DOOL – The Shape Of Fluidity

Geschreven door op 12-04-2024 om 23:31.

Roadburn, Graveland, Pinkpop, Resurrection Fest, Hellfest, Prophecy Fest, Damnation Festival en Helldorado. Zomaar een greep uit de lijst aan festivals waar DOOL dit jaar nog zijn opwachting mag gaan maken. Niet zomaar een lijstje en dit toont wel aan dat de band rondom televisiefenomeen, maar toch vooral rocklegende in wording, Raven van Dorst op dit moment misschien wel de heetste band der lage landen is. Met twee albums op zak en louter lovende kritieken, zijn de verwachtingen voor dit derde album dan ook torenhoog. In het bijgeleverde promomateriaal valt te lezen dat de technische kant van het album werd verzorgd door Magnus Lindberg (bekend van werk voor onder andere Cult Of Luna en Tribulation) en Ted Jansen (die is dan weer bekend van werk voor AC/DC, Muse en Ghost). Dat haalt die verwachtingen niet echt onderuit zeg maar. Tot slot nog een laatste algemene mededeling voordat we de diepte induiken: drummer Micha Haring werd vervangen door Vincent Kreyder. Hem zou je kunnen kennen van zijn slagwerk bij de black metal van Sun Of The Sleepless of als livemuzikant bij de gothic metal van The Bleak Vision. Hiermee is dan ook een brok aan zware ervaring in huis gehaald.

DOOL is na vier jaar dus eindelijk terug, en hoe! Nou, in de vorm van vloeibaarheid. Een goed gekozen titel aangezien de muziek zeker niet in één hokje te vatten is en we dat wellicht ook niet moeten pogen te doen. Moeten we het dan nog over de persoonlijke situatie hebben (over hokjes gesproken)? Normaliter horen de kunst en het persoonlijke wat mij betreft gescheiden te blijven. In dit geval zijn die twee echter onlosmakelijk met elkaar verbonden. Van Dorst kwam er namelijk op latere leeftijd achter geboren te zijn met hermafroditisme, waarbij de dokters hadden bepaald welk geslacht de baby zou meekrijgen. Dit leidde tot een leven van zelfontdekking, het doorbreken van taboes en uiteindelijk een naamsverandering om het hokjesdenken voorgoed te doorbreken. Deze emotionele zoektocht en veranderingen hebben een duidelijke invloed op de muziek, zowel in thema als in de urgentie die op het album terug te horen is. Het algehele geluid heeft daarbij een meer donkere en melancholische ondertoon gekregen ten opzichte van het verlichte Summerland.

Bovenstaande elementen werden al meteen glashelder in het eerste uitgebrachte nummer Hermagorgon. Een krachtige titel, bestaande uit een samensmelting van de woorden hermafrodiet en de monsterlijke cthonische figuren uit de Griekse mythologie (gorgonen). Zo’n krachtige titel kan niet anders dan ondersteund worden door een krachtig nummer. Slepende doomriffs openen het nummer en de toegevoegde waarde van nieuwkomer Kreyder wordt direct hoorbaar. De kabbelende gitaren nemen je vervolgens mee in de indrukwekkende teksten en leiden naar een groots refrein. Als de slepende gitaren weer terugkeren, is het genieten compleet. Dit spul is verslavender dan heroïne en heeft in de eerste weken dan ook doorlopend onder de herhaalknop gestaan. Constant verlangend, smachtend naar een nieuw hoogtepunt. Tot vervelens toe, althans, zo heb ik me laten vertellen door enkele inwonende gezinsleden.

‘’For I am my father’s daughter and my mother’s son’’

Het tweede nummer dat werd uitgebracht is tevens het openingsnummer van het album. Venus In Flames gaat na een korte introductie over in lekker grungy stonerrock. Het vocale bereik van Van Dorst lijkt weer een sprong in ontwikkeling gemaakt te hebben. Met name in de lagere regionen zit een zekere beheersing die eerder niet zo ferm was. Toch zijn het vooral de gitaren die hier de show stelen. Op de tweede helft komt de progressieve kant volledig tot wasdom met dromerige progrock en shoegazy tremolo’s. Die laatste horen we ook weer terugkomen op Self-Dissect. Hier komt DOOL lekker rauw voor de dag en krijgen we het eerste grootse refrein voor onze kiezen, toch wel een handelsmerk zo onderhand. Over grootse refreinen gesproken: die op titelnummer The Shape Of Fluidity is een regelrechte oorworm. Eén keer luisteren en je krijgt dit niet meer uit je kop. Ik word nog regelmatig ’s nachts wakker met de echo van dit nummer in mijn hoofd. Verder is dit van kop tot staart een zeer indrukwekkend werk geworden. De intrigerende introductie, met serene vocalen, leiden tot een krachtige riff van epische proporties. In zesenhalve minuut neemt DOOL ons mee de diepte in en Van Dorst is onze tripbegeleider. De terugkerende gitaarlijnen en akkoordprogressies zijn bedwelmend en laten je beduusd achter. De klanken galmen nog na in het korte naspel Currents, waardoor het afscheid wat minder hard binnenkomt.

Na die zielzoekerij zijn we wel toe aan een vrolijke tegenhanger. Die vinden we dan ook in het opgewekte Evil In You. Hier is het de euforie die zegeviert. Het refrein is nogmaals een oorworm van jewelste, met een zeer verslavende werking. Wederom kunnen afkickverschijnselen optreden na slechts een enkele luisterbeurt. House Of A Thousand Dreams mag zich weer tot de donkerdere composities rekenen. De darkrock wordt ondersteund door strijkers en andere toevoegingen, waardoor het geheel een lekker melancholisch gevoel oproept. Het is niet bekendgemaakt wie de hese mannenstem vertolkt, maar het lijkt haast of een oude opname van Leonard Cohen de prachtige vocalen van Van Dorst vergezelt. De opbouw is gelaagd en je voelt de zware riffs van verre aankomen. Als het dan zover is dan geeft dit een extatisch gevoel. Chapeau DOOL, chapeau! Als het inmiddels nog niet duidelijk was: dit is genieten hoor.

Wat volgt is het eerder genoemde Hermagorgon. We luisteren deze voor de volledigheid, en vanwege de mogelijke trillende handjes als we dat niet doen, nogmaals braaf van begin tot eind. Oké, nog een keer extra om het af te leren. Godverreju, wat is dit lekker zeg. Op Hymn For The Memory Lost krijgt de gitaarsectie de spotlichten weer volledig op zich gericht. In het geheel wordt het nummer net te ver doorgetrokken, waardoor de impact iets verloren gaat, maar de leidende gitaarmelodie is wederom erg aanstekelijk. Hier kan Papa Emeritus nog een puntje aan zuigen. Afsluiter The Hand Of Creation zet een donkere sfeer neer, waarbij het aan echte richting ontbreekt. Het nummer lijkt na vier minuten dan eindelijk open te breken, maar ook hier zorgt de uitgesmeerde opbouw eerder voor afstel dan een grootse finale. Wie hier had gehoopt op een epische apotheose, zoals dat het geval was op Summerland met Dust & Shadow, komt hiermee ietwat bedrogen uit.

DOOL breidt met The Shape Of Fluidity het muzikale repertoire flink uit, waarbij enkele nummers tot het beste werk van de band gerekend mogen worden. Hermagorgon uiteraard, maar ook het titelnummer, Evil In You en House Of A Thousand Dreams mogen hieronder geschaard worden. De hoge verwachtingen voorafgaand aan het album worden dan ook met gemak ingelost. DOOL omschrijft zichzelf als een band voor iedereen die dwaalt of misschien op zoek is naar zichzelf. Gelukkig biedt DOOL een plek om jezelf andermaal te verliezen in een plek die buiten de realiteit staat en je voor een klein uur transporteert naar een andere wereld. Een wereld waar vorm en hokjes niet bestaan. The Shape Of Fluidity.

Score:

88/100

Label:

Prophecy Productions, 2024

Tracklisting:

  1. Venus In Flames
  2. Self-Dissect
  3. The Shape Of Fluidity
  4. Currents
  5. Evil In You
  6. House Of A Thousand Dreams
  7. Hermagorgon
  8. Hymn For A Memory Lost
  9. The Hand Of Creation

Line-up:

  • Raven van Dorst – Zang, gitaar
  • Nick Polak – Gitaar
  • Omar Iskandr – Gitaar
  • JB van der Wal – Basgitaar
  • Vincent Kreyder – Drums

Links: