Donderdag is de tweede dag van Summer Breeze 2025 en de eerste waarop het al vanaf de voormiddag gang is. Verwonderd dat Dinkelsbühl nog niet gesmolten is onder de loden hitte van gisteren, moeten we vandaag opnieuw al onze verkoelingstrucs (T-shirt kletsnat maken in koud water en dat druipend weer aantrekken, drankblikken ingraven…) toepassen om te verhinderen dat we als een gebraden giraf de wei op moeten. Dat lukt. Gelukkig maar. Want naast een bevestiging van een eerdere sensationele vondst, ontdekken we vandaag een nieuwe intrigerende band.
Lees ook het verslag van dag 1.
Lees ook het verslag van dag 3.
Schattenmann, 11:30 uur – 12:15 uur, T-Stage
Schaduw! Het is een gegeerd zeldzaam verschijnsel op Summer Breeze 2025 en de allereerste groep van de dag is ernaar vernoemd. Toch duikt er weinig volk op voor Schattenmann. De Duitsers stonden lang te boek als een groot talent binnen de Neue Deutsche Härte, schakelden dan ietwat verrassend over naar Deutschrock en kenden onlangs kennelijk een “herstart”, zoals ze dat zelf noemen. Een nieuw imago waar opmerkelijke outfits bij komen kijken: de gitarist is half mens, half zebra, de bassist is gehuld in een Ché Guevara/veldmaarschalk assemblage en de drummer verstopt zich achter een Rorschachmasker met de hoeskunst erop. Omgeven door groene rook en een plotse knal beginnen dat fraaie stelletje en superzanger Frank een schouwspel vol perfect getimede pyro-effecten en spelvreugde van begin tot eind. Frequente positiewissels in volle sprint, enthousiaste bokkensprongen en een aanstekelijke, uitgelaten uitstraling spreken boekdelen. Alleen de vuurwerkspuwende kettingzaag geraakt blijkbaar niet door de veiligheidsbriefing, dus staat Frank een beetje ongelukkig met een vuurloos exemplaar te zwaaien (waar hij na afloop een grap om maakt).
In dat schouwspel verenigt Schattenmann hun beide typisch Germaanse genres. Is er een pneumatische NDH-pomp met rammende beats en pulserende, nogal zachtjes op de backing track zittende synths gepasseerd, dan is een driftig Deutschrockanthem waar de kristalheldere mohawkdrager de sterren van de hemel op zingt nakend. Frank schittert in alle spectra: kraaknette hoge cleans, korstige ruwheid, schelle falsetuithalen en zelfs grunts die net voldoende zijn als variatie… hij strooit ermee. Voor de tweede keer ooit brengen de heren hun nieuwe single Kein Kommando die de make-over muzikaal bewijst. Het prikt het beste uit de twee werelden aan eenzelfde vork: een kraker van een NDH+Deutschrock-combo met een onweerstaanbaar catchy refrein.
Benighted, 14:20 uur – 15:05 uur, T-Stage
Tot onze grote verrassing speelt er tegenwoordig een Belg bij Benighted. Eén die we gisteren de basdrums al eens zagen pijnigen bij Coffin Feeder: Sieben Hermans. Dat centipedische precisiewerk herhaalt hij, al noteerden we nu de verschroeiende blastturbo’s op ons notitieblad. Die passen natuurlijk als gegoten bij de opmerkelijk talrijke tremeloverkavelingen die haast black metal-contouren aannemen. Zij het met striemende grindrazernij zoals we die kennen van Benighted. Nog opmerkelijk zijn de psychotische harmonieuze loopjes tot gloeiende arpeggiostrengen die ze daar tussenin vlechten. Waarvan één gitaar op backing track staat. Een heikele kwestie die in het hedendaagse metallandschap helaas vaker de kop opsteekt. In de popmuziek is playback normaal, in de metal tot tien jaar geleden niet. Ja, evolutie is belangrijk, maar dit is devolutie. Voilà, punt gemaakt.
Los daarvan staat de echte livegitaar zeer gruizelig afgesteld. Alsof er glasscherven onder de snaren zitten die veel definitie uit de tgv-tempo’s halen. In de slingerende grooveriffs en agressieve houwverbouwingen komt dat beter tot zijn recht. Dat andere handelsmerk, de bloedstollende vacuümtrekkingen van blootvoetse Julien, staat wel helemaal op punt. Hij gaat er weer zodanig mee tekeer dat de varkens uit de naburige boerderijen er hondsdolheid van krijgen. Zoals wel vaker kunnen de meeste Duitsers weinig met de technische en rotvaartstukken, al trotseert een groep moedigen de hitte en de schuine rand waarop het T-Stage geëffend is, maar waar je als publiek dus wel in een ergonomisch lastige positie moet staan, in een circle pit.
Hideous Divinity, 16:35 uur – 17:05 uur, Wera Tool Rebel Stage
Zes jaar geleden alweer dat we onze vriend Enrico en zijn Hideous Divinity nog eens bezig zagen. Met een volgens onze kenner prima nieuw album op de arm, gaan we met hoge verwachtingen voor het tentpodium staan. Helaas krijgen we de livegitaar alleen tijdens de solo’s te horen. Het exemplaar op de backing track wel, daarover maakten we enkele alinea’s eerder al eens een punt. Het weinig volk dat de bakoven in durft moet het vooral doen met de supersonische dubbele basdrumpletwals, impressionante ritmische shifts, de staalverwringende bassound boordevol dissonante, zeg maar duistere naklanken en de diepe, ietwat geschraagde bulderzang die varieert met vraatzuchtige screams.
Omdat we Enrico zo graag zien, trachten we hem vergeefs via gebaren duidelijk te maken dat zijn gitaar onhoorbaar is. Evenmin pikt de geluidstent ons op. Daar sta je dan. Op één van de weinige beschutte plekken naar gitaarloze drum- en zanghegemonie te luisteren. De meesten mensen verkiezen zelfs de blakke zon boven de tentschaduw. Een mini-wall of death, meer krijgen de Italianen niet klaar vandaag. Aandoenlijk is het om de verbluffende vingerzettingen van Enrico en de volledige handcapaciteit benuttende basberoeringen van Stefano te zien zonder ze te horen.
Hiraes, 18:00 uur – 18:30 uur, Wera Tool Rebel Stage
Komend najaar 15 november headlinen ze het prestigieuze (ahum) Plutofest met onder meer de buitengewoon getalenteerde Belgische sensatie Cuttermess, maar vandaag neemt Hiraes er eerst een iets kleinere show op Summer Breeze 2025 tussen. Naast het muzikale kwartet van het stopgezette Dawn Of Disease, is dat toch vooral de band waar ex-Cripper brulboei Britta Görtz de micro roestvrij briest. Ze moet haar ooglid maar eens ophalen en de tjokvolle tent eet uit haar hand. Wijdbeens posteert ze zich op de voorposten om haar predatorische schreeuwpers en leeuwinnenbrul – die de eerste songs nog wat op temperatuur moeten komen – te slaken. Op het eind daalt ze af en gebiedt de menigte om de circle pit rond haar te positioneren. De Duitsers doen dat.
Keurig in hun hemd met logo kennen de heren hun plaats en brengen de snedige hak- en kapriffs met melodieuze vlijm op de gitaarlemetten breed lachend vanop de achtergrond. Een handvol harmonieuze duels fleurt de kwikzilveren snaarsynergie op. Energieke dynamiekwissels houden het vuur erin. Zelfs zonder al te originele melodieuze finesse. Net om die reden is een vergelijking met Arch Enemy voorlopig té lovend. Niettemin had Hiraes gerust nog een kwartier langer mogen hierraesen… hier razen.
Firtan, 19:40 uur – 20:45 uur, Wera Tool Rebel Stage
Onze eerste wilde gok van de dag. Puur op basis van de omschrijving. Nochtans draait Firtan al vijftien jaar mee en zag fotografe Esther ze vorig jaar bezig in Willemeen. Collega’s Cor en Bartje pikten twee van hun intussen vier albums uit onze bodemloze put van aanbiedingen. Het zegt iets over de aantrekkingskracht van de curieuze stijlmix waaruit de Duitsers hun paganistische metal smeden. Afgaand op de zijbannering waarop spermacellen onderweg zijn naar een soort heidense eicel zijn we ook ter plaatse meteen geïntrigeerd nog voor het gezelschap in hun grijze en in gevorderde staat van ontbinding verkerende kledij en bevlekte, van rituele iconografie voorziene façades op het podium is verschenen.
Contrasten! Zo staat het op ons fameuze notitiepapiertje. Zevensnarige gitaren delen megatonzware, brute loeiers volgens proggy tegenritmes uit. Evenzeer snerpen ze ceremoniële blackmetalsneren aan schallende blackdoom à la Imperium Dekadenz. Plots gaan ze over in introspectieve, fijnbesnaarde pingelduetten die evolueren naar kristalliserende glooiingen waarover één van de gitaren een obstinate repetitieve bezwering aanhoudt. Hét geheime wapen van Firtan is de outlandische viool en diens enigmatisch elegant bewegende bespeelster die helemaal in haar rol opgaat. Op de ingetogen momenten voegt die een derde lading walsende sinistere tristesse toe. Aan de extreme hysterie kleeft ze trage echoënde schoonheid of net een extra striem strijksnelheid die meegaat op de tremelosnaren. Wanneer ze niet speelt (en dus eigenlijk ook als ze dat wel doet), hanteert Klara haar strijkstok als toverstaf.
Toch verstoort iets de magie soms. De drummer is blastziek en de frenetieke gevolgen daarvan kletteren het indringendere gitaar- en vioolspel onderuit. De schreeuwlelijke vocals zijn expressief maar beperkt tot één type. Tot slot zijn de overgangen hier en daar té plots en onnatuurlijk waardoor ze de initieel opgeroepen vibe te abrupt breken. Als we dan toch volledig zijn, druipt de virtuositeit er tijdens de outro dan weer wel van af. De frontman neemt een tweede viool ter hand en slechts onder begeleiding van de piano op de backing track zet hij samen met Klara een hartverscheurende, pakkend harmonieuze tranentrekker in, die aanzwelt naar toch weer een grauwere finale. Wát een verrassing!
The Prophecy23, 20:30 uur – 21:30 uur, Campsite Circus
Groots geadverteerd over het hele festival is er vervolgens de release show van The Prophecy23 op het campingpodium. Opnieuw op grond van de promopraat op de website, haasten we ons erheen. Als regioproduct stonden ze al vijf keer op Summer Breeze en brachten van de meeste recente passage zelfs een livealbum van uit. Hoewel hun tweede en derde album het tot in ons archief schopten, is het voor deze ZetEmmer de eerste indruk vandaag. Eerste woord op diens papier: Body Count. Dat is geen compliment, want dat duidt op de aanwezigheid van toonloze rap en enkelnotige hiphopritmes op de gifgroene gitaren. Groovy, ja, zeker, maar oh zo basic. De vette brul van de zanger flaneert net als de man zelf zo als enige zonder statief wat verloren tussen de abusievelijk als cross-over metal verkochte rap metal.
Sporadisch jaagt een ietsie-pietsie gekruidere riff er wel eens een vonk door, zij het middels platgetreden, kopieuze snaarpaden. Daarbij komt nog dat de sound droog en gecompressed is, hetgeen de intensiteit bemoeilijkt. En dan die infantiele teksten… op een gegeven moment ‘rapt’ de middenman “tikketikketikketak” mee op de basdrums. Illustratief voor het niveau van wat één van de zwakste optredens moet zijn die we de laatste vijf jaar gezien hebben. Van een band die bij Massacre Records zit, nota bene! Begrijpen wie kan… enfin, als je weet hoe het huidige metalwereldje (helaas) werkt, begrijp je dat maar al te goed.
Iotunn, 21:35 uur – 22:20 uur, Wera Tool Rebel Stage
Enige voordeel van zo’n klucht is dat het ons een geldig excuus geeft om vroegtijdig weer naar de tent af te zakken. Na de nieuwste ontdekking, staat daar namelijk de vorige en wat deze redacteur betreft meest sensationele onthulling ooit twee jaar geleden. Wat Iotunn daar deed, was uniek. Een woord dat zijn waarde wegens overmatige overdrijving wat verloren heeft, maar het enige juiste is. Benieuwd of de Faeröers/Deense genieën dat met hun nieuwste meesterwerk erbij zouden bevestigen, ligt onze lat hoog. Op voorhand wisten we dat wonderzanger Jón Aldará zijn plaats uit privéoverweging laat aan Morten Bering Bryld en diens baard van minstens een meter. Een serieuze aderlating, omdat naast Jóns titanium stem ook de ‘magische’ microstatief en de zilveren pij afwezig zijn. Het zirkonen timbre van Morten blijkt echter verbluffend gelijkaardig. Beangstigend zelfs. Alleen de topnoten van de hartverscheurende, door merg en been snijdende zanglijnen vervangt hij door een alternatief of een ruggengraatbevriezende scream die mos uit bomen laat schieten.
Wel van de partij zijn de uit Scandinavische wol vervaardigde zwarte puntmantels. Hoewel de drumkit domineert, tovert de gitaarmagie weerom bladgroen in de uitdrogende vegetatie. Episch bazuinende, glorieus mooie tremelovlagen raken je tot in de ziel. Drumloze drielagige snaarmirakels wentelen Summer Breeze in een baken van rust en tokkelen het volk minutenlang in trance. Van de al even wonderbaarlijke melodieuze machtsontplooiingen die exact op het juiste moment van de spanningsboog schieten, gaat een oerkracht uit die de sterrenhemel open spert of naargelang de akkoordenspectra verduistert. Bassist Eskil is de actiefste en dwarrelt overal naartoe om interactie te zoeken. Alweer een fenomenale prestatie die osn andermaal tot in het diepste van ons wezen raakt. Dankjewel Iotunn.
Septicflesh, 22:25 uur – 23:25 uur, T-Stage
Hoewel we Septicflesh eigenlijk ontgroeid zijn, nemen we de gelegenheid te baat om te zien of de immer innemende Grieken intussen tot meer verworden zijn dan immense symfonische orkestraties boordevol drumstorm waar de gitaren monotoon op meedreunen. Het antwoord is neen. Al blijft die epische orkestbak bestaande uit dramaturgische strijkers, bazuinende koperblazers, veelstemmige koren en scheepshoorns een bombastisch spektakel. Dat zich op de backing track afspeelt voor alle duidelijkheid, ze hebben die daar niet met z’n allen neergezet op die T-Stage. Open of gechugde akkoordendrammerij uitgenomen, doen de gitaren daar nog steeds te weinig mee.
Hetzelfde geldt voor de romige en op de duur eentonige grunt van frontman Spiros. Ongeacht met hoeveel grootse gesticulaties en indringende gezichtsmimiek hij die brengt. Het blijft schattig hoe hij in elke zin “my friends” gebruikt en een keer of achtendertig “Thank you for your support” afwisselt met “thank you for your energy.” Wanneer de drums dan toch eens ademruimte laten en de arrangementen wat donkerdere sferen scheppen, raggen de gitaren al eens een gothrock-achtige afwisseling uit de snaren. Een leuke variatie, zonder meer. Septicflesh en hun oud-Grieks aandoende harnassen doet waar ze sterk in zijn en waarmee ze toch maar mooi sinds 1990 door meedraaien in een wispelturig landschap als dat van de metal. Daar heffen we onze IPA van de Camba Bavaria-brouwerij voor!
Lees ook het verslag van dag 1.
Lees ook het verslag van dag 3.
Datum en locatie
14 augustus 2025, Dinkelsbühl, Duitsland
Foto's:
Persfoto’s Summer Breeze
Links: