Conjurer – Mire

Geschreven door op 11-03-2018 om 00:26.

Het is opmerkelijk hoeveel jonge bands er recent zijn opgekomen die lak hebben aan gevestigde genres. Hoewel de sound van deze bands wild uiteen lopen, is het trucje dat ze flikken telkens hetzelfde: elementen uit verschillende genres destilleren en deze mengen tot een nieuw, spannend geheel. Zo kende het vorige jaar al fantastische albums van bands als Code Orange, Employed To Serve, Bokassa (dat onlangs nog werd getipt door Lars Ulrich) en Blood Command. Recentelijk voegde het Litouwse ERDVE zich bij deze groep, en ook het nieuwe album van Noorse mengelmoes punkers Ondt Blod lapt alle regels aan de laars. Het uit Engeland afkomstige Conjurer voegt zich nu tevens bij dit rijtje met de debuutplaat Mire.

Gezien de mengelmoes aan stijlen is het bijna onmogelijk om een label te plakken op deze schijf, maar voor de vorm zal ik trachten op te sommen wat er ongeveer te horen is: hardcore, black metal en sludge, samengebracht middels een progressieve lijm. Deze diversiteit aan ingrediënten kwam enigszins als een verassing voor me, gezien ik slechts één minuut van single The Mire had gehoord toen ik me opgaf voor deze recensie. Toen deze plaat enkele dagen later op mijn digitale deurmat plofte en ik voor het eerst op play drukte moest ik even checken of me het juiste album was toegestuurd. De trage doomriff en logge drums die het album openen vormen een wel heel groot contrast met de blast beats en tremolo-picked gitaren die ik hoorde in de single. Echter blijkt al snel dat het tempo ongeveer net zo rechtlijnig is als een sinus golf, en schakelt de band een tandje of zes op. De slakkengang maakt plaats voor een hardcorepassage die wild om zich heen slaat en daarmee laat de band weten dat het speelkwartier over is. Conjurer is hier niet om vriendjes te maken, enkel om zaken af te breken tot zelfs de fundamenten niet meer recht staan.

De chaotische beukerij van opener Choke zet zich grotendeels voort gedurende de eerste helft van deze schijf. Echter wordt deze houtzagerij op slimme wijze onderbroken middels melodische en meeslepende stukken. Zo is Hollow een midtempo epos, wiens emotionele finish wel wat Cult Of Luna-trekjes vertoont. Als Thankless hierna start lijken we even te maken te hebben met een uptempo headbanger, maar al snel brengt de band een soortgelijke ontroering teweeg als het geval was bij het voorgaande nummer, ditmaal geholpen door cleane vocalen. Op de eerder genoemde single The Mire omarmt de band haar zwarte kant. Dit nummer vormt zich middels zijn aandoenlijke mineur akkoorden tot het emotionele hoogtepunt van deze plaat. Het feit dat de geschreeuwde teksten daadwerkelijk verstaanbaar zijn, draagt hier ook aan bij.

Het is knap hoe Conjurer dit allemaal aan elkaar weet te spelen. Nergens voelen de stijlwisselingen geforceerd aan, en gezien de progressieve aard van deze muziek is dat een extra indrukwekkende prestatie. Geen enkel van deze zeven nummers kent een traditionele couplet/refrein structuur, en hoewel enkele passages herhaald worden, blijft de band grotendeels verrassend. Boven dit alles is er een aanstekelijkheid te bekennen die vaak instant is, ook al zijn de riffs verre van simplistisch te noemen. Complexe muziek maken die geen (plezante) worsteling is om doorheen te komen is iets wat maar weinig bands kunnen. Deze mannen weten dit echter feilloos voor elkaar te krijgen, waarvoor ze alle lof verdienen.

Ondanks het feit dat deze schijf muzikaal meer dan prima in elkaar steekt, zijn er hier en daar wel wat kanttekeningen te plaatsen. Zoals gezegd is vooral het schakelen tussen stijlen wat deze plaat zo spannend maakt. Om die reden zijn de nummers waar de band in één subgenre blijft hangen minder interessant. Zo laat de band in afsluiter Hidal de complexiteit volledig achterwege en verzandt daardoor in een aaneenschakeling van simplistische riffs die nergens boven de middenmoot weten uit te stijgen. Hierbij dien ik wel te vermelden dat ik een lichte afkeer heb tegen trage, repetitieve metal en ik verwacht dat echte doom/sludge liefhebbers hier dan ook wat meer affiniteit mee zullen hebben. Daarnaast is het overduidelijk dat deze mannen meer dan eens naar Converge hebben geluisterd. Nu ben ik niet vies van bands die hun invloeden niet onder stoelen of banken steken, maar er zijn momenten op deze plaat te bekennen die bijna rechtstreeks afkomstig zijn van albums als You Fail Me en Jane Doe. Vooral de eerste helft van deze schijf lijdt hier onder. Het feit dat de vocalen af en toe afkomstig lijken te zijn van Jacob Bannon’s jongere broertje helpt dan ook niet echt mee.

Echter is het te makkelijk om Conjurer af te doen als imitatoren. Dit kwartet barst van de potentie en Mire is dan ook één van de beste debuutplaten die ik in tijden gehoord heb. Mocht dit gezelschap zich iets meer weten los te wrikken van zijn invloeden op een volgend album, zou het wel eens kunnen uitgroeien tot een klein juweeltje van een band. Verplichte kost voor fans van Converge, de sludge-kant van Mastodon en eigenlijk zo’n beetje elk subgenre onder de zon.

Conjurer - Mire album coverScore:

86/100

Label:

Holy Roar Records, 2018

Tracklisting:

  1. Choke
  2. Hollow
  3. Thankless
  4. Retch
  5. The Mire
  6. Of Flesh Weaker Than Ash
  7. Hadal

Line-up:

  • Dan Nightingale – Vocalen, gitaar
  • Brady Deeprose – Vocalen, gitaar
  • Jan Krause – Drums
  • Conor Marshall – Basgitaar

Links: