Ondt Blod – Natur

Geschreven door op 09-03-2018 om 20:04.

Ondt Blod, wat slecht bloed betekent, liet in 2016 het debuut Finnmark op de wereld los. Persoonlijk was ik erg gecharmeerd van dit half uurtje hardcoregebeuk en mijn verwachtingen voor de opvolger waren dan ook vrij hooggespannen. Nu is er, slechts twee jaar later, een nieuwe plaat die Natur heet en deze is… anders. Voor ik vertel of dat goed of slecht is, ga ik een poging doen om te omschrijven wat er te horen is op deze schijf, hoe moeilijk dat ook is.

Deze vijf Noormannen maken frikandellen-punk: ontelbaar veel ingrediënten, sommige van dubieuze oorsprong, samengeperst tot iets dat in theorie helemaal niet aantrekkelijk klinkt, maar je stiekem toch wel lekker vindt en dus in je vette bek propt als een hongerig zwijntje. Godallemachtig, wat is deze plaat een zooi rariteiten die aan elkaar hangt als Frankenstein. Ik ga niet eens proberen om hier een subgenre op te plakken. Als dit in een supermarkt te koop zou zijn, zou het in dat ene “toko tjap” hoekje staan. Je kent het wel: van die potjes zonder Nederlandstalige ingrediënten lijst, slecht gephotoshopte afbeeldingen en een uitheemse naam die je op twaalf verschillende manieren kunt uitspreken. Afijn, genoeg over wat het is, laat me omschrijven hoe het klinkt.

Opener en titeltrack Natur trapt af in furieuze hardcorestijl. Slechts twee maten nadat alle instrumenten zijn ingevallen, wisselt de band onverwachts van tempo. Even lijkt het alsof ik nog op mijn oude discman aan het luisteren ben en de CD enkele seconden overslaat, maar niets is minder waar. Instant spanning dus. Ook deze nieuwe passage is van woeste aard en uiterst headbangbaar. Nietsvermoedend draai ik het volume wat hoger voor het refrein zijn intrede doet. Mijn God, wat gebeurt hier?! Een krankzinnig aanstekelijk zanglijntje over wat radio-vriendelijke akkoorden vormt zich tot iets dat uitstekend als theme-song van een anime serie had kunnen fungeren. Heel erg veel tijd om dit te verwerken krijg ik echter niet, want twee tellen later beukt de openingsriff zich opnieuw een weg door mijn oorkanaal. Deze cyclus herhaalt zich nogmaals voor het nummer eindigt, en ik verrast en verbaasd word achtergelaten. Met een half-gevormde grijns op mijn gezicht druk ik op rewind. Ik weet niet wat ik hier van moet vinden, maar nogmaals beluisteren zal ik het.

Het bovenstaande is slechts één opgetrokken-wenkbrauw-moment, waarvan er op deze plaat gelukkig nog een vrachtlading meer aanwezig zijn. Waar de band op hun debuutplaat Finnmark vooral stevige punk uitdeelde in een aanstekelijk stijltje, kussen ze hier Taylor Swift vol op de bek. Elk van deze tien nummers heeft een hook zo groot als een anker. Alsof dat nog niet aanstekelijk genoeg is, wordt je daarnaast overladen met met akoestisch getokkel, tamboerijntjes, vrouwelijke achtergrondzang en geharmoniseerde vocalen. Bovenop dit alles haalt de band zijn inspiratie soms uit de meest onverwachte hoeken van het muzikale landschap. Zo is er in afsluiter Giron een heuse Joik-passage te horen. Deze traditionele Sami-zang zou op papier totaal niet moeten werken in een hardcorenummer, maar in praktijk klinkt het verdomd goed. In Storma, misschien nog wel de vreemdste eend in de bijt, is er tevens een absurde paring van invloeden te bekennen. Terwijl de gitaarsound nog altijd hardcore-as-fuck is, dompelt de band je hier volledig onder in een bad van jaren tachtig pop-invloeden op de minst subtiele manier mogelijk. De zanglijn in de coupletten is schaamteloos geïnspireerd op Cyndi Lauper. Lees je even mee: geschreeuwde hardcore punkvocalen die de melodielijn van Girls Just Wanna Have Fun grotendeels volgen. Alsof dat de grijns op mijn smoelwerk nog niet breed genoeg trekt, besluit de band er doodleuk een stel toeters bij te halen in het refrein. Jazeker, dat zijn saxofoons. In een hardcorenummer. Je kunt zelf beslissen of dit godslastering of genialiteit is. Ik schaar me in het tweede kamp.

Ondanks het feit dat de melodieuze zanglijnen en speelse aspecten vaak op de voorgrond staan, verliest de band zijn hardcore punk-roots niet uit het oog. Sterker nog, nummers als Med Ulver en Giftige Tunga laten zien dat de band zelfs niet vies is van een pot beukende metal. Echter is er ook in dit hardere spul wel ergens een melodielijntje te vinden dat de bruutheid wat weet op te breken. Dit is dan ook waar de kracht van deze schijf ligt. Het contrast tussen de strak afgeproduceerde poprefreinen en de rauwe, haast ongemanierde hardcorecoupletten, is een dynamiek die je op het puntje van je stoel houdt. De band blijft dit trucje herhalen tot de laatste noten van deze plaat. Hoewel dit snel zou kunnen leiden tot verveling, neemt de aanstekelijkheid zo’n kolossale proportie aan dat deze herhaling eerder als een pluspunt dan kritiek mag worden gezien. Dit is pure oorkanaal heroïne.

Waar Ondt Blod op zijn debuutplaat nog klonk als een iets meer op melodische punk leunende Kvelertak in corrigerend ondergoed (om de vetrandjes wat te verbergen), slaan de heren met Natur een volledig andere richting in. Het feit dat de band schaamteloos de commercie omarmt, vergt ballen (of eierstokken) zo groot als watermeloenen. Toch geeft de band zijn trouwe fans niet volledig de middelvinger. Buiten alle aanstekelijkheid is dit in essentie nog altijd een hardcore punkplaat met metalinvloeden. Ja, de band zal met dit werk ongetwijfeld fans gaan verliezen, maar ook een hoop nieuwe vrienden maken. Als je je open stelt voor deze rare stamppot aan invloeden, kan dit één van de spannendste platen zijn die het punkgenre heeft voortgebracht in de afgelopen maanden. Echter, als je bij het horen van iets als Babymetal (ja, zelfs dat is terug te vinden op deze schijf) spontaan op zoek gaat naar een setje breinaalden om door je trommelvliezen heen te jagen, dien je hier ver vandaan te blijven. Persoonlijk kan ik geen genoeg krijgen van deze collectie krankzinnig aanstekelijke songs. Ik daag iedereen uit dit eens onbevooroordeeld te beluisteren.

Ondt Blod - Natur coverScore:

82/100

Label:

Fysisk Format, 2018

Tracklisting:

  1. Natur
  2. Andre Liv
  3. Start Han Opp
  4. Unge Kniva
  5. Med Ulver
  6. Når Sirenan Sakte Dør
  7. Store Ord (Røyk Og Speil)
  8. Storma
  9. Giftige Tunga
  10. Giron

Line-up:

  • Aslak Heika Hætta Bjørn – Vocalen
  • Alexander Våga Mortensen – Gitaar
  • John Nilsen – Gitaar
  • Kristoffer Joel Høe – Basgitaar
  • Håvard Rushfeldt – Drums

Links: