De machine die Ghost heet dendert door. De band is inmiddels gewend de iets kleinere festivals af te sluiten, heeft het clubcircuit al lang achter zich gelaten en hoewel het laatste album Prequelle nauwelijks metalinvoeden kende, scoorde het buitengewoon goed bij u, de lezer. Vijfde in de Jaarlijst, nog hoger dan een genormeerde namen als Immortal en Marduk, of de verrassing van het afgelopen jaar Zeal & Ardor. In Nederland deden Cardinal Copia en zijn gemaskerde Nameless Ghouls AFAS Live aan. Voor de tweede keer in twee jaar.
Epic doomband Candlemass mag de avond openen en deze Zweden zullen voor mij altijd verbonden blijven aan de (overigens krankzinnig slechte) video voor Bewitched waarin de legendarische zanger Dead (Morbid, Mayhem) te zien is. Die video was trouwens weer het debuut voor regisseur Jonas Åkerlund, die we nu vooral kennen van de nog te verschijnen film Lords of Chaos. Candlemass heeft iets met Ghost. Zo gaf de voorganger van Cardinal Copia, Papa Emeritus III, in 2016 een verrassingsoptreden met de band in Zweden. De verbintenis van uw anonieme scribent met Candlemass stopt echter bij dit lles. Het is zoals met alcoholvrijbier: ik weet van het bestaan, maar ik heb geen enkele behoefte het onderdeel uit te laten maken van mijn dagelijks leven.
Het publiek in AFAS Live denkt daar heel anders over. De mannen worden enthousiast onthaalt en de zaal stroomt snel vol. Candlemass dankt daarvoor met een prima optreden. We krijgen met Astorolus – The Great Octopus alvast een voorproefje van het nieuwe album The Door to Doom en verder komt er veel materiaal uit de geschiedenis van elf platen voorbij. En hoewel het dus mijn kopje thee niet is, heb ik wél oren en zie ik een ervaren band aan het werk die zich soepel doch enigszins statisch door de set heen werkt. Alleen zanger Johan Länqquist permitteert zich wat meer bewegingsruimte, al vormt hij voor mij met zijn galmende stemgeluid juist de afknapper. Muzikaal is het echter allemaal prima en getuige het applaus na een kleine drie kwartier, zijn er vanavond de nodige zieltjes gewonnen.
Een paar minuten voor negen uur wordt het zaalgeluid overstemt door achtereenvolgens pianospel en kerkgezang. Net als het wachten op hoofdact Ghost wel erg lang begint te duren, horen we een kinderkoortje, valt na een kwartier het doek en worden de aanwezigen verblindt door lampen die van de nabij gelegen luchthaven Schiphol te lijken zijn gehaald. Als de irissen hun werk weer doen, zien we nu ook dat de inmiddels tot zeven Nameless Ghouls (waarvan twee Nameless Ghoulettes) uitgegroeide band Ashes heeft ingezet. Cardinal Copia komt in tegenstelling tot zijn voorgangers gewoon het podium opwandelen dat is vormgegeven als het bordes van een kathedraal, waarbij de backdrop fungeert als de binnenkant, voorzien van glas in loodramen met daarop Papa Emeritus I, II en II.
Het karakter Copia is een stuk jonger dan zijn drie voorgangers en dus manoeuvreert hij zich soepel tussen Rats, Absolution en Ritual (met die lekkere tempoversnelling) door. Dat heeft bandbrein Tobias Forge goed gezien: een stadionband gedijt niet met een statische frontman. De belichting is prachtig bij Con Clavi Con Dio, dat door Copia al slingerend met een wierrookbrander wordt geopend, maar AFAS Live is te groot om de lucht te laten vullen met een paar geurbolletjes. Het nummer gaat naadloos over in Per Aspera ad Inferi: Ghost staat hier gewoon een gelikte show weg te geven. Aan deze band is niets meer geheimzinnigs, niets meer mystiek of verborgen. Het is stadionrock, muziektheater, met bandleden waarvan de identiteit op het podium verborgen wordt gehouden en legio niet-metalheads trekt. De Nameless Ghouls verstaan hun vak, Cardinal Copia is goed bij stem.
Na een leuk gitaarduel tussen twee Nameless Ghouls, volgt het machtige Cirice en bij Miasma duikt Papa Nihil op om met zijn laatste adem een saxofoonsolo weg te geven. Met Copia gekleed als klassieke gangster, volgt het akoestische Jigolo Har Megiddo, gevolgd door het live toch wel lekker klinkende Pro Memoria van het laatste album. De nieuwe nummers blijken op het podium goed te passen bij het oudere materiaal, vooral ook omdat ze in de beste Ghost-traditie harder worden gespeeld dan op plaat.
De set van Ghost is onderverdeeld in Act I en Act II, waarbij het doek een kwartier dicht blijft. Als het concert na natuurlijk een nieuw intro weer verdergaat met Spirit, blijkt het decor nog hetzelfde. En Ghost speelt leuk, maar de muziek is bepaald geen uitputtingsslag, dus waarom er nou twintig minuten thee moet worden gedronken? Cardinal Copia heeft wel weer een duik in de kledingkist gedaan en heeft nu een rood pakje aan. Heel leuk. Terug naar de muziek dan maar. Naar From the Pinnacle to the Pit. Of het oude Satan Prayer, dat een lekker beukend intro heeft gekregen. Het is wat lastig om de vaart weer in het concert te krijgen, maar dat wordt helemaal goedgemaakt met Faith, het heerlijk ronkende en bombastische Year Zero en een heavy uitvoering van Mummy Dust. Het is fijn te zien dat Forge ook Zware Metalen leest, want hij heeft gewerkt aan alle kritiekpunten die we twee jaar geleden hadden. Er staat hier een band van formaat, die ook nog eens een setlist heeft met een duur die past bij de locatie en de kaartprijs. Hier staat een band met een uitstraling van ‘kom maar op’. De volgende stap zijn optredens in de arena’s. Deze zomer eerst nog als voorprogramma van Metallica, maar het gaat niet lang meer duren voordat Ghost ze zelfstandig vol laat stromen.
Zover is het nog niet, we staan eerst nog in AFAS Live, waar If You Have Ghosts vooraf wordt gegaan door het voorstellen van de band door Cardinal Copia. De grap is leuk om per bandlid applaus te vragen voor een Ghoul, maar als er één is geweest en er moeten er nog zes, is de lol er snel vanaf. Na oorklevertje Dance Macabre wordt er afgesloten met Square Hammer en blijken Ghuleh / Zombie Queen en zelfs het machtige Monstrance Clock van de setlist te zijn verdwenen.
Of toch niet! Want als de band na Square Hammer door de gebruikelijke buigingen en bedankjes heen is en de eerste bezoekers niet kunnen wachten om weer terug te keren naar hun saaie leventje en naar de kluisjes en treinen rennen, valt op dat de zaallichten helemaal niet aangaan. Na een minuutje komt Cardinal Copia terug om iedereen weg te jagen, maar als dat niet werkt ‘besluit’ hij dan toch maar Monstrance Clock aan te kondigen. En zo geeft topband Ghost zichzelf een waardige afsluiter.
Datum en locatie:
5 februari 2019, AFAS Live, Amsterdam
Foto’s:
Anieck van Maaren (ANIECK Photography Facebook en Instagram)
Link: