Terwijl het hele land zo’n beetje uitgestorven is wegens vakantie, is het op livemuziekgebied juist extra druk. Logisch, want ook muzikanten hebben natuurlijk vakantie van hun normale (part-time) jobs, en dat betekent: toeren met de band. Zo ook het Britse mathcorequintet Rolo Tomassi. Op woensdag 31 juli speelde de band in Dynamo te Eindhoven. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat dit een fotoverslag zou worden van fotograaf Ruth Mampuys. Maar, omdat redacteur Niels Kreijveld toevallig ook op eigen houtje aanwezig was bij het concert, besloot hij alsnog een vergezellend stukje uit te werken. Wegens een gebrek aan aantekeningen werd onderstaand verslag uit het blote koppie en de losse pols gepend. Geen filter, weinig nabewerking, gewoon een rauwe stroom van gedachten en emoties, zonder teveel vast te houden aan een stramien. Geheel in lijn met de muziek van de band zelf.
Het uit Liverpool afkomstige Loathe opent de avond. Een band die best goed zou passen op het intrigerende Complexity Fest. Dat was oorspronkelijk ook de bedoeling, ware het niet dat er een album afgemaakt moest worden en toeren er dus even niet in zat. Maar vanavond, in Eindhoven, gaat het feestje dus wel door. Wat direct opvalt is de onorthodoxe verschijningen op het podium: gitarist Erik Bickerstaffe staat in een soort kruising van een suède pyjama en Harry Potter gewaad op het podium, inclusief sokken in Birkenstock sandalen, terwijl gitarist Connor Sweeney er uit als de iets arrogantere tweelingbroer van Anthony Fantano. Zanger Kadeem France is veel te cool voor de rest van de band en danst vrijwel het gehele optreden in breakdance moves en hiphop pasjes, als hij tenminste niet druk is met het woest heen en weer headbangen van zijn korte dreadlocks.
Muzikaal gezien maakt het gezelschap interessante metalcore die gebouwd is op een catchy, moderne sound maar wel loodzwaar is. Soms wordt er teruggegrepen naar de nü-metal gloriedagen, à la Deftones. Ook wordt er nog wat elektronica bij gedonderd uit het Enter Shikari-boekje, en soms wordt er een effectbal gegooid, in de vorm van rare samba-beats of spoken word stukken. Voor de gelegenheid zijn er ook twee TV’s mee het podium opgesleurd, waar het hele optreden lang een soort videoclips op te zien zijn die de band zelf opnam. De hele show lijkt georchestreerd te zijn om deze beelden heen. Een leuk detail, dat de boodschap nog wat kracht bijzet. Bij elkaar genomen is dit een band om in de gaten te houden. Mijn verwachtingen voor het nieuwe album, dat klaarblijkelijk nu is opgenomen, zijn dan ook naar boven bijgesteld.
Slechts een kwartier later komt het uit New York afkomstige Crypodira het podium op lopen. Wat dit kwartet speelt is nogal een contrast met dat wat hiervoor kwam. Als Loathe de neanderthaler is die met zijn botte knuppel ieder hoofd in beweging probeert te krijgen, dan is Cryptodira de wiskundige met twee PhD’s op zak die een gastlezing komt geven op de universiteit om zieltjes te winnen voor het vak. Onvoorspelbare, hoekige riedeltjes en decadente baslijnen worden gespeeld op hoog op de borstkast liggende gitaren, terwijl de percussie tot aan de nok toe is gevuld met willekeurige, van-de-trap-vallende ritmes. Maar ook is de band absoluut niet vies van een ferme houthakkersriff, die dan wel weer gespeeld wordt in een priemgetal maatsoort. Knap hoe deze complexe prog-death allemaal achteloos wordt gebracht. Echter, omdat het echte hooks mist, is dit vooral een band voor de liefhebbers van het technischere werk. Maar, hoewel Loathe met zijn recht-door-zee aanpak op wat meer bijval mag rekenen, is er nog altijd een grote groep toeschouwers bij wie dit duizelingwekkende spel goed valt. Ik reken me tot die groep. Nog wel plaats ik één kleine kanttekening: gitarist/vocalist Mike Monaco verdient een Golden Globe voor “best voice acting performance”, gezien zijn screams klinken als Lord Of The Rings’ Gollum op steroïden.
Stipt half 10 treedt hoofdact Rolo Tomassi dan eindelijk aan. Nu was ik eigenlijk niet van plan om dit verslag te maken, gezien deze band me zeer dierbaar is. De insteek was om eens niet “van alles iets te moeten vinden”, maar in plaats daarvan volledig onbevangen te kijken en luisteren naar dat wat er op het podium gebeurt. Dit is iets dat me maar zelden écht lukt. Enerzijds omdat het uitschakelen van die kritische blik aanvoelt alsof je het ineens zonder één van je natuurlijke zintuigen moet doen, maar anderzijds omdat ik net Dug uit die Pixar film Up ben: ik laat te veel prikkels toe. Maar deze keer niet. Jullie kunnen me allemaal wat, ik ga eens even fijn in mijn eigen pretbubbeltje leven voor een uur of wat.
En dat lukt me. Beter dan ooit. Maar dat het uitgerekend bij deze band lukt, mag een klein mirakel heten. Complexe mathcore die nergens een traditionele couplet-refreinstructuur kent, zou je eerder zwaar geconcentreerd tot je nemen, dan dat je er echt in op gaat. Daarvoor is het te onvoorspelbaar en chaotisch. Althans, dat zou je denken. Maar de spastische kameleon die Rolo Tomassi heet, flikt dit toch.
Hoe dan? Wat is die lijm die al die jazzy kronkelingen, scherpe hardcore riffs en progressieve climaxen bij elkaar houdt? James Spence, toetsenist en tweede zanger is dat. Al die schizofrenie is namelijk georchestreerd om een kern van synthesizers en pianolijnen. Voor de verandering trekt de gitaar eens niet de kar, maar in plaats daarvan staat het ontzettend vloeiende toetsenspel in het spotlicht. Nu is dat vastleggen op plaat één ding, maar het live niet in elkaar laten donderen als een wankel kaartenhuis is weer een hele andere opgave. Maar dat gebeurt dan ook niet. Als een een maestro dirigeert hij het chaosorkest om zich heen van de diepste duisterheid naar het meest heldere licht en alles wat daar tussenin ligt. En dus bevind ik me het ene moment op wolkje nummer negen, krijgen de nekspieren dan weer een optater, en pink ik twee minuten later een (heel erg mannelijk) traantje weg. Godsamme wat is dit toch sterk.
Goed, ik ben ook niet blind of doof. Natuurlijk zijn er schoonheidsfoutjes te bekennen. Ja, de cleane vocalen van zangeres Eva Spence wankelen hier en daar. Ja, de gitaar stond veel te zacht in de mix (of de rechterspeakers waren fout gepositioneerd achter een gigantische pilaar). Ja, als je dan toch je meest recente (en beste) plaat bijna in zijn geheel speelt, dan mag dat in volgorde zijn omdat die zo ijzersterk in elkaar overvloeit dat het beluisteren ervan een haast spirituele ervaring is. Ja, het uur wordt nauwelijks volgespeeld, en dus was er nog genoeg ruimte om wat meer werk van Grievances te spelen, zoals Raumdeuter of Stage Knives. Ja, op al die dingen.
Maar het maakt me allemaal niets uit. Deze avond laat me beseffen hoe mooi live-muziek kan zijn. En hoe kan dat ook anders? Waag het maar eens om niet onder de indruk te zijn van de demonische strot die schuil gaat onder het haast kinderlijk liefelijke uiterlijk van Eva Spence. Heb maar eens de ballen om te beweren dat er binnen de metalen genres geen innovatie meer plaatsvindt, als je de feilloze uitvoering van het progressieve epos The Hollow Hour hebt mogen aanschouwen. Durf maar eens niet ontroerd te zijn door die minuscuul kleine piano intro van Contretemps. De ene klaphark die achterin de zaal uit volle borst staat te vertellen over hoe mega gaaf het is om synchroon-punniken als hobby te hebben (of waar het dan ook over ging), krijgt dan ook geheel terecht een ferme “Hey, houd anders gewoon eens even je bek dicht!” naar zijn hoofd gesmeten. Dat ene moment trekt me dan misschien een beetje terug naar aarde, maar de rest van de avond ben ik te vinden in een andere dimensie. Een dimensie die gevuld is met muziek die ik vorig jaar bovenaan mijn jaarslijst zette, waarvan ik nu bevestigd krijg dat dat geheel terecht is. Rolo Tomassi is een grootse band, en dat moet iedereen weten. En daarom, beste lezer, is dit verslag er uiteindelijk wel gekomen.
Setlist:
- Rituals
- Funereal
- Balancing The Dark
- Whispers Among Us
- The Hollow Hour
- Alma Mater
- Contretemps
- Opalescent
- Aftermath
- A Flood Of Light
Foto’s:
Ruth Mampuys (Ruth-Less Photography website en Facebook)
Datum en locatie:
31 juli 2019, Dynamo, Eindhoven
Link: