Met een affiche zoals dit jaar zat het er natuurlijk dik in dat het festival voor de eerste keer volledig zou uitverkopen. De headliners van dit jaar liegen er dan ook niet om: Guns N’ Roses voor de eerste keer na de reünie en Iron Maiden, Volbeat en Ozzy Osbourne als vaste gasten. Het wordt dan ook voor de allereerste keer een XL-editie, met nu ook de donderdag als volwaardige festivaldag. Het programma is weldoordacht met voor iedereen wel wat. Uiteraard zijn er ook dit jaar ontgoochelde fans, maar het is wel duidelijk dat er onderhand zo veel nichefestivals zijn ontstaan dat ze daar dan wel hun gading zullen vinden. Het is dan ook met tonnen moed en een conditie om jaloers op te zijn dat uw twee dienaren Michel Peeters (MP) en Yves Pelgrims (YP) aan hun taak beginnen, uiteindelijk dan nog versterkt met een derde Michel Jorissen (MJ) en uiteindelijk van pure wanhoop nog een vierde! Het resultaat daarvan kan je hieronder lezen. Laat wel meteen duidelijk zijn dat we niet volledig kunnen zijn. Met meer dan 120 bands is dat onmogelijk. Dag 2, here we go!
Wanneer we een rood lichtzwaard vanuit het publiek in de lucht zien steken met de tonen van Main Theme op de achtergrond, weten we het. Galactic Empire treedt aan. De band geeft ongeveer dezelfde show als eerder deze maand in De Helling. Graspop lust er duidelijk pap van, zo illustreert het dansfeestje op Cantina Band. De instrumentale bewerking van de nummers blijft live goed overeind, maar de drumpartijen zijn soms iets te druk. Het gitaarwerk is technisch voortreffelijk, maar ondanks dat er drie gitaristen op het podium staan klinkt het geheel niet bombastisch. Iets wat voor een ruimte-epos wel gewenst is. (MJ)
Graspop vat voor aan met het Zweedse Avatar en dat vind ik sinds enkele jaren een plezier om naar te kijken. Je zou denken dat een freaky melodische deathmetalshow als deze dan in het licht zou staan van die nieuwe plaat Avatar Country, maar niets is minder waar. Misschien is veertig minuten gewoon wat te weinig en teert een band als deze te graag op de hits die het publiek nu eenmaal aanspreken. Opnieuw zijn daar Hail the Apocalype, Paint Me Red en de ultieme meezinger The Eagle Has Landed. De freakshowstijl wordt nog eens bevestigd met afsluiter Smells Like a Freakshow en op die manier blijft er ook maar weinig tijd over voor nieuw materiaal. Het deert me zeker niet en ongetwijfeld kon het de aanwezigen ook worst wezen. Een ideaal begin van de dag! (YP)
Van erg toegankelijke metal naar misschien wel de meest gewaagde band in het rijtje vandaag. De Britten van Akercocke spelen in de Marquee en we weten ondertusen dat we op dit tijdstip daar niet de beste sound moeten verwachten. Mensen lijken ook bewust de extremiteiten op dit podium te mijden of het na enkele nummers van deze heren zo te laten. Een gemis voor hen, want wat een techniciteit en durf brengt deze band toch nog steeds aan in haar platen en op de planken. Van ronkende death metal wordt overgestoken naar thrash om vervolgens symfonische pauzes aan te leggen en er zelfs wat gemene black metal in aan te brengen met pittige screams. Dit gaat werkelijk alle kanten op, maar steeds klinken de gewaagde overgangen erg doordacht. Een enorm ondergewaardeerde band, of misschien wat te proggy in aanvoelen op zo’n vroege namiddag.
Het laatste beetje van Akercocke moet ik echter missen, want in de Metal Dome staat Zeal & Ardor geprogrammeerd om 14:00 uur. De verwachtingen voor Manuel Gagneux en zijn kompanen staan torenhoog en ze worden ook meteen ingevuld. Het is mijn eerste visite aan deze tent en meteen valt het verschil met de Marquee op. Gelukkig stonden de heren niet daar geprogrammeerd, want dan heel het effect wellicht weg geweest. De doordringende atmosferische gelaagdheid, de ‘nigro’ spirituele zanglijnen die tot op het bot gaan en de krachtige ontploffingen; het gaat er door merg en been en een volle Dome begrijpt meteen waarom deze band het zo goed doet momenteel en die plaat Stranger Fruit als zoete broodjes gaat verkopen. Devil Is Fine is gekend, maar het valt toch op dat de aanwezigen ook al meerdere tracks van deze nieuwkomer kennen en meeroepen. Een teken dat Manuel goed bezig is. Wat mij betreft meteen de beste show van de dag en misschien wel van het hele festival.
Met Arkona worden de verwachtingen duidelijk iets minder ingevuld. Het is zeker niet te wijten aan de overtuiging van deze Russen, want zangeres Masha is goed in vorm en staat vol overtuiging op de planken. De donkerheid die uitging van de laatste plaat spelen de live act misschien wat parten, want hoewel traditionele instrumenten nog steeds centraal staan, toch verliest de band wat aan catchyness en daar staat menig metalfan ongetwijfeld op te wachten. Het valt op dat het zwierige Stenka na Stenku of het luchtigere Yarilo het bijvoorbeeld beter doen dan een zwaardere Shtorm, hoewel die inhoudelijk prima in mekaar zit. Ook gooide de Marquee weer wat roet in de set, maar de tweede helft klonk toch nog behoorlijk. Verder dan dat ging het echter niet. (YP)
Tremonti is een graag geziene gast op festivals. Zijn palmares bij Creed en Alter Bridge alleen al zegt genoeg. Wat hij solo brengt klinkt allemaal een stuk hoekiger en energieker dan zijn werk bij voornoemde bands. Zoals steeds krijgen we een sterke, gebalde set voor de kiezen waaruit nog maar eens blijkt dat de man ook als zanger niet onderschat mag worden. Goed, hij is geen Myles Kennedy, maar dat is appelen met peren vergelijken. Het is een sterke, zeer onderhoudende set die hij hier brengt en zoiets slaat altijd wel aan. Enkele nieuwe nummers uit de nieuwe A Dying Machine komen langs maar het zijn toch de ‘ouwertjes’ zoals You Waste Your Time, Another Heart, My Last Mistake en Wish You Well die het verschil maken. Geen uitzonderlijk optreden, gewoon goed. (MP)
Door enkele interviews kan ik maar een deeltje van de set van In This Moment zien, al blijft ‘zien’ vrij relatief in dit geval. De Metal Dome barst duidelijk uit zijn voegen en het lukt me enkel om dit gezelschap rond Maria Brink en Chris Howorth van buiten de tent te aanschouwen. Een verdeling van Blood en Ritual komen me ter oren en wat me op plaat niet al te veel doet, raakt me ook niet in de live versie. In This Moment moet het hebben van de show die ze brengt en van de pikante zangeres, en hoewel het pakje van Maria best wel meeviel, was de show veel minder pakkend. Wellicht een band die het ook veel beter gedaan had op een van de Main Stages, waar iedereen de show die centraal staat ook kon volgen.
Septicflesh was één van de bands die me tijdens de laatste zitting op het festival in 2015 uit mijn sokken wist te blazen. Inmiddels verscheen Codex Omega van deze Grieken en vormt dat de aanleiding dat ze weer in de Marquee staan. Portrait of a Headless Man als opener is meteen een binnenkopper, want wat komt het allemaal weer sterk binnen. Sowieso was de presentatie van de vorige knaller Titan beter, gewoon omwille van de kwaliteit van die plaat, maar ook dit nieuwe (iets taaiere) materiaal gaat met gemak naar binnen. Het blijft symfonische death metal met ballen en één van de bands waarbij de symfonische vibe echt de kracht in de muziek voedt en dat voel je gewoon. Het is wel een beetje vervelend dat zanger Spiros 5000 keer ‘my friends’ zegt met zijn Griekse tongval, maar de man is goed bij stem en hij staat vol energie op de planken, ondanks zijn schouderfractuur en band die hij daardoor draagt. Een knappe prestatie van zowel de man als de band. (YP)
Een vrij grote naam in het metalcore genre dit jaar op de Main Stage. Killswitch Engage, ooit met veel bedenkingen ontvangen in het metalwereldje, is ondertussen echt wel een gevestigde waarde geworden. Altijd wel goed voor een dik uur pure fun. Veel screams ondersteund door pompende drums en massa’s breaks. Men brengt een variant op metalcore waarbij je wel eens goed los kan gaan, en dat gebeurt vooraan dan ook massaal. Vooral het constante mensen met pure thrash en (melodische) death metal werkt als een trein. Men weet gedurende de gehele set het tempo hoog en het publiek bij de les te houden.
Hierna is het de beurt aan Avenged Sevenfold. Een publiekstrekker, laat dat duidelijk zijn. Wie ondertussen naar de Metal Dome of de Marquee wil, kan dat probleemloos doen wegens totaal geen drukte daar. Massaal veel mensen begeven zich naar de rechterkant van de weide, om deze band van iets dichterbij te kunnen zien. Laat ik meteen duidelijk zijn, waarom ze dat doen is mij een raadsel. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, maar heel de hype rond deze band is aan mij voorbij gegaan. De groep stond hier vier jaar geleden al eens als headliner en toen ging men af als een gieter. Avenged Sevenfold was helemaal niet klaar voor die plaats op de affiche. Ooit begonnen met metalcore, zijn ze geëvolueerd naar een vrij softe meta-band. Voorspelbaarheid heerst en muzikaal stelt het allemaal heus niet zo veel voor. Maar ze weten het wel te brengen, die rakkers. Tonnen vuurwerk en zowat een hele raffinaderij wordt in gigantische vlammen erdoor gejaagd en het moet gezegd, het is best indrukwekkend om te zien. Maar mag dat visuele toch ietwat gepaard gaan met enig zichtbaar spelplezier? Iedereen op dat podium staat er zo zichtbaar verveeld bij dat je je afvraagt waarom ze dit vak dan uitoefenen? Velen vinden het echter allemaal prima, ook al moet het optreden stilgelegd moet worden omdat iemand gewond is geraakt. Dat duurt maar liefst een kleine tien minuten en meteen is de weinige vaart die erin zat eruit. Hoewel er terugkomen wordt om nog twee nummers te spelen, krijgt men de zaak niet meer op de rails. Beetje sneu einde en eerlijk is eerlijk: geheel buiten de schuld van de groep om. (MP)
Vorig jaar stond Vader nog op Antwerp Metal Fest, nu stelen de Polen de show op Graspop en na elf jaar kan je dat gerust een stevige terugkeer noemen. Een heel andere Vader als toen dus, maar deze oorlogsmachine buldert voort. Wederom trekt de Marquee erg weinig volk (zit Avenged Sevenfold op de Main er voor iets tussen?), maar diegenen die niet aanwezig waren krijgen ongelijk. Ze missen immers één van de strakkere bands op het festival. Het is verdraaid fijn om te volgen wat deze heren uit hun hoed toveren en hoe verdraaid technisch ze wel niet zijn. Zowel het materiaal van The Ultimate Incantation dat omwille van de Dark Age-release voorbij komt, als het materiaal van The Empire worden met zoveel vuur gebracht dat Vader het afgeleverde product gewoon kwalitatief op één hoogstaande lijn plaatst. Genadeloos raast deze oorlogsmachine door en hopelijk blijft dat nog vele jaren zo.
Even een vreemde eend in de bijt bezoeken, gewoon omdat het kan. Punk/ska-band Less Than Jake speelt op de Jupiler Stage en in afwachting van meer duivels geweld in de Marquee, vullen we de tijd even wat luchtiger in. Ik ben verwonderd dat hier eigenlijk niet zo veel mensen aanwezig zijn (zit wederom Avenged Sevenfold er voor iets tussen?), herinnert zich dan niemand dat hitje dat ook op Tony Hawk Skateboarding stond? Eigenlijk zijn alle liedjes van deze Amerikanen zo: simplistisch, zwierig en met hier en daar een trompet. Ze staan eigenlijk wat minder energiek op de planken dan ik verwacht had en het aanbrengen van enkele roodharige dames uit het publiek op de bühne veranderde daar maar weinig aan, maar toch bleef het leuk om te aanschouwen. Voor één keer dan, of als ik nog eens in een dansbare ska-mood ben. Iets voor tussen wat bands in, zoals het vandaag dus uitkwam. (YP)
Hét concert van deze vierdaagse is er eentje van het Huisorkest van Dessel: Iron Maiden. De heren krijgen al jaren het verwijt dat hun podiumproductie niet écht meer aangepast is aan deze tijd. En kijk, daar hebben ze iets aan gedaan. Met deze Legacy of the Beast-tour hebben ze geen cd te promoten, dus kan er lekker geput worden uit de rijke catalogus van de band. Wie zijn optreden opent met Aces High en daarbij een Spitfire op schaal 1/1 boven het podium laat zweven, maakt meteen iets duidelijk: hier werden kosten noch moeite gespaard om er iets onvergetelijks van te maken. Voor elk nummer heeft Bruce Dickinson wel een andere outfit en wordt het podium telkens aangepast. Aanvankelijk met hier en daar een kleine wijziging, maar tijdens Revelations verandert alles in een kerk, compleet met brandende kaarsen, vuurkorven en ijzeren kroonluchters! Voeg daarbij nog tonnen brandbaar spul dat erdoor wordt gejaagd en je snapt meteen dat men er qua decor deze keer voluit voor gegaan is. Bij Flight of Icarus komt er een reuzefiguur van Icarus neergedaald die door Bruce met vlammenwerpers (meervoud!) op Rammstein-achtige wijze te lijf gegaan wordt. Aan het einde van het nummer stort de gevleugelde figuur verslagen neer!
Er wordt geput uit zowat alle iconische Maiden albums, met hier en daar een amper live gespeelde track, zoals For The Greater Good of God en zeker ook het schitterend gezongen Sign of the Cross. De groep is in topvorm en heeft er zichtbaar lol in. Niets dan lachende gezichten en het gebruikelijke gedol van Yannick Gers. Steve Harris doet zoals gebruikelijk buitenissige dingen op zijn bas. En dan is er Bruce. De energie van die man grenst aan het onwaarschijnlijke! Bovendien combineert hij dat met vocalen die nooit eerder zo vol en intens klonken. Dickinson mag dan drie jaar geleden ernstig ziek zijn geweest, het heeft niet de minste impact gehad op zijn stem. Of ja, ze is alleen maar beter geworden. De intro van Fear Of The Dark, door de zanger vertolkt als een soort creepy nachtwachter met lantaarn, klonk daardoor nooit eerder zo dreigend.
Het publiek kan er niet genoeg van krijgen. Alle nummers worden luidkeels meegezongen en rondom mij worden mensen zo wel euforisch als sentimenteel van al dat moois. Uiteraard komt ook Eddie ook een paar keer langs, als The Trooper, maar het is vooral de verschijning tijdens Iron Maiden die best dreigend mag worden genoemd. Het einde van dat nummer draait trouwens in de soep. Net op het moment dat het slotakkoord moet weerklinken vallen de gitaren uit! Bruce kijkt verbaasd, draait zich om, krijgt lachkramp en zegt dat ze even wat geld in de parkeermeter gaan steken en dan zullen terugkomen. Met goed humeur en spontaniteit los je dus alles op, zo blijkt. Wanneer even later een strop langzaam vanuit de nok naar beneden zakt en een doodsklok weerklinkt is het tijd voor Hallowed Be Thy Name. Het nummer klonk zelden zo intens en doorleefd als vanavond. Het laatste restje energie wordt eruit geperst bij een kolkende versie van Run To The Hills. Nog één keer weerklonk het over de weide: ‘Scream for me Graspop!’ We willen wel, beste man, maar we kunnen niet meer… Het Beest kwam naar Dessel, het Beest speelde Dessel plat en het Beest zag dat het goed was. Me-mo-ra-bel optreden! (MP)
In 2014 was Watain dé band van Graspop voor me. Toen stonden ze er in het licht van The Wild Hunt, nu wordt Trident Wolf Eclipse gebracht. Nu goed, toch de betere tracks zoals Furor Diabolicus, Towards the Sanctuary en uiteraard Nuclear Alchemy. Meer vuur dit jaar, zowel in die hevige tracks als letterlijk op de planken (fakkels worden zelfs naar het publiek geworpen). Toch duikt er een ‘maar’ op bij deze show, het lijkt er bij momenten immers op dat de hevigheid wat afbreuk doet aan de ziel van deze Zweedse grootmeesters binnen het genre. Devil’s Blood of Malfeitor doen het met hun mysterieuze gelaagdheid gewoon beter en bij On Horns Impaled voel ik zelfs een licht gemis naar de vroegere stijl. Kortom, Watain blijft razen en brengt een steengoede show, maar ik ben minder overtuigd van het geheel. Vier jaar terug werden bepaalde beelden in mijn netvlies gebrand en voelde deze cult veel levendiger aan, terwijl dit een pak minder overtuigend was. Niet opnieuw dé band van het festival dus, of verwachtte ik nu net teveel?
Bij Wolves In The Throne Room had ik eigenlijk het omgekeerde gevoel dan bij Watain. De vorige keer dat ik deze Amerikanen zag, was ik enorm teleurgesteld. De show in Leuven draaide eveneens rond de nieuwe plaat Thrice Woven, maar leek enorm lang uitgerokken en het werd meteen duidelijk dat deze heren een indringend geluid moeten hebben om potten te breken. Ik hoorde andere meningen, maar ik voelde wel een behoorlijk verschil. Born From The Serpent’s Eye liet meteen horen dat de gelaagdheid van de gitaren in de Metal Dome veel beter zat dan ik verwacht had. Eindelijk dus eens de gelegenheid om de pracht van die laatste plaat live te ontdekken. Aangezien er enkele erg lange tracks op die plaat staan en deze heren uiteraard daar op focussen, komt er op zo’n uur niet erg veel voorbij aan tracks. Mijn hart bloedt wat dat ze Vastness and Sorrow geschrapt hebben uit het lijstje en Prayer of Transformation van op Celestial Lineage er nog wel in terug te vinden is, maar de set werd overtuigend gebracht en het voelde bij mij aan alsof de wolven terug waren. Dit had die laatste plaat nodig.
Aan Neurosis om de Metal Dome af te sluiten deze avond. Met Given To The Rising beginnen deze Amerikanen bij de laatste plaat Fires Within Fires om meteen daarna dieper de tijd in te duiken met The Last You’ll Know en vervolgens een mooie spreiding te geven van het songs uit de afgelopen twintig jaar. De sfeer is erg apart uiteraard bij deze post-band: donker, dreigend en hypnotiserend met tussenin beklemmende stiltes, al blijven sommige partijen echt niet aan mij besteed. Desalniettemin een mooie band om de nacht mee in te gaan. (YP)
Lees ook het verslag van Graspop Metal Meeting, donderdag.
Foto’s:
Datum en locatie:
22 juni 2018, Dessel (België)
Link: