Met een affiche zoals dit jaar zat het er natuurlijk dik in dat het festival voor de eerste keer volledig zou uitverkopen. De headliners van dit jaar liegen er dan ook niet om: Guns N’ Roses voor de eerste keer na de reünie en Iron Maiden, Volbeat en Ozzy Osbourne als vaste gasten. Het wordt dan ook voor de allereerste keer een XL-editie, met nu ook de donderdag als volwaardige festivaldag. Het programma is weldoordacht met voor iedereen wel wat. Uiteraard zijn er ook dit jaar ontgoochelde fans, maar het is wel duidelijk dat er onderhand zo veel nichefestivals zijn ontstaan dat ze daar dan wel hun gading zullen vinden. Het is dan ook met tonnen moed en een conditie om jaloers op te zijn dat uw twee dienaren Michel Peeters (MP) en Yves Pelgrims (YP) aan hun taak beginnen, uiteindelijk dan nog versterkt met een derde Michel Jorissen (MJ) en uiteindelijk van pure wanhoop nog een vierde! Het resultaat daarvan kan je hieronder lezen. Laat wel meteen duidelijk zijn dat we niet volledig kunnen zijn. Met meer dan 120 bands is dat onmogelijk. Here we go!
Wanneer de poorten opengaan rond de middag is de chaos al redelijk compleet. Waar voordien de kampeerder gespreid over twee dagen toekwamen, is dat nu allemaal op één voormiddag. Gezellig! Maar we laten ons niet ontmoedigen, daarvoor zit de sfeer er net iets te veel in. We zijn net op tijd voor het eerste concert van de dag, Follow The Cipher op de Jupiler Stage. Begonnen als project van Ken Kängström naast zijn job bij Sabaton is deze band ondertussen uitgegroeid tot zijn hoofdbezigheid. Origineel kan je het allemaal niet noemen, sommige nummers leunen wel heel dicht aan bij zijn voormalige werkgever en vaak ook bij Alice Cooper. Het is veelzeggend dat de bandhet meeste bijval krijgt bij zijn versie van Carolus Rex.
Dan is Signs of Algorithm een stuk origineler. Weldoordachte metalcore zou je het kunnen noemen. De bandleden oogsten aardig wat bijval. Wat ook helpt is dat alleen de Metal Dome al open is en de grote festivalweide nog niet. De sfeer zit er in elk geval al aardig in.
De eerste keer dat er een feestje uitbreekt is bij Cancer Bats. Zijn aanstekelijke combinatie van hardcore en punk, met zelfs een sausje southern rock, slaat duidelijk aan bij het publiek. Het plein bij de Jupiler Stage staat intussen stampvol en velen doen vrolijk mee met het gehos. Naar het einde van het optreden toe ontstaan ook de eerste moshpits. Geslaagd optreden, misschien wel iets te vroeg op de dag.
Ondertussen is de weide geopend en treden The Pink Slips aan op Main Stage 1. Het wordt het absolute dieptepunt van de volledige vier dagen! Dat de zangeres een dochter van Duff McKagan is en daarom een plekje krijgt in de programmatie valt nog ergens te begrijpen. Maar mag het alsjeblief ook nog érgens over gaan? Dit was een mix van Frans chanson en new wave. Waarschijnlijk héél erg trendy in een of andere hipsterbar in de buitenwijken van Lippelo, maar absoluut belachelijk op een metalfestival. Met veel pretentie je middenvinger opsteken omdat iedereen je negeert is natuurlijk heel stoer, maar vooral ook heel erg belachelijk. Dumpen die zooi en op naar de volgende dus.
Doro, de immer sympathieke, lichtelijk hyperkinetische Deutsche mädel die ondertussen ook al eeuwen meedraait! Deze keer is ze op ronde met een mix van oude Warlock-nummers, afgewisseld met recenter werk. Je zou kunnen zeggen: het gebruikelijke optreden, deze keer alleen met een andere naam. Het is OK, het gaat er altijd wel in zo in de namiddag, maar origineel is het natuurlijk niet te noemen. Maar die mix van oude helden en nieuw geweld is natuurlijk hét recept van Graspop, dus niemand vindt het erg.
We keren nog even terug naar de Metal Dome, waar ondertussen Toxic Shock ten dans speelt. Deze crossover-pioniers doen niet bepaald aan halve maatregelen! Vanaf het begin gaat het er stevig tegenaan en valt vooral zanger Wally Verhaegen op, een mens met een onstilbaar verlangen overal op te klauteren. Dat levert al wel eens hilarische taferelen op als zijn microfoondaard (aan draadloos doen deze jongens niet) verward raakt met… ja, met àlles eigenlijk! Uiteindelijk slaagt hij erin de boxen aan de zijkant te veroveren en daar ook zonder kleerscheuren weer vanaf te springen. Laat echter duidelijk zijn dat dit geen ogenblik de kwaliteit en de intensiteit van het optreden aantast. Een ding is zeker: je krijgt energie van deze kerels!
Ondertussen maken we ons op voor de grotere acts op de Main Stages, en de eerste die zich aandient is Jonathan Davis, u weet wel, de schreeuwlelijk van Korn. Al jaren broedt hij op een soloproject en nu is het er. Vanaf het begin is het duidelijk dat Davis eigenzinnig zijn zin gaat doen. Veel cello en synths, gedragen door krachtig drumwerk. Daarvoor heeft hij zijn maatje Ray Luzier meegebracht. Wie enige hoop koesterde enkele Korn-klassiekers voor de kiezen te krijgen is eraan voor de moeite. Het wordt een mix van af en toe tegen nu-metal aanleunende ritmes gemengd met Oosters aandoende invloeden. Bizar wel, niet echt slecht. Zonder het uitzonderlijke drumwerk van Lazier is dit zelfs redelijk doorsnee te noemen. Maar Davis oogt tevreden en oogst ook best wel wat bijval. Toch lijkt me dit eerder een act voor andere, meer mainstream festivals. Niet echt slecht, alleen geen metal. Zelfs niet in de brede zin van het woord.
Ghost is de laatste jaren zowat de revelatie in metalland. Zelden werd een band zo gehypet als deze Zweden. Dat leverde een aantal opmerkelijke platen op, die zonder meer goed te noemen zijn. De uitgekiende live-act maakte het dan compleet. Voeg daarbij dan het gedoe rond de geheimhouding van de verschillende Papa’s en de Nameless Ghouls en je hebt een hype. Ondertussen is er wel veel gebeurd. Papa’s kwamen en gingen en een tijdje geleden werd de volledige band de deur uit geflikkerd wegens ‘artistieke meningsverschillen’, lees: het ging om de centen.
De voorbije jaren heb ik de band enkele keren gezien en het resultaat was van redelijk tot zwaar ondermaats. Muzikaal klopte het allemaal wel, maar de zangkwaliteiten kwamen live nooit in de buurt van de CD’s. Vandaag is dat op Graspop niet anders. Bij bepaalde korte tussenstukjes staan sommige zanglijnen op tape (niets mis mee, een volledig koor meesleuren voor vijftien seconden muziek is misschien iets van het goede teveel) en dan hoor je ineens hoe gepolijst die zangstem dan klinkt. Als er dan terug live overgeschakeld wordt, is het verschil soms nogal schrijnend. Bovendien wordt nu wel erg duidelijk dat hier geen groep meer staat. Hier speelt een zanger met een stel huurlingen, die weliswaar heel professioneel hun ding doen maar de inleving van een dooie garnaal tentoonspreiden. Nuja, los van dat alles gaat het publiek massaal mee in het sfeertje en wie ben ik dan om te zeggen dat Ghost overschat is? Zowat alle hits en enkele nieuwe nummers komen voorbij, dat alles aardig aangevuld met een knap opgebouwd podium. (Al was dat waarschijnlijk veel meer tot zijn recht gekomen in het donker.) Nu goed, Ghost kwam, deed zijn ding en werd daar massaal voor toegejuicht. De doortocht op Graspop mag dus geslaagd genoemd worden.
De headliner van vandaag is Guns ’n Roses, een band die zijn strepen al lang verdiend heeft maar die na een dipje van dik vijftien jaar zijn tweede adem lijkt te hebben gevonden. Een jaar geleden stonden de heren al een keertje in België. Blijkbaar heeft deze line-up er wel lol in, want de tour lijkt steeds maar weer verlengd te worden. Ze boeken de dag voor je festival begint is natuurlijk een meesterzet. Het zorgt voor een compleet uitverkochte boel én de organisatie heeft een troef in handen die concurrent Hellfest deze keer niet heeft: een extra headliner en een extra festivaldag. Ons hoor je niet klagen natuurlijk.
Alle troebels uit het verleden lijken uitgepraat, alle druggebruik opzijgeschoven en alle narcisme opgeborgen. En dat zouden we verdomme geweten hebben ook! Nooit speelde een headliner langer op Graspop Metal Meeting. Maar liefst drie en een half uur (!) lang stond de groep op het podium en maar liefst 34 nummers (!) kregen we voor de kiezen! Mét de glimlach! We hebben het met Axl ooit anders geweten. Maar vanavond is de man zijn energieke zelf, en ja, hij is ouder en minder beweeglijk dan dertig jaar geleden maar wie is dat niet? Zijn stem is ooit beter geweest, dat klopt. Maar naarmate het concert vordert komt hij meer en meer op dat oude niveau.
Wie zulke monsterconcerten speelt heeft wat tijd nodig om onder stoom te geraken, dus het duurt wel even voor de groep op dreef komt, maar eens zover, is er geen houden meer aan. Als een diesel die opgewarmd is en maar blijft door denderen. Hoogtepunten zijn er genoeg, maar enkele nummers steken er toch met kop en schouders bovenuit. Welcome To The Jungle zit vroeg in de set en bewijst een eerste keer welke kracht er van een op volle kracht spelend Guns ’n Roses kan uitgaan. Het is een voorbode van veel, veel meer. Zo is er ook een bloedmooie versie van Civil War en de manier waarop Slash speelt tijdens Sweet Child Of Mine is werkelijk niet van deze wereld. Zijn spelplezier spat van het podium en tijdens de talrijke solospots blijkt telkens maar weer wat een virtuoos die man toch is. Hij zoekt ook regelmatig de rand van het podium op, wat door het publiek duidelijk naar waarde wordt geschat.
Het laatste uur is ronduit indrukwekkend. Na een instrumentale versie van Wish You Were Here (Pink Floyd) waarin de sterren van de hemel wordt gespeeld, volgt November Rain, met Axl helemaal vooraan op piano en zeer goed bij stem. Schitterend! De ode aan Chris Cornell komt er met de Soundgarden-klassieker Black Hole Sun, in een memorabele uitvoering, het moet gezegd! Hierna wordt Knockin’ On Heavens Door aangevat en krijgen we een heerlijk uitgesponnen versie van dat nummer te verwerken, waarin iedereen op het podium even zijn ding kan doen en het publiek ook bij wordt betrokken. De deuren van de hemel gaan een klein beetje open, deze donderdagavond in Dessel.
Met Nighttrain komt er een einde aan de reguliere set. De bisronde wordt begonnen met een werkelijk zalig intense versie van Patience, een nummer dat de band heus niet elke avond speelt. Gelukkig doet het het in Dessel wél, want op die manier wil ik het elke dag wel paar keer horen. Er wordt langzaam toegewerkt naar dat ene nummer waarop iedereen al uren staat te wachten: Paradise City. We worden ruimschoots beloond door een in vuurwerk gedrenkt slotnummer dat nog lang blijft nazinderen. Besluit: met deze energie en deze intensiteit kunnen ze nog jaren verder. Guns ’n Roses nog een schim van zichzelf? Wie dat zegt moet dringend eens gaan kijken en daarna vol schaamte zijn mond houden. Meesterlijke afsluiter van deze eerste Graspop dag!
Lees ook het verslag van Graspop Metal Meeting, vrijdag.
Foto’s:
Datum en locatie:
21 juni 2018, Dessel (België)
Link: