Op een toepasselijk druilerige vrijdagavond gaat de 11e editie van het Hammer of Doom Festival van start. In het vertrouwde onderkomen van de Posthalle is het de komende twee dagen weer een doomfeestje voor de liefhebbers. Jammer genoeg weten Nederlandse fans de afgelopen jaren de weg naar Würzburg niet echt meer te vinden. Of dat komt door de talloze baustelle onderweg (wanneer zijn die wegwerkzaamheden nu eens klaar?!), is niet duidelijk, maar aan de bierprijzen kan het niet liggen. Voor een halve liter witbier betaal je slechts € 3,90, kom daar in Nederland maar eens om.
Na vooraf wat inkopen te hebben gedaan op de metalmarkt, waar altijd interessante en normaliter lastig te verkrijgen albums beschikbaar zijn, is het tijd voor de Poolse opener
Monasterium. Het moet gezegd worden dat Hammer of Doom een neusje heeft voor interessante nieuwe bands en dat blijkt ook nu weer. In de 45 minuten speeltijd brengt het kwartet, op
Moloch’s Uprising na, alle songs van het kort geleden verschenen naamloze debuutalbum ten gehore, alsmede met
Embrace The Void een nieuw nummer. De invloeden van een band als
Candlemass zijn duidelijk te horen, maar
Monasterium geeft er wel een eigen draai aan.
Wat buitengewoon goed bevalt, zijn de solo’s, ook middels fingertipping, van gitarist Tomasz Gurgul. Wat minder goed bevalt, is het compleet onverstaanbare “Engels” van zanger Michal Strzelecki: zelfs bij aankondigingen is hij niet te verstaan. Een cursusje Engels zou geen kwaad kunnen. Qua stemgeluid is het wel goed te doen en dat blijft toch het belangrijkste. Opnieuw dus een prima opener op Hammer of Doom.
Van Polen gaan we naar Canada, middels
Cauchemar. De band is toe aan het laatste optreden van de Europese tour en is dus goed ingespeeld. Onder aanvoering van de stoere frontvrouw Annick Giroux, die doet denken aan een reïncarnatie van Kate (
Acid), brengt de band een mix van doom en oldschool heavy metal ten gehore. Bij de rustigere stukken komt haar stem helaas niet goed door, bij de ruigere stukken is het absoluut overtuigend. Tevens neemt ze het incidentele toetsenwerk voor haar rekening.
Gitarist François Patry staat in tegenstelling tot de zeer actieve frontvrouw een stuk rustiger en redelijk in zichzelf gekeerd op het podium, maar de effectieve riffjes komen soepeltjes naar voren. Van het nieuwe album Chapelle Ardente worden slechts drie nummers gespeeld, de nadruk ligt zelfs meer op de debuut EP La Vierge Noire uit 2010. Opvallend, maar op de gekozen nummers is weinig aan te merken.
Even na 21.00 uur is het tijd voor de veteranen van de doom metal. Onder aanvoering van zanger Eric Wagner en bassist Ron Holzner mag
The Skull vijf kwartier laten horen waar de doom-mosterd mede vandaan gehaald wordt. Begonnen als een afsplitsing van
Trouble heeft de band inmiddels ook eigen werk uitgebracht. Met werk van het debuutalbum
For Those Which Are Asleep, dat qua materiaal naadloos aansluit op het uit 1990 stammende, titelloze
Trouble-album, wordt het optreden middels
Trapped Inside My Mind geopend. De stemming zit er dan direct goed in. Aangezien drummer Sean Saley deze tour niet van de partij kon zijn, is er in de persoon van Brian Dixon (
Cathedral) een andere ervaren, ouwe doomrot gevonden.
Na vijf nummers heeft de kettingrokende Eric Wagner besloten dat het tijd is voor de eerste sigaret op het podium en is het tevens tijd voor het eerste
Trouble-blok, te beginnen met nekbrekers
R.I.P. en
Assassin, gevolgd door het obligate
At The End Of My Daze. Een nieuwe sigaret opstekende Eric mag daarna middels S
end Judas Down zijn favoriete nummer ten gehore brengen, gevolgd door het met oosterse klanken aangevulde, magistrale
For Those Which are Asleep.
Hierna is het dan de tijd voor de absoluut verplichte
Trouble-nummers, te weten
The Tempter en
The Skull, maar voorafgaand speelt de band verrassend genoeg ook nog even het oude
Pray For The Dead, iets dat deze tour nog niet is gedaan. Een leuke verrassing derhalve, dat door het publiek zeer gewaardeerd wordt. De oude garde heeft vanavond laten horen nog lang niet afgeschreven te zijn!
Headliner vanavond is het Ierse
Primordial. Onder aanvoering van de angstaanjagende en theatrale zanger Nemtheanga, die tussendoor nog even een flesje wijn erdoorheen slobbert, krijgen we een portie snelle muziek voorgeschoteld, muziek die werkelijk niets met doom metal te maken heeft. Folk- en black-invloeden te over, maar daar zit ik op Hammer Of Doom toch echt niet op te wachten. De setlist schijnt vanavond volgens eigen zeggen nogal afwijkend te zijn en de fans van de band mogen, als ze dit verslag lezen, gerust reageren in hoeverre dit het geval is.
De metaldisco na afloop, met geijkte nummers van bands als
Iron Maiden en
Manowar laat ik aan mij voorbijgaan. Morgen wacht een lange dag.
Foto’s:
Vitus Frank
Links:
Hammer of Doom Festival
Bewaren
