Een volle deathmetalaffiche in Drachten met vier bands uit de technische hoek van het genre. Verslaggever Ruben zag een avondvullend programma in de Friese poptempel Iduna met Nile, Hideous Divinity, Intrepid en Pestifer. Een internationaal gezelschap dat Noord Nederland op de been brengt op een doordeweekse avond.
Donderdagavond zes uur, dat zijn vroege tijden voor een doordeweekse avond. Niet te doen voor mensen die eerst plichtsgetrouw de dag moeten doornemen met schoolgaande kinderen onder het genot van een avgeetje met het vroege journaal op de achtergrond. Gelukkig ben ik een van de weinige bezoekers in deze regio die niet vast zit aan dit avondritueel waardoor ik mij op tijd door de bouwput aan wegwerkzaamheden rond de Iduna kon navigeren en het hele programma van vandaag kon bijwonen.
Het is een lege bedoening bij de aanvang van openingsact Pestifer. Ik schat dat de zaal voor zeventig procent vol gaat lopen, maar de meeste van die tickethouders zullen hier pas voor de hoofdattractie komen. Terwijl ook Pestifer al dik 20 jaar meegaat, al zie je dat er niet aan af. Onder begeleiding van onheilspellende pianomuziek komen de heren het podium op om direct te beginnen met Ominous Wanderers. Hier merken we helaas ook direct een groot mankement aan technische death metal, en dat is dat het geluidstechnisch erg nauw steekt. Dit eerste nummer rammelt aan alle kanten, de mix is niet lekker en geen enkel instrument is goed te verstaan. Geen fijn begin voor de Franstalige Belgen dus.
Gelukkig weten de geluidstechnici de juiste balans te vinden tijdens het tweede nummer Grey Hosts, waardoor de muziek toch weer goed tot zijn recht komt. Sinds vorig jaar heeft deze band liefst twee gitaristen in de gelederen waardoor er meer mogelijk is in de composities. Dat is goed te horen op de vorig jaar uitgekomen EP Defeat of the Nemesis. Daarmee lijken ze echter ook de resetknop te hebben ingedrukt wat betreft hun podiumervaring. Er zijn nooit echt grote, langdurige tours geweest, maar ik sta hier naar een band te kijken die voor het eerst op stap gaat. Nou nodigt spelen voor twintig man ook niet echt uit voor groots toneel, zo statisch als het hier staat hoeft nou ook weer niet. Zelfs drummer en bassist, vaste waarden in de band en nota bene tweelingbroers kijken totaal niet naar elkaar om. Alleen de frontman voelt zich verantwoordelijk om wat tegen het publiek te zeggen met dik Frans accent, maar ook deze man lijkt op een amateur die tijdens een headbangbeweging zijn microfoon uit drukt en niet op tijd weer aankrijgt voor de volgende paar zinnen.
De mannen komen dus niet goed in de wedstrijd en sluiten af met een nummer van de nieuwe release, Draconian Daemon. Een track van acht minuten, terwijl ze in totaal een krap half uur spelen. Er zit gelukkig wel genoeg afwisseling in en is oprecht een goede tentoonstelling van wat ze inmiddels kunnen. Een knallend eind ontbreekt echter en de heren maken zich vliegensvlug weer uit de voeten. Een half uur dat voorbij vloog zonder dat ze echt een goede indruk hebben kunnen maken. Een kleine troost dat er maar enkele tientallen mensen waren om het te zien.
Ook voor Intrepid zijn dus nog maar weinig mensen aanwezig, maar het begint wat te lopen. Leuk voor de jonge gasten uit Estland want ze zijn zeker een bezichtiging waard. Ze doen de piano aan de kant en komen op onder een kakofonie van demonische stemmen om vervolgens in te starten met hun eerste nummer. En ook deze band heeft last van opstartproblemen, met dit keer enorm veel feedback wat alles helaas nagenoeg onverstaanbaar maakt. Dat is gelukkig snel genoeg verholpen en de jongens lijken niet van hun stuk gebracht. Een duidelijk verschil met Pestifer is dat de bastonen flink omhoog zijn geschroefd. De blastbeats komen een stuk harder aan. Dat kan ook zijn omdat ik net de dag ervoor twee verstandskiezen heb laten trekken en er nu wat extra trommelruimte in mijn kaakbeen aanwezig is, maar het voelt in elk geval een stuk steviger. Het lijkt bijna thrash, zo snel speelt dit vijftal. Toch zijn er af en toe gillende uithalen van een gitaar te horen en weet Intrepid te voorkomen dat hun werk een eenheidsworst wordt. Deze jongens spelen met energie en enthousiasme en weten het publiek zo ook voor zich te winnen. Vooral de gitarist gaat los op z’n instrument en geniet zichtbaar.
Wat ze precies spelen kom ik niet achter, naast het nummer Mesmerism van hun vorig jaar uitgekomen EP herken ik niks. Het helpt ook niet dat alles aangekondigd wordt in een lange growl en daardoor dus vrijwel onverstaanbaar is. Het lijkt in ieder geval niet op wat er op hun enige langspeler Unused Imaginative Capacity uit 2020 staat. Dus misschien is er meer werk op komst. En als dat deze nummers zijn dan mogen we nog wel meer Europese tours van deze groep verwachten.
Inmiddels is de zaal aardig vol en kan ook de laatste supportact beginnen aan hun kunstje. Er zit duidelijk een stijgende lijn in de bands van vanavond, want ik ben onder de indruk van het Italiaanse Hideous Divinity. Het is echt een slag technischer dan de voorgaande twee bands en het klinkt nog verdomd goed ook. Dat mag ook wel na zo veel gekloot in de soundcheck. Behalve de vorig jaar aangesloten drummer houdt de huidige line-up al dik tien jaar stand en zijn er, met de release van het dit jaar uitgebrachte Unextinct, vier albums uitgebracht. En dat samenspel is goed terug te zien op het podium. Wat een verschil met Pestifer, deze jongens doen cross-ups, spelen tegen elkaar in, hebben interactie en het lijkt alsof ze dit ook echt al jaren doen. Ze zijn in hun element, en dat is veel leuker om naar te kijken. Met een dik Italiaans accent kondigt de frontman het op Aliens geïnspireerde Chestburst aan. Dit nummer staat op het randje van de deathcore en dat is een balanceringsact die deze band haarfijn uitoefent. Had ik ze gezien op Deathfeast dit jaar, dan zou hier zeker weten een flinke circlepit zijn ontstaan. Maar de nuchtere, grijze Friezen vertikken het van hun plek af te komen. Bij Angel of Revolution zijn wel wat gretig om zich heen kijkende jongeren te zien, maar niemand durft het nog aan om als eerste een rondje door de menigte te banen. Met Cobra Verde sluit de net-niet-deathcore formatie hun set, voor het eerst onder echt luid applaus deze avond. Dit is een goede vertoning van de mannen, hier hebben ze zeker wat zieltjes mee gewonnen. Geen wonder dat hun tourmerch al is uitverkocht. (Dit is de negende datum van deze tour).
Eindelijk kunnen we ons dan opmaken voor de grote publiekstrekker van vanavond. Terwijl een gitaartechnicus die een halve meter te lang is voor de micstands er kundig voor zorgt dat er geen feedbackloops voorkomen, drommen de nu toch wel enthousiaste Friese Nile fans naar voren. Onder begeleiding va de Mediterrane tonen die we met deze Amerikaanse band associëren komt de nieuwe samenstelling het podium op. Om het Egyptische pantheon te openen, starten de heren met Sacrifice Unto Sebek. Die klapt er direct goed in, want de ijverige jongelingen kunnen zich niet meer inhouden en de eerste duwen worden uitgedeeld voor het podium. Daar leent het geluid zich ook prima voor, want als Hideous Divintiy de bas omhoog schroefde, draait Nile de knop er helemaal af.
Naast oprichter Karl Sanders bestaat de line-up sinds dit jaar ook uit Morbid Angel gitarist Dan Vadim Von op bas, en Zack Jeter op gitaar. Brian Kingsland ontbreekt vanavond. Nog geen drie week terug is de nieuwe plaat The Underworld Awaits Us All uitgekomen waar de nieuwe aanwinsten aan hebben meegewerkt. Daar krijgen we als eerst het nummer To Strike With Secret Fang van te horen. Ook met twee nieuwe stemmen in de band is dit nog overduidelijk Nile, maar misschien wel wat sneller dan we gewend zijn.
Om terug te keren naar het oude vertrouwde gooien de heren Kafir! erin, waar het gejammer van de azan doorheen te horen is voor die klassiek Oosterse ondertonen waar de Amerikanen zo bekend mee zijn geworden. De mannen spelen echter zo hard dat de backing track waarop deze tonen te horen zijn vrijwel wegvallen in het technische gitaargeweld.
De rivier Nile stroomt door met het inmiddels alweer vijf jaar oude Vile Nilerotic Rites, wat nog steeds de uitblinker is van het gelijknamige album, en gaan direct door met Stelae of Vultures. De drie snaarspelers delen de vocalen en harmoniseren hun grunts alsof ze al jaren samen spelen. Iets wat je zelden gaat zien in dit genre. Het enthousiasme voor dit technische hoogstandje is groot en de moshpit wordt inmiddels ook wat uitgebreid.
Eenmaal op stoom neemt Nile de volgende Egyptische god onder handen met In the Name of Amun om vervolgend persoonlijk favoriet van ondergetekende Lashed To the Slavestick eruit te gooien. Dat valt ook bij de rest van de zaal in de smaak, want het wordt wat ruiger voorin. Ook de drummer van Hideous Divinity gaat zichtbaar helemaal mee met de dumpartijen van achter de merchtafel. Genieten op alle fronten en even rustig aan doen willen de mannen niet. Dit topstuk wordt opgevolgd met Long Shadows of Dread, met uitgebreide gitaarsolo’s en een snaredrum die flink wat apm te verduren krijgt. Net zoveel als wie nu de pit in loopt. Om het nieuwe album nog maar weer even onder de aandacht te brengen wordt de ludieke titel Chapter for Not Being Hung Upside Down on a Stake in the Underworld and Made to Eat Feces by the Four Apes aangekondigd. Met zo’n titel zou het van een grindcore album af kunnen komen, maar het is wederom een sneller nummer dat de nieuwe plaat van Nile typeert.
Karl Sanders en cohorten slagen er vanavond weer in om een bruut en gevarieerd programma neer te zetten en hebben de Noord-Nederlandse bezoekers inmiddels flink in beweging. Met Annihilation of the Wicked zijn we nog eens dik acht minuten verder en hebben we tijd voor één laatste nummer. Die eer is voor Black Seeds of Vengeance, en al hadden we nog niks gehoord van dat album, dat tijdperk van Nile is helaas niet mijn favoriet. Tevens komt de debuutplaat uit 1998 ook niet aan bod, dus om te eindigen met een plaat die duidelijke doom-invloeden heeft vind ik een rare keuze. Neemt niet weg dat dit een top avond was met oude grootheden en nieuw ontdekt talent. Dit geweld stond drie keer in Nederland en een keer over de grens in België, kansen genoeg om het mee te maken. Wie er niet bij was heeft echt wat gemist.
Datum en locatie
12 september 2024, Iduna, Drachten