In de nasleep van de fameuze westerstorm pak ik nog een flink buitje mee op weg naar TivoliVredenburg. Het is duidelijk dat de dertiende editie van de jaarlijkse hardcore wervelwind door Europa zijn sporen op onze meteorologie achter laat. Zoals in de woorden van Insanity Alert-frontman Heavy Kevy parkeert er vandaag in Utrecht ‘een groot feest op wielen’. Gelukkig maar, want vorig jaar werd een Nederlandse speeldatum over het hoofd gezien. Ditmaal zien we eens een keer niet Sick Of It All, Agnostic Front of Suicidal Tendencies, maar krijgen we voor de vierde keer Hatebreed, de tweede keer Madball, de derde keer Born From Pain en de zesde keer Terror. De line-up mag bovenaan dan zo voorspelbaar zijn als het hardcore-genre, onderaan de line-up is er in ieder geval ruimte voor het terugkomende thrashcore-genre met Power Trip en Insanity Alert. In rap tempo vliegen de optredens, die meestal niet langer duren dan dertig schamele minuten, schrijver Pim en fotografe Silvy om de oren. De bevindingen waren als volgt.
Insanity Alert maakt geen geheim van zijn invloeden. Het jolige viertal opereert op de opgewektste en meest zorgeloze nexus van thrash en hardcore. Cross-over dus, maar een vorm die het dichtst tegen thrash aan schuurt. Denk aan Municipal Waste, D.R.I. en Iron Reagan, zeker op het vocale vlak (met een vleugje Exodus). De band mag dan afkomstig zijn uit het Oostenrijkse Innsbruck, zanger Heavy Kevy kan het publiek in het Nederlands toespreken. Uiteindelijk blijkt dat zijn gedeelde anekdoten tussen de nummers door er voor zorgen dat de aanwezigen meegaan in de partythrash van Insanity Alert. Zo wordt de boodschap aan de Antifa ‘kraak door, maar blowen gaat voor’ gedeeld en worden verhalen verteld over het schoonmaken van wc’s in een Oostenrijkse IKEA. Het moge duidelijk zijn dat deze groep haar eigen muziek niet al te serieus neemt, en daarom hoeft het publiek dat ook niet. We mogen dus lachen wanneer tijdens de wietnummers Pact With Satan en Weedgrinder een extreem grote nepjoint op het podium verschijnt, of wanneer tijdens Confessions Of A Crabman scharenhandschoenen op de handen geschoven worden. Maar tussen de gebruikte gimmicks schijnt door dat deze bij Season Of Mist-getekende band op muzikaal vlak prima mee kan komen met de grotere jongens in het genre. En dus doen genoeg aanwezigen mee aan de ‘heavy metal polonaise’ tijdens het afsluitende Run To The Pit, Mosh For Your Life.
Drie edities geleden stond Broken Teeth ook al op de Persistence Tour in TivoliVredenburg. De jonge hardcoreband uit Manchester heeft ondertussen niet stilgezeten en bracht een tijdje geleden via het fameuze Nuclear Blast de plaat At Peace Amongst Chaos uit. Dit mag dan een wat saaie en veilige hardcoreplaat zijn die de moordende agressie à la Redemption Denied (van het type ‘knock-out in de pit voor het einde van de intro’) verloren is, het is duidelijk dat Broken Teeth er live nog steeds hard op klapt. Frontman Dale Graham is wat meer op Trapped Under Ice-frontman Justice Tripp gaan lijken (inclusief shirtloosheid, exclusief spierballen) en blaft zelfverzekerd de zaal in. De viriele breakdowns van Hatebreed en de sidderende oldschool deathmetalriffs die een band als Xibalba ook toepast, knallen luid door de speakers. Een oud nummer als The Seeker veegt op venijnige wijze de opgewekte en uitgelaten sfeer van Insanity Alert van tafel. Die tik van het op de grond gooien van de microfoon vlak voor de inzet van een loodzware breakdown is een instrument an sich. En dat alles met een zekere New York hardcoregroove (denk The Mongoloids) en een monsterlijke snaredrum. Tijdens afsluiter Soul Destroyer gaat het er hard aan toe in de pit en een enkeling uit zijn opgewekte energie zelfs door push-ups in het midden van de pit te doen. Broken Teeth is in de tussengelegen drie jaar dan minder gruizig geworden, het speelt georkestreerder en professioneler, en dat is zeker geen slechte ontwikkeling.
Born From Pain, gesponsord door Relentless Energy Drink. Dat ziet er toch gek uit. Achter het podium hangt een grootse banner met daarop de Dance With The Devil albumcover en dan daarboven het energiedranklogo, terwijl de van geldbriefjes gemaakte schedel op de hoes een zekere mate van commercialisatie lijkt af te wijzen. Enfin, laten we het bij de muziek houden. Born From Pain was ooit namelijk, samen met No Turning Back, de bekendste hardcoreband van Nederland en het deed ook mee aan de allereerste editie van de Persistence Tour. Dat dwingt een zekere mate van respect af.
Desondanks is de band, net als No Turning Back overigens, opererende in een hoek van de hardcore die het beste als gedateerd omschreven kan worden. De Fleshgod Apocalypse-achtige synthintro doet de verwachting rijzen dat er iets spannends te gebeuren staat, maar dat valt allemaal wel mee. De bandleden geven een lichtelijk verveelde indruk en de gespeelde breakdowns, of ze nu van oude platen als Sands Of Time of recente platen als Dance With The Devil afkomstig zijn, passeren routinematig de revue. Tussen dat clichématige geweld accentueert het scherp afgestelde geluid, dat ook een paar decibel harder staat, de metalen rand van Born From Pain. De zaal staat relatief vol en in de pit gaat het flink tekeer, maar mij weet het geheel niet te overtuigen.
Europeanen uit, Amerikanen in. Het is tijd voor de furie van Power Trip, dat verrassend hoog in de ZM Jaarlijst van 2017 stond. Deze ‘all out thrash’-formatie heeft de fratsen van Insanity Alert niet nodig. Qua muziekstijl is deze groep wellicht een vreemde eend in de bijt, desondanks heeft het zich in zijn thuisland via de hardcorescene omhooggewerkt.De wispelturige hardcoregrooves van Executioner’s Tax (Swing Of The Axe) en Soul Sacrifice slaan immens hard aan, op zowel fans van het hardcoregenre als metalfans. Maar zoals vaker met hippe bands op de Persistence Tour line-up (denk bijvoorbeeld aan het optreden van Turnstile van drie jaar geleden) slaat de vlam niet volledig in de pan vanwege een lichtelijk apathische oude garde die voor een headliner als Hatebreed komt.
Zanger Riley Gale laat zich echter niet uit het veld slaan en gaat enthousiast met de microfoonstandaard aan de haal en springt duizelingwekkend in de rondte. Power Trip speelt vanavond als een blaffende tekkel die geen angst kent. Gillende gitaren, opzwepende hardcoredrums; de kracht ligt in de focus en gedrevenheid. De bandleden pakken de efficiënte insteek van hardcore en mengen het met het flitsende gitaarspel van thrash. Vaak schrijft dat laatstgenoemde genre te langgesponnen nummers, terwijl Power Trip juist brutaal de conversatie binnen komt vallen, zijn punt maakt en weer weg loopt. Zo ook vandaag, maar niet zonder eerst nog een Texaanse ‘Hell yeah’ op het publiek losgelaten te hebben. Binnenkort staat deze band samen met Trivium en Venom Prison in Het Patronaat te Haarlem. Gaat dat zien!
Ooit stond Terror aan de top van de apenrots in de hardcorewereld ten tijde van Keepers Of The Faith, maar sindsdien lijkt het of de band een beetje aan urgentie en gedrevenheid heeft ingeboet. Is de band uit stoom geraakt? Het helpt niet dat The 25th Hour en Live By The Code niet zo geweldig zijn als de oudere platen, ook al was die EP van vorig jaar best te doen. Onlangs toerde Terror door Amerika zelfs in de support van de jonge band Knocked Loose. Diezelfde band stond een paar maanden geleden nog te spelen in een goedgevulde Tivoli de Helling, maar vanavond laat Terror zien wie er nu écht de baas is door de uitpuilende Ronda van TivoliVredenburg helemaal af te breken.
Op zo’n verzameltour als deze staat er altijd een gefragmenteerd publiek voor het podium, maar Terror snijdt daar genadeloos doorheen. Gedurende deze veertig minuten is Terror de favoriete band van iedereen, zeker wanneer de oudjes Keep Your Mouth, One With The Underdogs, Overcome en Spit My Rage voorbij komen. Het is jammer van die barricade tussen het publiek en het podium, want bij een weergaloze band als deze zijn stagedives onvermijdelijk, en dus zien we levensgevaarlijke perikelen. Iedereen mag van de planken af vliegen; of je nou man of vrouw bent en of je nou een shirt van Morbid Angel, Madball of Pennywise draagt. Zelfs op de trappen gaan de handjes de lucht in en Scott Vogel tovert een glimlach op ieders gezicht door de bandshirts van het publiek te complimenteren. Terror creëert daarmee een eenheidsgevoel, is inclusief, en bewijst nog maar eens één van de beste livebands ooit te zijn.
Ook al draai je ruim 25 jaar mee in de hardcorescene, optreden na Terror doe je niet voor je plezier. Dat ondervindt Madball vanavond. Het is alsof Terror een gigantisch stuk taart gepakt heeft en de koek nu op is. Het is een pak rustiger in de Ronda en het aanwezige publiek lijkt even bij te moeten komen van de voorgaande uitputtingsslag. Het is echter te makkelijk om deze tamme show van Madball op externe factoren af te schuiven. Vorig jaar is de New Yorkse legende na zestien dienstjaren zijn gitarist Brian ‘Mitts’ Daniels kwijtgeraakt, en dat speelt de band vanavond parten. Born From Pain-gitarist en invaller Dominik Stammen speelt perfect als invaller, maar van hem, de jonge drummer Mike Justian en de introverte bassist Hoya Roc hoef je geen uitbundige capriolen te verwachten. Zodoende moet Freddy Madball er als voorman hard aan trekken om de zaal aan zijn zijde te krijgen. De setlist blijkt echter de klassiekers te veel af te wisselen met recentere nummers die minder ingebakken zijn. Daardoor is de publieksreactie nogal wisselvallig: soms uitbundig (Can’t Stop Won’t Stop, Set It Off, Look My Way) en soms wat doods (Born Strong, For The Cause). Waar zijn klassiekers als New York City, Demonstrating My Style, Lockdown en Down By Law? Madball kan zich daarom niet van zijn fletse indruk ontdoen, de bodemloze inzet van Freddy ten spijt. Tegen het einde van de show begint de zaal uiteindelijk toch een beetje op te warmen door Doc Marten Stomp uit volle borst mee te zingen. Wanneer bassist Hoya na Pride (Times Are Changing) zijn basgitaar in de handen van een roadie duwt om Hardcore Still Lives mee te brullen voelen we een urgentie van Madball afkomen die we de hele show misten.
In 2015 zag ik Hatebreed, op Fortarock, voor het laatst. De legendarische hardcoreband viel toen zo hard door de mand met een pijnlijke standaardverschijning dat ik me voor had genomen om Hatebreed een tijd lang te vermijden. Dat handjes van links naar rechts zwaaien bij een nummer als Destroy Everything had ik nu echt wel gezien. Waar is die brute kracht van de klassieker Satisfaction Is The Death Of Desire? Na twee en een half jaar kruisen onze wegen dan toch. Het is vanavond duidelijk dat mijn negatieve opvattingen over Hatebreed niet gedeeld worden door de andere aanwezigen, en tegen het einde van dit optreden word ook ik opnieuw overtuigd van de kracht van deze monsterband.
Perseverence is inmiddels vijftien jaar uit en Satisfaction Is The Death Of Desire blaast zelfs twintig kaarsjes uit. Die twee platen krijgen we vandaag niet integraal voorgeschoteld, daarvoor hadden we afgelopen zomer op Ieperfest moeten zijn, maar desondanks vormen deze twee albums de ruggengraat van dit optreden. Nu is Hatebreed deze platen ongetwijfeld helemaal beu, maar om één of andere reden spelen de bandleden een stuk meer gedreven dan gewoonlijk. Natuurlijk levert Jamey Jasta, met vastgegroeide bandana en Monster-zweetbandje (al wordt die laatste tijdens het optreden aan een fan afgestaan), zoals altijd een topprestatie af, maar van beide gitaristen heb ik stuk ongeïnspireerdere shows gezien.
Het helpt uiteraard ook dat Hatebreed meer hits heeft dan ik haren tussen mijn bilspleet, maar daarbij komt ook dat de speelvolgorde van die hits slim in elkaar zit. Zo loopt het nieuwe Seven Enemies naadloos over in This Is Now. De nostalgische anekdotes van Jasta tussen de nummers door zijn ook een fijne afwisseling van de doorgaans kazige publieksinteractie. De vaart wordt in de set gehouden en zo is de circle pit tijdens Driven By Suffering zo groot dat men struikelt over het opstapje achterin de zaal. In muzikaal opzicht is Hatebreed al jaren niet meer baanbrekend, maar dat hele repertoire staat gewoon nog steeds als een huis; van As Diehard As They Come tot Destroy Everything.
Het enige denkbare minpuntje is dat het scherpe gitaargeluid op ietwat onaangename wijze de trommelvliezen lijkt te doorklieven. In contrast ervaren we dan juist een gebrek aan bas, waardoor lompe nummers als Not One Truth, Burn The Lies en Before Dishonor wat minder uit de verf komen. Maar mij hoor je niet klagen, want meestal speelt Hatebreed die krakers niet eens. Last Breath fungeert dan nog als een mooi moment om de recent overleden ‘Fast’ Eddie Clarke (Motörhead) en Paulie Antignani (Sworn Enemy) te eren. Afsluiten doen we natuurlijk met I Will Be Heard, en daarmee komt een einde aan de beste Hatebreed-show die ik in jaren gezien heb.
Setlist:
- Empty Promises
- Looking Down the Barrel of Today
- Before Dishonor
- Severed
- Proven
- Seven Enemies
- This Is Now
- A Call for Blood
- To the Threshold
- Live for This
- Last Breath
- Driven by Suffering
- Destroy Everything
- Smash Your Enemies
- Perseverance
- Not One Truth
- As Diehard as They Come
- Tear It Down
- Honor Never Dies
- Burn the Lies
- I Will Be Heard
Foto’s:
Silvy Maatman (Silvy Maatman Photography)
Datum en locatie:
19 januari 2018, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: