De Pitfest 2022 zaterdageditie staat in het teken van een paar grote namen. Denk aan At The Gates, Discharge, maar ook relatief jonge bands als Violator en Insanity Alert maken vandaag hun opwachting. Het belooft dus voor elk wat wils te worden, met death metal, speed metal, thrash metal en punk. Vandaag zijn dezelfde podia als vrijdag geopend: de Skullcrusher, het Punkhol en de opblaasbare Crustbus. Het bier mag rijkelijk vloeien, al is het maar om die klotekater van gisteren te verzuipen. Vandaag nemen Frido Stolte en Dypfrys voor u de honneurs waar, met respectievelijk een camera en een pen in de hand. Voordat we van start gaan een BEDANKT! aan de organisatie en de vrijwilligers die het festival mogelijk maken. Pitfest is een festival voor en door liefhebbers en dat merk je aan de sfeer, de opzet, en natuurlijk de toffe bands die zijn uitgenodigd. Tot volgend jaar!
Pitfest is al even wakker als ik kom aanstommelen bij Burial Remains. Het zijn Friezen uit Drachten. Laat me raden: old school death metal. Het is cultuur. Burial Remains maakt de nekjes vast lost. Vandaag komen de gitaren goed uit de verf waardoor de flow in de nummers duidelijk blijft. Complimenten voor de geluidsman! Burial Remains biedt weinig spannends op het gebied van songstructuur, maar daardoor luistert het makkelijk weg. Eigenlijk had vocalist Sven die ook bij Fleshcrawl speelde hier vandaag moeten staan, maar hij is niet meer. Zanger Wim (geen volkszanger) is doorgeschoven van de gitaar naar de vocalen. Zijn diepe agressieve grunts maken indruk. Soms staat hij nog wat onbehendig op het podium. Als hij lekker op dreef raakt met brullen komt hij intimiderend over. Hij neemt de tijd om contact te maken met het publiek. Alles voelt vertrouwt, ondanks zijn intimiderende blikken. Marit Bij de Leij mag ook nog even opdraven. Het lijkt een thuiswedstrijd voor de band. De schreeuw die het optreden afrondt galmt nog na in de hoofden van hen die erbij waren op dit onchristelijke tijdstip.
Speed/punk in het Punkhol met het internationale gezelschap genaamd Indian Nightmare. Vocalist Poison Snake kent het klappen van de zweep en gilt en gromt erop los. Zijn zanglijnen doen wel vreemd aan: hij valt bijvoorbeeld niet in waar je het verwacht. De ritmes van zijn zang kunnen ook nog een stukje poëtischer, zodat het wat strakker en gestroomlijnder bij de muziek past. Aan zijn inzet zal het in elk geval niet liggen. Aan zijn aankondigingen te horen had hij ook liever ‘s avonds gespeeld, maar vandaag mag het in de brandende zon.
De band heeft er zin in vandaag en staat vol enthousiasme op het podium. De solo waarmee Fire Meets Steel start wordt licht verneukt, maar de band pakt het professioneel op en gaat verder alsof het op rolletjes loopt. Wederom zit er vandaag een hoop bassdrum en basgitaar in de mix bij het Punkhol. Live komt de woestheid van de muziek een stuk beter over dan op de albums. Een goede middenklasser is het, balancerend op de grens waar het echt fucking goed zou zijn. Nu is het goed, en het optreden is stabiel. Wel heb ik een t-shirt van die gasten gekocht, want die zag er cool uit. Dan weet u het even.
De band waarbij volgens mijn collega Remco schone onderbroekjes geen overbodige luxe zijn staat vandaag op de Skullcrusher. Het gaat natuurlijk over Graceless. Deze Leidse death/doomband gaat sinds 2016 mee en timmert lekker aan de weg. Die andere Remco (Kreft) verzorgt het vocale geweld voor de band.
Na een onderbroekwissel is het tijd voor het Punkhol. Voor thrash metal uit Berlijn bent u aan het juiste adres bij Space Chaser. Eerlijk gezegd klinkt de muziek van deze band als elke thrashmetalband ooit. Niet dat daar iets mis mee is overigens. Alleen de liedjes lijken ook nog eens flink op elkaar. Gelukkig zijn er een paar zaken om die redelijk voorspelbare liedjes goed te maken. Als eerste is daar de strot van Siegfried Rudzynski. Hij kermt als vanouds. Af en toe gooit hij er een lekkere vibrato tussendoor, waarmee hij laat horen dat hij uitstekend kan zingen. Hij is bovendien een charismatische frontman. Muziek om de vuistjes bij in de lucht te gooien, wat dan ook gebeurd. Een tweede opvallende zaak is het werkelijk jaloersmakende solowerk van Leo Schacht. De timing en het gemak waarmee hij soleert zijn leuk om naar te kijken. De band vertelt dat de drummer twee weken de tijd heeft gehad om de liedjes in te studeren. De derde pluim gaat dus naar de werklust van de drummer, die de ritmesectie stevig in de tang had. Puik. Gewoon puik.
Aansluitend op Space Chaser staat Blind to Faith in de Crustbus. Denk ik. Er hangt namelijk zo’n ontzettende mist dat er vaag wat silhouetten herkenbaar zijn. Volgens het programmaboekje is het Blind to Faith en zo klinkt het ook. Ooit speelde Colin van Eeckhout (zanger van het Belgische Amenra) bij de band. Tegenwoordig schreeuwt ene Stijn met zijn beste screamo/hardcore-stem de boel bij elkaar. Ik weet niet of dat de bedoeling is, want de band maakt sludge/grindcore. De scherpe screams klinken vandaag emotioneler dan je zou verwachten. De muziek zelf evenzo. Blind to Faith zet regelmatig de rem erop, waardoor de muziek de tijd voor groove krijgt. Fever Dreams met een opgefokte solo bevalt mij wel. Ook hier heb je die typische vertraging. Ondanks de energie die er uit dit optreden komt, is ook nu de tent nog vrij tam met de reactie. Voor echte actie is blijkbaar nog meer nodig. Bij gebrek aan een foto van de band krijgt u een foto van Pitfestgangers.
Eerst krijgen we nog God Dethroned. Deze Nederlandse band is geenzins een ‘All mosh/No brain’-band. Ik had de mannen nog nooit live aan het werk gezien. Zoals god van zijn troon viel, viel ik van mijn stoel. Deze deathmetalband is namelijk een genot om live te zien. Het geluid is perfect in balans, en de muziek komt er keistrak uitrollen. De muziek heeft niet de intensiteit van Blind to Faith, maar is serieus en professioneel (kijk niet naar onderstaande foto want dan klopt mijn stelling niet meer). De band weet dat bij mid-tempo death metal de cleane zang de melodie kan benadrukken. Met verve wordt de cleane zang dan ook toegepast wanneer de muziek daarom vraagt. Van het razende Villa Vampiria tot de melodieuze solo’s op Illuminati: de band overtuigt. Natuurlijk klinkt er wel een schoonheidsfoutje hier en daar, maar ik vind dat niet zo storend als de band de draad gewoon verder oppakt. Het is geen band waarbij je moet staan moshen. Laat je liever in de tang nemen door de kronkelende riffs. Laat je overtuigen door de prekende vocalen. Laat je van je stoel blazen door het getalenteerde drumwerk. Probeer het maar eens.
De band geeft met zijn naam alvast een waarschuwing af: oppassen voor krankzinnigheid. Het is geen woord teveel gezegd voor deze Oostenrijkers van Insanity Alert. Dit is een feestband, dat wordt al snel duidelijk. Neerlands trots Kevin Stout zorgt voor een dot punk door de thrash van deze heren. Hij heeft zijn roeping als comedian gemist en lult het hele optreden aan elkaar in Rotterdams Engels. De hele meute is in het Punkhol verzameld als een kudde dorstige giraffes en Kevin Stout is de oase.
Dat men dorstig is blijkt overigens ook uit de enorme hoeveelheid pils die over de toonbank gaat vandaag. Maar zeg nu zelf: wat is er beter dan een pilsje met je vrienden en vriendinnen op een gezellig festival op een zonnige dag als deze. Het is joligheid alom en de band heeft het publiek aan zijn voeten liggen. Niet alleen omdat Kevin Stout een geweldige entertainer is. De muzikale kwaliteiten mogen er ook zijn. Insanity Alert speelt vette thrashtracks met punky vocalen. Het publiek is in grote getale aanwezig en crowdsurfing en pits zijn gemeengoed. De liedjes zijn puntig en weten iedereen mee te krijgen. Er worden bordjes omhoog gehouden waarop het gewenste gedrag staat weergegeven. Opblaasbare objecten vinden hun weg richting het publiek. All Mosh, No Brain. Met die stelling doet het uitstekend spelende Insanity Alert zich eigenlijk tekort, want deze band maakt slimme liedjes. Het publiek dat na gisteren geen ‘brain’ meer over heeft zit vast in een eeuwigdurende pit. Het afsluitende Run to the Pit (Run to the Hills-cover) zweept nog een laatste keer de boel op waarna de rust wederkeert in het Punkhol.
Een ander leuk optreden is het Hamburgse Yacøpsæ. Deze oude rotten in de hardcorescene staan vandaag in de Crustbus waar de rook inmiddels is vertrokken middels een gat in de achterkant. Drummer Thore vult zijn taak als grindcorebeest met verve uit. Zijn blastbeats klinken strak en zijn breakdowns lekker geanimeerd. De screams worden ook in de aankondigingen gebruikt. Ik heb zodoende geen flauw idee wat er wordt gezegd. Tanz Grozny Tanz rolt er live zowaar nog agressiever uit dan op plaat. De stop&go-aanpak werkt live niet altijd handig omdat het publiek soms net half een pit begonnen is. Het meest treurige aan dit optreden is dat de band er twintig minuten eerder dan gemeld mee kapt. Balen, want ik zat er net lekker in! Dan maar even kijken bij Revel in Flesh.
Revel in Flesh (Skullcrusher)
Verrassend weinig mensen zijn warm te krijgen voor deathmetalband Revel in Flesh. De HM-2 death metal van de band is eendimensionaal en voorspelbaar, maar dat is ook de bedoeling volgens mij. Horror, death, plague, meer death, dat soort thema’s bezingt de band. De bandnaam is een vernoeming naar Entombed en dit had inderdaad een uitstekende tributeband kunnen zijn.
De band Dödsrit bestaat uit Christoffer Öster uit Zweden en verder drie mannen uit Nederland. Georgios verzorgt de geschreeuwde aankondigingen van de nummers. Op plaat klinkt de blackened crust van Dödsrit mij veel te post-blackmetal. Alles is helder afgesteld waardoor de hele sfeer wordt doodgeslagen. Live is dat een heel ander verhaal. Zo dan, wat een riffs en wat een energie komt er vrij bij dit optreden! De helderheid van de riffs is nu juist een pluspunt.
Nog een band waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk is Gama Bomb. Helaas speelt Lies een setlist van twintig minuten vandaag. Daardoor word je verplicht om dit spektakel te aanschouwen. Muzikaal is er geen speld tussen te krijgen. De Ieren kunnen spelen, dat staat vast. De muziek zit vol verrassende wendingen en doet me onwillekeurig aan Sigh denken, hoewel die band er niets mee te maken heeft. Er zit iets avantgardistisch in Gama Bomb, in de songwriting, daardoor zal het komen.
Lies moest halsoverkop een nieuwe drummer scoren. Dat is gelukt en de ongelukkige is schijnbaar ook barman bij een of andere tent. Hoe het precies zit blijft me onduidelijk, maar Jaap moet de stokken vandaag hanteren. De setlist is drastisch ingekort zodat onze Jaap voldoende mogelijkheid had om de boel in te studeren op korte termijn. Vet dat je daar tijdens het optreden niks van hoort, want zijn drumwerk is prima in de maat. Het stokwerk is dan ook niet erg ingewikkeld en de nadruk ligt op rollende dubbele bassdrums. De interactie gaat leuk, waarbij het helpt dat het in het Nederlands gaat, veronderstel ik. Veel te kort na de start stopt de band ermee. Volgende keer beter. Dit is hetzelfde als je voorbereiden op een vijfgangenmenu en dan na het voorgerecht en twee amuses te horen krijgen dat de kok in de pan met kreeften is gepleurd en de rest van de avond niet meer kan koken. Blij met wat we kregen, maar verlangend naar meer moeten we door met onze levens. Ook de foto bleef achterwege, maar in plaats daarvan een sfeerbeeld. Proost mannen!
In 2019 wist Discharge een onuitwisbare indruk te maken op Pitfest. Gaat de band dat succes in 2022 evenaren? Is dat serieus een vraag? Met zoveel harde tracks in je setlist kan het niet anders dan knallend zijn. En dat is het ook! Omdat de monitor zacht staat afgesteld heeft Jeff “JJ” Janiak zichzelf na twee nummers schor geschreeuwd. Nadat het volume van de monitor is verhoogd krijgt hij weer meer geluid uit zijn gouden keeltje. Schreeuwen kan de beste man wel! Alles schreeuwt ‘punk’ aan hem. Hij stapt opgewekt over het podium en zodra hij moet vocaleren knapt er iets in hem waardoor hij al zijn emotie in de vocalen stopt. Vergelijkingen maken met vorige vocalisten is onzinnig, maar Jeff “JJ” Janiak is een van de belangrijke redenen dat Discharge nog altijd scoort. Natuurlijk wordt er gemosht en wordt het podium als springplank gebruikt. Het nieuwe werk doet kwalitatief niet onder voor de klassiekers. New World Order komt er live zelfs grover uit dan op plaat, net als Hatebomb. Komt er nog een keer een nieuw album? Ik hoop het van harte. Na dit optreden wil je namelijk meer Discharge. Veel meer.
Mörser (Crustbus)
Mörser is een band uit Bremen waar ik nog nooit van had gehoord. Iets om spijt van te krijgen, want deze mannen leveren mooi werk af. Ze staan vandaag in de doormistte Crustbus. Sinds 1995 maakt dit gezelschap grindcore/death metal. De line-up is al die tijd redelijk stabiel gebleven. De muziek komt live erg goed uit de verf en de geluidsman heeft zijn werk weer goed voor elkaar. Hoewel de band misschien niet de meest experimentele is, weet Mörser goed gebruik te maken van kalmte om vervolgens te ontvlammen. De twee solide vocalisten staan als twee meesters de stof voor te dagen. Eén verzorgt de screams, de ander klinkt een stuk zwaarder. In het optreden zit rust, dat moet ook wel met zo’n legioen op het podium. Maar het is geen saaie rust. Het is de rust van een band met zelfvertrouwen. De rust van een band die houdt van keihard grinden met dikke blastbeats, om vervolgens naar moeilijk zware breakdowns te manouvreren. Wat is dit een harde band! De vocalen op Winter zijn opgefokt en ritmisch. Waar de track snel begint volgt echt een knakenharde breakdown, waardoor de pit losbreekt. Tussendoor wordt de boel in Duits Engels aan elkaar gelult, met een droogheid alsof het over de boodschappen gaat. Dit optreden staat. Het dikke applaus dat de mannen krijgen is dan ook dik verdiend.
Thrashband Cryptic Slaughter brengt crossover thrash. Het is nét wat anders dan je gebruikelijke 80’s thrashband. Brad Mowen van The Accüsed doet tegenwoordig de vocalen. Hij drukt daarmee zijn stempel duidelijk op het geluid van de band. Zijn handelsmerk is hard roepen en kermen en vooral niet doen alsof je kan zingen of iets dergelijks. Hij loopt rond alsof hij een twintigjarige skater is, inclusief petje achterstevoren op zijn hoofd. Als een jonge hinde stapt hij over het podium en gilt en roept hij de boel bij elkaar. Opvallend en bewonderenswaardig is dat zijn vocalen consistent blijven gedurende het optreden. Het tempo zit erin en de boosheid ook. Muzikaal is het wat zwalkerig, maar de mannen zijn al aardig op leeftijd, dus het hoeft allemaal niet meer keistrak. Cryptic Slaughter laat horen dat muzikaal terug in de tijd gaan heel opgefokt en snel kan klinken. Een beetje ouderwets, dat wel.
‘De Balg’ is aangetreden in de Crustbus, alwaar de band het optreden halverwege met een gitaar minder moet afronden. De opblaasbare Crustbus had al wat problemen om omhoog te blijven staan, maar hey, die is waarschijnlijk ook al wat ouder. Dan wil het allemaal niet meer zo goed strak en fier overeind blijven staan. Skroetbalg staat in elk geval kordaat op het podium vandaag. Bakkie de Man en Drenthe Godverdomme hakken erin. Ik moet het van buiten meemaken, omdat de tweehonderd man die er in de Crustbus mogen er ook al in zitten. Bij Pitfest Indoor was ik al fan geworden, dus ik gun het vandaag anderen ook om die ervaring mee te maken. Dan maar buiten de tent een Bakkie de Man soldaat maken… Gelukkig wist Frido een foto te scoren van de trots van Drenthe. We doen eens gek, u krijgt er drie.
Voor hen die denken dat Discharge er met de medaille voor vetste band van de dag vandoor gaat: u heeft het mis. Violator maakt thrash van de oude school, en het is duidelijk dat fans van dat genre vandaag aanwezig zijn. De band speelt dan ook retestrak, en de liedjes zijn fris met een knipoog naar het verleden, maar ook een knipoog naar het heden. Speelse solo’s worden voorgedragen, waarbij de liedjes voorwaarts blijven stuwen. Het voordeel is dat de band wel tempowisseligen aanbrengt, maar niet zodanig dat de nummers intensiteit verliezen. Het drumwerk is niet heel speciaal en de overgangen zijn duidelijk. De afwisseling in de ritmes zorgt ervoor dat de muziek zich blijft ontwikkelen. Dat het publiek het kan waarderen is zichtbaar aan de hoeveelheid haar die permanent door de lucht zwaait. Ook bassist/vocalist Pedro Arcanjo laat zijn hoofd overuren draaien. De Brazilianen spelen als een machine. Het wordt gedurende het optreden onduidelijk wie er eigenlijk in de band spelen. Het podium staat vol met Pitfestgangers, die met hun dronken kop de draagkracht van het publiek willen testen door erin te springen. Met die draagkracht is overigens niets mis. Als je het mij vraagt het beste optreden van de dag. Violator zou niet misstaan in een volle Ziggo Dome. De ongekroonde koningen van de moderne thrash!
De Zweedse melodic deathmetalband At The Gates is de hoofdact van de dag. Het is een exclusieve Slaughter of the Soul-set. De band start met het mid-tempo Spectre of Extinction. Pas later in de set volgt daadwerkelijk Slaughter of the Soul integraal. De band sluit af met het mooie The Night Eternal. Tomas Lindberg klinkt nog altijd scherp in zijn vocalen. Zijn charismatische verschijning tilt dit optreden naar een hoger niveau. Na tweederde van het optreden gaat er iets goed mis met het geluid. Even is het spannend hoe dit gaat aflopen. De band zelf heeft ondanks de vele ervaring toch enigszins moeite met omgaan met deze tegenvaller. Desondanks kan de band gelukkig weer door en zet een goede set neer. De band voldoet aan de verwachting en dat betekent dat hier kwaliteit is geleverd. Niet minder, maar ook niet meer. Spasm mag het Punkhol nog afsluiten, maar voor Zware Metalen is Pitfest afgelopen. Het was een mooie rit.
Datum en locatie
14 mei 2022, Resort Zuiddrenthe, Erica
Foto's:
Frido Stolte (The View Photography)
Links: