Het Belgische Brutus is een opkomende act die steeds maar doorgroeit. Na Burst en Nest is het nu de beurt aan hun derde plaat, Unison Life. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: de band heeft zichzelf overtroffen. Opener Miles Away zet je nog even op het verkeerde been. Het is een sfeervolle opener, een soort mengeling van Kate Bush met Dead Can Dance. Stilistisch gezien is dit een afwijkend nummer ten opzichte van wat komen gaat, anderzijds wordt de toon wel gezet want er wordt namelijk vol overgave gezongen op Unison Life.
En dat is wel iets wat deze plaat kenmerkt. Puurheid en emotie. Drummer/Zangeres Stefanie laat door het album heen horen wat voor kwaliteiten ze in huis heeft. Wat een strot! Van zachtjes en breekbaar tot ongemeend fel. Belangrijk is dat ze meent wat ze zingt. Op de acht nummers wordt vanuit het hart gezongen, waarbij ze, nog beter dan op de eerste twee platen, zich niet laat hinderen door vaststaande zangstructuren. Dat dat ook nog eens loepzuiver gebeurt is mooi meegenomen.
Maar de band is natuurlijk meer dan Stefanie alleen. Op Unison Life laten ze een mix horen van postrock en postcore. Een boel post. Maar zelf hoor ik hoor veel invloeden terug van de jaren 90 emoscene. In het nummer Victoria bijvoorbeeld, waar de band van die kenmerkende gitaarriedeltjes laat horen. Het laat bovendien horen hoe dit trio is gegroeid als songschrijvers, want het nummer zit ongelooflijk goed in elkaar, waarbij terugkerende thema’s voor herkenning zorgen.
Dit gebeurt ook op What Have We Done. Dit nummer nestelt zich na een paar keer in je hoofd door de terugkerende teksten, waarbij Stefanie emotioneel bijna uit de bocht vliegt, en dat past uitstekend bij de cleane gitaarstukken. Brutus laat hier ook nog eens een grote verscheidenheid aan invloeden horen, van emocore tot een postrock-achtige opbouw en net wanneer je verwacht een enorme climax te krijgen, schakelt Brutus weer terug. Dat past precies bij het persoonlijke karakter van deze plaat vol spanningsbogen. Je hebt het gevoel deelgenoot te zijn van de band, je voelt je al snel vertrouwd met Brutus. De ene keer omarmt dit trio je, de andere keer schreeuwt Brutus je bijna weg, soms zelfs in een nummer, zoals in Dust, waarbij er wel even losgegaan wordt met flink op tempo zijnde drums. Maar waar ook weer slepende riffs het einde inluiden.
Een pluim trouwens voor de productie. Er is gekozen om de plaat te voorzien van een goed evenwicht tussen de instrumenten. Dat de band goed op elkaar is ingespeeld is duidelijk, maar dit komt ook echt in het geluid naar voren. Alles is goed te onderscheiden, en de keuze voor het mooie gitaar-en basgeluid zorgt ervoor dat de details goed te horen zijn, en dat zijn er een hoop. Want er gebeurt altijd wel iets bijzonders in de nummers van Brutus. Deze zit vol verrassende en interessante wendingen. Ik denk dan ook dat ze met deze plaat een breed publiek aan kunnen spreken. Van liefhebbers van pakweg Sunny Day Real Estate tot Rolo Tomassi. En alles daartussen.
Unison Life is gewoon een topplaat van een band die maar doorgroeit, maar vooral ook een band die steeds meer een eigen geluid heeft gevonden. Ik denk dat deze plaat in menig jaarlijstje hoge ogen zal gooien. Ik ben ook erg benieuwd naar de livevertolking van de nummers. Die kunnen ze mooi presenteren op Roadburn 2023, waar ze bevestigd zijn.
Score:
85/100
Label:
Hassle Records, 2022
Tracklisting:
- Miles Away
- Brave
- Victoria
- What Have We Done
- Dust
- Liar
- Chainlife
- Storm
Line-up:
- Stefanie Mannaerts – Zang, Drums
- Peter Mulders – Basgitaar
- Stijn Vanhoegaerden – Gitaar
Links: