Soilwork – Verkligheten

Soepel. Dat is misschien nog wel de beste manier om de metal die Soilwork op Verkligheten brengt te beschrijven. Niet bruut, niet extreem, niet misantropisch, niet suicidal, niet alles vermorzelend, maar soepel.

Soepel gaat de vloeiende liftmuziek van intro Verkligheten over in het rappe met toetsen overgoten Arrival. Meteen laat zanger Björn ‘Speed’ Strid horen nog steeds die fantastisch flexibele stem te kunnen aanspreken waarmee hij – opnieuw – soepel schakelt van grunts en screams in de coupletten naar cleane, bijna zalvende zang in de refreinen. Vlekkeloos zijn ook de overgangen naar de break en de daaropvolgende melodieuze solo. Soepel dus!

En dat is op de rest van het album niet anders. Verkligheten staat vol hoogstaande melodieuze metal waarbij eigenlijk alleen de zang en het soms zeer pittige drumwerk de deathmetalroots van de band verraden. Zelf zegt de band hierover: ‘Op dit punt in een carrière kan een band ervoor kiezen om de weg van de nostalgie te kiezen en oude albums van voor naar achter te spelen (toch een kleine steek naar Megadeth dat er met de drummer van de band vandoor is gegaan?). Of je ontkent de realiteit (de Verkligheten) dat dat goed verkoopt en je doet wat je echt wilt doen, namelijk iets nieuws en anders maken. Het siert Soilwork dat het kiest voor dat laatste.

En de keuze is niet zonder succes. Zo kent het album met Full Moon Shoals, When The Universe Spoke, The Ageless Whisper en Needles And Kin een aantal voltreffers. Eerstgenoemde track wordt gedragen door een bijna Sad But True-achtige riff die het hele nummer door de kop opsteekt. Onze vriend Speed grijpt dit aan om zijn hele arsenaal (grunts, screams, gewone cleane zang, hoge cleane zang) te tonen zonder dat het ook maar ergens op uitsloven gaat lijken. Het refrein ligt zo gemakkelijk in het gehoor dat bij de eerste keren beluisteren van het album dit de track kan zijn die het eerste pakt.

When the Universe Spoke zorgt zo rond de helft van het album voor de toch wel nodige afwisseling. Eindelijk gaan de drums volledig los en laat aanwinst Bastian Thusgaard horen dat de band niet heel lang boos hoeft te blijven op Dave Mustaine en co. Ook Thusgaard weet de potten en pannen namelijk prima te raken. Bovenop de door hem neergelegde (bijna?) blastbeats als pistoolschoten blijven de gitaristen bloedeigenwijs hun langgerekte noten spelen. Dat wil zeggen, totdat ook zij het memo hebben gekregen en meegaan in de gekte. We waren er echt even aan toe!

The Ageless Whisper is dan juist weer het meest sfeervolle nummer van het album met een mooie riff en een refrein dat elke keer dat het gezongen wordt meer binnenkomt. Ook de gitaarsolo mag hier niet onvermeld blijven. Deze is gloedvol, inventief en bijna jazzy fusion totdat alles opentrekt in een paar glorieuze slotakkoorden.

Needles And Kin staat in voornoemd lijstje van uitschieters omdat er zoveel in gebeurt: Prog/core-riffjes, een verdwaald deathriffje, wederom zo’n fraaie open gitaarsolo, Mr. Strid die hier hoger uithaalt dan elders en een mooie vriendendienst van Amorphis-zanger Tomi Joutsen die zijn zware grunt even stevig laat klapperen.

Onze Brexittende vrienden zouden zeggen: Flawless. Maar toch ben ik niet helemaal mee. Reden daarvan is dat een niet onaanzienlijk deel van de nummers volgens dezelfde formule lijkt te zijn geschreven: kort introotje, screams in de coupletten en cleane zang in vaak herhaalde refreinen. En misschien dat juist die herhaling voor een aantal luisteraars een struikelblok zal zijn.

Anderzijds kun je een band die op een paar goede pakkende refreinen is gestuit – of daar met bloed, zweet en tranen toe gekomen is – maar moeilijk verwijten dat ze dat refrein een keer of twee extra in een nummer stopt. Want dat men een paar oorwurmen heeft geschreven waar zelfs Spongebob (na verwijzingen op deze site naar Schopenhauer kan ik natuurlijk niet achterblijven) geen raad mee weet, staat buiten kijf. Live zal de herhaling zeker werken, op plaat zal het vooral een kwestie van smaak zijn, vrees ik.

Voor de fans ook nog even vermelden dat het nummer Stålfågel een gastrol kent van de recent wat in ongenade gevallen Alissa White-Gluz (Arch Enemy), die nog maar eens laat horen dat zij meer kan dan het middelpunt van een relletje zijn. Het is een goed, zij het niet echt opvallend optreden. Haar grunt is vooral ondersteunend aan de melodieuze zang van Speed. Als je weet dat ze het is, hoor je het, zullen we maar zeggen.

Fans van het melodieuzere werk van Soilwork kunnen zonder enig aarzelen toeslaan want dat hier kwaliteit geleverd wordt is wel duidelijk. Verkligheten is grootse, meeslepende en soms opzwepende metal in een eigentijdse cleane productie. De limited edition eerste oplage van de cd zal overigens vier extra tracks bevatten.

Score:

83/100

Label:

Nuclear Blast, 2019

Tracklisting:

  1. Verkligheten
  2. Arrival
  3. Bleeder Despoiler
  4. Full Moon Shoals
  5. The Nurturing Glance
  6. When The Universe Spoke
  7. Stålfågel
  8. The Wolves Are Back In Town
  9. Witan
  10. The Ageless Whisper
  11. Needles And Kin
  12. You Aquiver

Line-up:

  • Björn ‘Speed’ Strid – Vocalen
  • David Andersson – Gitaar
  • Sylvain Coudret – Gitaar
  • Bastian Thusgaard – Drums
  • Sven Karlsson – Keyboard

Links: