Grindwaarpen in Kavka Antwerp

Lang op voorhand stond vast dat de eerste versie het jaarlijks terugkerend fenomeen Grindwaarpen (grindcore en aanverwanten in Antwerpen) een feest zou worden waar vijftig jaar later nog over zou worden gemijmerd. Door een naam als Igorrr in een gezellige zaal te droppen, weet je dat de gevolgen blijvend zouden zijn. Met de gore, demonische en compleet van de pot gerukte powerviolence, deathgrind en goregrind combo’s in het voor- en naprogramma, kon dat alleen maar diepere wonden nalaten. En zo geschiedde het ook.

De powerviolence en afbraakgrind van Sore en Naked Ape werden door het drukke verkeer in en rond Antwerpen gemist, zelfs op een zaterdag is mobiliteit in België nog dramatischer dan het buitenlands beleid van de Trump-administratie. Vrij nuchtere geesten wisten mij kort na de optredens te vertellen dat de eerste zweetdruppels die van het plafond vielen, het resultaat waren van de shows van Sore en Naked Ape, en dat er tijdens deze optredens zowel op als voor het podium veel actie was. Soms was het zelfs niet duidelijk wat nu het podium was, omdat bandleden en publiek zich vermengden en gewillig van positie wisselden.

De eerste band die ik aan het werk zag was TRAVØLTA – in hoofdletters, jawel. Punkass grindcore met heel wat schreeuwerige catharsis, die je als toehoorder niet onbewogen laat – zowel letterlijk als figuurlijk. Vleesklak Records was aanwezig om de positief verraste negatievelingen in het publiek van shirts en platen te voorzien en de rest kon zich te goed doen aan een variëteit aan dranken met en zonder schuimkraag.

De volgende band was de Duitse formatie Keitzer, die hoge ogen gooide met zijn meest recente album Ascension hier op Zware Metalen. Deze band mengde brutale US death metal met hamerharde grindcore. De bandleden waren allen opvallend op hun eigen manier; De frontman droeg een kamerbrede glimlach op zijn gezicht van het moment dat hij stopte met brullen en schreeuwen, de gitarist leek wel op een jonge kerstman die in de ketel met wietsoep gevallen was en de drummer had duidelijk enkele kannen koffie teveel op. Zeer aanstekelijk allemaal.

Volgende in de rij was het Nederlandse Fubar. Fubar trekt – hoe kan het ook anders – maatschappijkritisch van leer tegen de wereld en de lucht om zich heen. Fubar had niet de hardste sound van de avond, maar compenseerde dit ruimschoots met zijn opgefokte manier van “samen” spelen (de wisselwerking tussen de bandleden is opmerkelijk sterk) en de kleine momenten van melancholische melodie. Hoogtepunt: het menselijke drama Dead.

 Over naar de band die zorgde voor het grootste feest van de avond: Spasm uit Tsjechië. De drie heren vertrokken zoals gewoonlijk ‘s morgens van thuis uit met hun busje en na zich omgekleed te hebben in de bekende klederdracht kon de party ingezet worden. De in groene Boratstring gehulde frontman Rudi stond de eerste nummers opnieuw met witte dildo op de neus te zweten als een varken (het werd ondertussen pittig warm in de zaal), terwijl er zich een polonaise vormde in de pit. Vettige polka’s en hakkende riffs à volonté, met oerdegelijke boer- en burrelvocalen. Wat een feest, wat een varken. Spasm is een fenomeen en anale nummers als Beautiful Human Toilet werden dan ook doorgeslikt als zoet zaad na een fitnessbeurt met een paar shots geconcentreerd poppervocht. Een intieme kennismaking tussen ondergetekende en de band was dan ook een logisch gevolg achteraf.

Met nog drie bands te gaan, was het aan het Nederlandse Rectal Smegma om de resterende liefhebbers van kaka en pipi muziek helemaal knock-out te slaan. Dat deden de beste mensen met een enorm strakke set met nummers die stilaan uitgroeien tot klassiekers. De imposante frontman Yannic stond te blinken in zijn eigen nat en velen volgden zijn voorbeeld na een ploetersessie in de pit. We noteerden als hoogtepunten Sacred Semen Altar, Double D Deathpunch, 2 Girls 1 Cupcake en Gnork. De rest heb ik niet genoteerd omwille van te actief bezig met drank en mensen oprapen. We vergeten ook niet dat frontman Yannic halfweg de set weigerde verder te spelen vooraleer Grindwaarpenbezieler Filip zich even kwam voorstellen op het podium en in allerijl uit de keuken moest gehaald worden waar hij als een echte sterrenchef de bands aan het voorzien was van veel te veel voer.

Milking The Goatmachine is de volgende op het menu. De zwartwitte geitenkoppen uit Duitsland worden niet altijd en overal goed bevonden op plaat, maar het viel op dat een deel van het publiek specifiek voor deze extreme fijnzinniggeit (sorry, ik kon het niet laten) aanwezig was. Zoals te verwachten was kregen we Ding Dong te horen, net als Stallzeit, Here comes Uncle Wolf, Only Goat Can Judge Me en een pak medleyachtige coverintermezzi, met stukken Boney M en Sir Mix-A-Lot. Nog even één van de enthousiaste jonge fans (metal is een familiezaak!) het podium opvragen en de zaal uitgeblaat achterlaten. Leuker dan op plaat in ieder geval!

Le moment suprême dan. Igorrr, één van de aller-aller-allerinteressantste bands die er rondloopt op deze planeet anno 2017. De band overstijgt het metalgenre helemaal, maar slaagt er wel in om veel metalfans mee te nemen in een trip van Venetian Snares-minded breakcore, barokmuziek, eigenzinnige folk, opera en jazz. De band bestaat live uit een DJ, een zangeres, een drummer en een indrukwekkend geschminkte vocalist, die samen heel wat spektakel brengen.

Igorrr brengt een crimineel goed optreden, waarbij ik taferelen zie die nooit eerder vertoond werden. Op een bepaald moment zag ik koppeltjes in een jaren ’30 outfit staan walsen te midden van een pit. Nog wat later zag ik een Darkthrone-shirt-dragende man van middelbare leeftijd met de tranen in de ogen staan staren naar de doorleefde gezangen van Laure, met naast hem een langdreadige jonge kerel die überspastisch stond te schudden alsof hij in een orgasme was bleven steken. Zelden zoveel contrasten gezien en gehoord in een en dezelfde tijdspanne. Het nieuwe album Savage Sinusoid kwam het meest aan bod, wellicht, omdat daarin zangeres Laure het meest aan bod komt. Viande, Cheval, Barbecue, Spaghetti Forever, … Hoe lekker was dit… Hoe lekker was dit?

Na afloop van het Igorrr-optreden kreeg vocalist Laurent nog een dosis tierlantijnen over zich, kwestie van het heuglijke feit van zijn verjaardag in de verf te zetten. Hij kon net als de rest van de band rekenen op een groot applaus, waarna de spurt richting merch-stand ingezet werd en de zaal leeg trok richting frisse lucht.

Veel mensen namen op dit punt afscheid van Kavka en Grindwaarpen, maar er was een heuze afterparty, voorzien waar nog heel wat te beleven viel. De overgebleven helft van het publiek zag samen met mij het hilarisch over de top goregrindende Brutal Sphincter. Dit was echt pure, platte kak van de onderste plak (met een rond gat in). Schitterend, geweldig, een totale verrassing. Na Igorrr en Spasm was dit mijn nummer drie van de avond, zonder twijfel. Meteen een shirt van gekocht, zonder twijfel het meest debiele shirt dat ik in mijn bezit heb. Zoek het gerust even op via Google images (er staan twee mannetjes en een toiletpot op).

Afsluiten deden we met Gore Force V, dat een thuismatch speelde. Sympathieke gasten met een brutale en behoorlijk fysieke portie death metal met vunzige grindneigingen en vetzakkerij. Ideaal om de laatste druppels bier uit ons shirt te wringen en te recycleren voor we naar huis gingen (met het openbaar vervoer natuurlijk), na een tussenstop bij de lokale kebabzaak of veganist om de hoek

Grindwaarpen V1 was ultramemorabel, nu maar te hopen dat KC en FL er volgend jaar opnieuw een feest van maken van dezelfde grootte. Minstens. Ik zal er in ieder geval weer bij zijn!

Foto’s:

Tessa Verstraete en Seth Production

Datum en locatie:

4 november 2017, Kavka, Antwerpen

Links:

• Grindwaarpen Facebook
• JC Kavka
• SETh Production Facebook