Voor deze editie van Shades Of Black zakten we opnieuw af naar de fijne zaal in De Casino in Sint-Niklaas, België. Zes doombands, gaande van funeral tot death metal minded doom tot The Wounded, kwamen er samen dankzij Koning Filip. Zware Metalen droeg zijn steentje bij aan de organisatie van Bro’D Promotions, Shades Of Black en Grimm. Dit viel er te beleven.
De eerste band op de bill was het Fins/Griekse Aeonian Sorrow dat net zijn debuut Into The Eternity a Moment We Are heeft uitgebracht. De bandleden zagen elkaar voor het eerst toen ze een dag of twee voor dit eerste optreden arriveerden vanuit verschillende windrichtingen. Een oefensessie in Asgaard de dag voor hun officiële debuut en dan meteen het grote podium op. Niet eens in de originele line-up, want drummer Saku Moilanen is niet meteen iemand die veel buitenkomt. Daniel Neagoe, frontman van Clouds en vast lid bij Eye of Solitude, deed dankbaar dienst als drummer deze keer. Frontvrouw van Aeonian Sorrow, Gogo Melone, vrouw om mild te zijn met eventuele kritiek, maar in feite konden we speltechnisch weinig opmerken. De mannelijke vocalist op het podium was opvallen energiek (zeker naar doomnormen) en de kabbelende en overslaande zang van Gogo Melone deed menigeen verder voorover buigen dan ze mogelijk achtten. Aeonian Sorrow deed heel erg funeral doom aan, zelfs met de melodische inmengingen. De toon was meteen gezet voor de rest van de avond.
Tweede band van de avond was Kaunis Kuolematon. “Wij zijn een Finse band waar niemand ooit van gehoord heeft”, zo luidde hun eigen introductie. Dat ligt niet bijzonder ver van de waarheid. Typisch melodische doomdeath met Finse virtuose fratsen en een lekkere groove, aangevuld met cleane vocalen van zanger Mikko. De nadruk lag op het meesst recente album Vapaus maar vooral de nummers van Kylmä Kaunis Maailma, kregen respons vanuit het publiek.
Abigail uit Roemenië (niet Japan dus) draait al mee sinds 1994 maar heeft nog weinig potten gebroken in België en Nederland. De kenners weten deze band echter hard te waarderen, zo ook op Dutch Doom Days vorig jaar. De reden daarvoor is de oldschool vibe (veel ouderwetse My Dying Bride en Paradise Lost-knipogen) en een authentieke gothicsfeer die de doom mee vorm geeft. De band brengt binnenkort een langspeler uit (zijn eerste) en daar kregen we enkele voorlopige nummers van te horen. Het album is duidelijk een verwerkingsproces voor het trauma dat de band opliep in 2015, toen het in eigen land tijdens een optreden twee bandleden verloor in een brand (en een aantal vrienden en kennissen). Daar wordt een mens toch even stil van.
De stilte werd doorbroken door de band waar veel mensen opgedaagd waren. Darkher. Jayn H. Wissenberg, frontdame van de band, is een kruising tussen Chelsea Wolfe, Tori A(t)mos en Lady Catelyn Stark. Wat een verschijning, deze singersongwriter! Het album Realms werd zeker niet zomaar de hemel ingeprezen, zoveel mag duidelijk zijn. Nummers als Foregone, Moths en Buried deden velen met de mond open staan staren naar deze fantastische dame. Zelfs de drummer – Christopher Smith – keek vol bewondering naar haar toen ze het afsluitende solonummer bijzonder intiem bracht op akoestische wijze. Wauw.
Op naar The Prophecy, een band die ik zelf nog nooit gehoord had. Deze Britten draaien ook al een tijd mee in het wereldje en touren bijzonder veel. Hun muziek is getransformeerd van traditionele doom naar veel progressievere doom, iets wat voor mij net wat te technisch is. De nummers zijn vrij complex, gelaagd, gevarieerd, maar toch weten de eerste rijen fans het als vanzelf te kunnen volgen. Ikzelf moet passen.
The Wounded dan. Voor mij de eerste keer dat ik de band live kon zien, iets waar ik me een beetje over schaamde. Ik leerde de band pas kennen in 2004 – met Atlantic – waarmee ik een vrij groot stuk jeugdverdriet mee kon verwerken. Ik was zeker niet de enige, want de zaal stond vol met mensen die al weeïg werden bij het idee van wat er aan te komen zat. Ook naar de nieuwe nummer van het Sunset-album keken we samen uit. En ja hoor, van bij het eerste nummer (Wolves We Raised) vlogen de tranen in het rond. De getormenteerde en diep doorleefde stem van zanger Marco laat ook live de overslag horen die zo typerend is in de muziek van The Wounded (samen met de steevast aanwezige bas en de soms swingende ritmiek). Bij This Paradise kwamen nog meer zakdoekjes boven (I still believe in you… hoeveel pijn kan graag zien doen). Meteen daarna Hollow World, met de monumentale woorden From out of devils dance I came. To bless you all with hazy shame. … zelden zoveel emotie gezien en gehoord. Hiervoor doen we het.
Gelukkig konden we nu en dan eens ademhalen en onze ziel oprapen van de vloer. Met de Bronski Beat-cover Small Town Boy bijvoorbeeld. Maar buiten die catchy melancholie het was toch vooral diep intense ontroering en tristesse die regeerden. Na het nummer Ruins hield de band het voor gezien, maar dat was buiten mijn broer gerekend die het podium op sprong en het publiek aanmoedigde om de band terug te laten komen. Dat deden ze zonder aarzelen. Alle laatste emotionele wondjes werden vakkundig ontsmet met The Cold en Monument, en The Wounded werd beloond met een langdurend applaus voor ze naar Emmen terug mochten keren.
Volledig ondergedoomd keerden we terug naar huis, maar niet voordat we onze laatste centen inruilden tegen nog maar eens een shirtje en de zoveelste plaat waar we thuis geen plaats meer voor hebben. Met dank aan Bro’D Promotions, Shades Of Black en Grimm voor de fijne organisatie.
Datum en locatie:
2 juni 2018, De Casino, Sint-Niklaas
Foto’s:
Tessa Verstraete
Links: