Een nieuwe Ævangelist. Nu is hij nog nieuw, binnen enkele weken niet meer, wellicht. Ævangelist bracht namelijk al Dream an Evil Dream II uit en is zeer actief. Geestelijk vader – alleenstaande geestelijke vader tegenwoordig – Matron Thorn heeft het naar zijn zin in Finland en brengt jaarlijks dingen uit die in mijn jaarlijst terecht komen. Ik val er jullie al lang mee lastig, ik weet het. Maar toch, ook nu hou ik me niet in. Ævangelist heb ik al vaker bewierookt, net als Præternatura en Benighted in Sodom. Ævangelist werd al twee keer eerste in mijn jaarlijst en ook met Death Fetishist landde Matron Thorn op plaats nummer één. Ævangelist zit al twee jaar in een scheidingsprocedure, sinds Ascaris (Valerie Dorr), de andere helft van het oude Ævangelist, Matron Thorn beschuldigde van ongewenste zaken. Daardoor zijn er nu twee Ævangelisten, een bekend verhaal in metalland. De ‘nieuwe’ vocalist van dit Ævangelist is Stéphane Gerbaud, ex-Anorexia Nervosa.
Nightmarecatcher, het nieuwe album, bevat drie nummers en duurt in zijn geheel dik 52 minuten. Het is opnieuw een zeer ongezellige zit geworden waar de ziekelijkheid vanaf spat. Bij het openingsnummer I: The Origin and End of All: Pain of the Fallen krijg je bijna acht minuten misselijkmakende intro te verwerken waarin ontstemde basgitaar en andere gitaarlijnen elkaar het licht uit de ogen ontnemen en je zenuwstelsel continu aanvallen met nervositeit, disharmonie en weerzinwekkendheid. Een neurotisch klinkende symbiose tussen gitaarsolo’s en noiserige riffs banen zich een weg doorheen je gehoorkanaal als alieneske palingen, met gegil en desoriënterende kakofonieën. Stéphane Gerbaud brengt op ceremoniële manier gesproken woorden op een raspende blackdoom wijze, vaak met een etherische galm die zijn woorden doen verdwijnen in de kolkende massa. Het tempo van de gitaren, de drums en bas valt vaak even stil, zo lijkt het, om vervolgens weer het normale ritme te volgen. Het lijkt in het begin nonchalant, maar na verloop van tijd ga je mee in deze trance en heeft het een heel erg bedwelmend effect, alsof je een live ritueel meemaakt. Giftige hypnose. Het delirium voorbij.
Het tweede nummer, II: Ceremony of Decomposition of Bodies, is iets toegankelijker, maar vertoont eveneens tekenen van toxiciteit en narcotische neigingen die je een bijzonder onbehaaglijk gevoel geven vol onrust. De productie speelt hier zeker een grote rol in, deze plaat is dan ook in de ruimtes van Oranssi Pazuzu opgenomen. Alles behalve de drums dan toch, die komen uit de opnamestudio van Barathrum en Sielunvihollinen. Hoe dan ook, de muziek is een extreem vermoeiende contaminatie voor erudiete extreme metal metalvirologen, en zelfs voor die onverlaten is snerkende derde nummer een uitdaging. Pure horror!
Onverteerbaar, misselijkmakend, ultranerveus en ronduit gestoord. Niets anders dan anders, maar toch is deze nog verregaander in zijn soort. Ik mis persoonlijk het overstijgende aspect en maak me regelmatig de bedenking of Matron Thorn niet net iets te ver aan het gaan is met zijn muzikale gemoedsaandoening. Niet mijn favoriete Ævangelist in ieder gevel, niet mijn plaat van het jaar, maar in de lijst komt hij zo goed als zeker.
Prachtig artwork van Jef Whitehead (Leviathan) trouwens.
Score:
83/100
Label:
Hells Headbangers Records, 2020
Tracklisting:
- I: The Origin and End of All: Pain of the Fallen
- II: Ceremony of Decomposition of Bodies
- III: In the Vomb of the Chaos, Source of Life Energy
Line-up:
Matron Thorn – Instrumenten
Stéphane Gerbaud – Keel
Link: