Persistence Tour 2015
19 januari 2015, Tivoli Vredenburg (Utrecht)
Waar de 013 te Tilburg in voorgaande jaren de eer had om de EMP Persistence Tour (dat dit jaar haar tiende verjaardag viert) te ontvangen, is het vandaag de beurt aan het nieuwe Tivoli Vredenburg. Het hypermoderne poppodium probeert niet alleen de liefhebbers van klassieke muziek aan te trekken, maar ook de fanaat van de meer agressieve en rechttoe-rechtaan deuntjes dient zijn weg naar Utrecht te vinden. Deze editie staat er bij de eerste grote hardcore- en punk-tour van het jaar een melange van oudgedienden en jeugdigere bands op de planken. Of het aan de (blauwe) maandag of de ietwat (te?) herkenbare line-up (Sick Of It All en Walls Of Jericho beiden voor de vierde keer, Ignite voor de derde keer) ligt is onduidelijk, maar de opkomst zal vandaag wat tegenvallen. Desalniettemin kan gerekend worden op uitstekende optredens van Turnstile, Walls Of Jericho en Sick Of It All. Lees hieronder de bevindingen van Quintus en Pim. Met dank aan Tim van Veen namens Tivoli Vredenburg voor de foto’s.
Het is een goede gewoonte van dit rondreizende circus om de eer van het inluiden van de avond aan een relatief onbekende band over te laten. Dit keer betreft dat de jonge honden van Broken Teeth. De uit Manchester afkomstige groep laat duidelijk horen dat het in muzikaal opzicht de mosterd haalt bij andere toonaangevende bands binnen de jeugdige Engelse hardcorescene. Neem de riffstructuur van Brutality Will Prevail, de brute breakdowns van Desolated en de grooves van Frustration en je hebt genoeg materiaal om de hardcorekids in oversizede hoodies en met achterstevoren gestoken Supreme-petjes aan het two-steppen te krijgen, al helemaal wanneer een flinke dosis New York hardcore in de nieuwe stijl ingespoten is (denk aan Expire en Backtrack). In die zin is het doffe geluid dat uit de speakers dreunt in lijn met het opgenomen studiomateriaal van deze band. De blaffende vocalen voegen toe aan de duistere sfeer en de afstandelijkheid tussen band en publiek sterkt het onheilspellende gevoel aan. Helaas gaat de geluidsmix overboord wat betreft dofheid. De twee gitaren zwellen samen met de basgitaar, de vocalen worden gereduceerd tot venijnig geblaas en de primitieve ritmesectie loopt niet gesynchroniseerd met de rest van de bandleden. Tijdens de twintig toebedeelde speelminuten kan het totaalplaatje mij echter flink bekoren, maar ik moet toegeven dat dat eerder door een disproportionele voorliefde voor dit type muziek komt dan door een kwalitatief hoogstaand optreden. (Pim)
Fijn dat een Nederlandse band ook mee mag doen. Vanaf het eerste moment is duidelijk dat All For Nothing over meer ervaring beschikt, getuige de professionelere en energiekere podiumpresentatie. Het is echter jammer dat de groep in de loop der jaren het openingstijdslot niet ontgroeid is. De zaal druppelt gedurende de show langzaamaan wat voller (het is echter pas half zes ’s avonds) en de sfeer komt er goed in dankzij frontvrouw Cindy. In muzikaal opzicht weet de band niets anders te doen dan de oude succesformules van New Yorkse formaties als Madball en Agnostic Front toe te passen. In lijn met die stroming lijkt de band zich verplicht te voelen de ontzettend uitgekauwde en inmiddels betekenisloze “peace, love and unity”-boodschap uit te dragen. De zangeres, zelf sociaal werkster, benadrukt de waarde van anti-racisme en waarschuwt voor de onderbuikpolitiek die bedreven wordt door extreemrechtse politieke partijen. Er wordt duidelijk gezocht naar een hardcore-boodschap in welvaartsstaat Nederland en dat komt ietwat amateuristisch over. Het zorgt voor hetzelfde ongemakkelijke gevoel wat je krijgt wanneer je Flikken Maastricht vergelijkt met CSI: Crime Scene Investigation. Hollandse kneuterigheid. Wanneer “schudden met die billen” door de microfoon geschreeuwd wordt, lijkt de hilariteit compleet. In muzikaal opzicht kunnen hitjes zoals Burn The Lies, Dead To Me en Five Leaf Cover gelukkig wel overtuigen. (Pim)
In Amerika mag de hardcore tegenwoordig wat meer zonlicht zien. Het hoeft niet meer duister, boos, testosteronovergoten en agressief, maar er mag weer melodisch meegezongen worden, het moet grooven, het mag wat meer punky en als er al breakdowns zijn moet er op gedanst kunnen worden. In zekere zin is America’s hottest een samensmelting van gerespecteerde poppunkbands als The Wonder Years en Four Year Strong en hiphop-geïnspireerde, moordend groovende hardcore van groepen als Trapped Under Ice. Dit alles vermomd als een heuze old school-revival, en Turnstile staat vooraan. Dat deze huidige hipheid in Nederland prima gewaardeerd wordt, is af te leiden aan het uitverkochte concert in Café Extase, te Tilburg, afgelopen zomer. Daar werd de foto geschoten die als cover is gebruikt van het onlangs uitgebrachte langspeelplaatdebuut Non Stop Feeling. De ingewijde hardcorefan staat dus met kriebels in zijn buik voor het podium te wachten.
Het is echter duidelijk dat nog niet iedereen van deze band gehoord heeft. Dit legt meteen de zwakte van een tour zoals deze bloot: de oude garde komt voor Sick Of It All en Ryker’s, maar kan zich maar moeilijk warm maken voor iets nieuwers. Enfin, Turnstile laat zich hier niet door uit het veld slaan en speelt even gedreven als altijd haar set. Er is met singles Gravity en Drop genoeg ruimte om de nieuwste plaat te verkopen, maar krakers van de eerste set EP’s zoals Death Grips, Things You Do, 7, Keep It Moving en Pushing Me Away worden niet achter de hand gehouden. Terwijl de in het oog springende bassist met swingende danspasjes en veel bravoure de aandacht op zich probeert te vestigen, voegt de zanger zich bij het publiek om samen met het selecte gezelschap aan fans de songteksten in de microfoon te schreeuwen. Kwalitatief gezien is er weinig op dit optreden aan te merken, maar de vlam slaat nooit echt in de pan. Bij Groezrock zal dat in april waarschijnlijk heel anders zijn. (Pim)
De Kasselse band Ryker’s geldt als een van de vaandeldragers van de Eurocore: een muziekstroming die bands als Backfire!-, Brightside, Right Direction heeft voortgebracht. De muziekstroming was vooral populair halverwege de jaren negentig en is nu min of meer uitgestorven. De band speelt zware hardcore met Oi! en metalinvloeden die een grondslag heeft in bands als Sheer Terror en Negative Approach. Hun populariteit was begin deze eeuw tanende waardoor ze handdoek in de ring gooiden om slechts sporadisch een reunieoptreden te doen. Deze optredens waren echter van bedenkelijk niveau. Gelukkig is hier in Utrecht weinig van te merken: het niveau is hoog en de populariteit onder het –vooral wat oudere- publiek is groot. Toch gaat het pas echt los wanneer zanger Kid D. het podium afklimt om tussen het publiek mee te brullen. Opvallend echter is de vreemde samenstelling van de setlist; van hun populairste albums (First Blood en Brother Against Brother) wordt niets gespeeld en van hun recent verschenen album Hard To The Core spelen ze maar twee nummers. Dit terwijl minder bekende nummers als (This is) My Justice en Still wél worden gespeeld. Laatstgenoemde nummer wordt afgewisseld met een Slayer-intermezzo (Raining Blood); niet bijster origineel maar het publiek lust er wel pap van. Hoogtepunt is het nummer Beg the differ, een nummer dat ze ook niet altijd spelen. Al met al was het een gezellig onderonsje met oudere Eurocore-fans maar ik denk niet dat Ryker’s nieuwe fans heeft weten te maken. (Quintus)
Dat men nog weet wie Walls of Jericho is, mag een klein wonder heten. Het meest recente studiomateriaal stamt alweer uit 2008 en de band lijkt sporadisch de instrumenten op te pakken om wat optredens te doen. Daarnaast maakt het gedateerde muziek waar eigenlijk niemand meer op zit te wachten. Het is ook moeilijk in te beelden hoe deze Amerikanen hun sound om zouden kunnen smelten tot iets wat heden ten dage wel in de smaak valt. Dat dus grotendeels geteerd wordt op behaald succes uit het verleden is noch verbazingwekkend noch vervelend. Zodra de eerste breakdowns van A Trigger Full Of Promises door de speakers blazen gaat bij mij alles op zwart. Het is haast onwennig om overspoeld te worden door zulke ongegeneerd harde breakdowns en het publiek lijkt gedurende de set steeds comfortabeler te worden met de metalcoredeuntjes The Ministry, I Know Hollywood And You Ain’t It en The American Dream. Dit is ook te danken aan zangeres Candace die met veel charisma en een brede glimlach het publiek opzweept. De twee verrassingen in de set zijn het benefietnummer Relentless (dat live veel pakkender is) en het Playing Soldier Again. Dat laatste nummer, afkomstig van The Bound Feed The Gagged, met haar snoeiharde, Arkangel-achtige 90’s metalcore-riff doet denken aan de tijd dat deze groep haar tijd ver vooruit was. Ondanks dat dat moment al ver achter ons ligt, weet Walls Of Jericho vandaag vakkundig de zaal af te breken. (Pim)
Ignite is een band die zwaar leunt op het stemgeluid en het charisma van Zoli Teglas. Helaas liggen de prioriteiten van de sympathieke frontman niet altijd bij de band (maar bijvoorbeeld in het verzorgen van pelikanen, het opzetten van een Hongaars restaurant, solo-projecten of invalbeurten bij Pennywise en The Misfits). Hierdoor stamt het laatste album van de band (Our Darkest Days) alweer uit 2006 en zijn er een aantal tours geweest met wat mindere invalzangers. Hoewel er niks valt aan te merken op hun laatste album, doet de band aan een promotietour van negen jaar. De achtergrondbanner en de merchandise zijn niet veel veranderd en bijna alle nummers op setlist komen van hun laatste cd. Dat is toch jammer omdat veel fans hopen getrakteerd te worden op de klassiekers waarmee de band is doorgebroken. Deze krijgen ze helaas niet, maar slechts het minder sterke Family en You worden gespeeld. Het publiek reageert enthousiast op nummers als Bleeding, Veteran en A Place Called Home (dat half in het Hongaars wordt gezongen). Het mindere nummer Fear Is Our Tradition wordt halverwege afgebroken om een verkeerd gevallen stagediver terug te roepen. De band werkt de set geroutineerd af, maar het ontbreekt aan bezieling. Misschien komt die weer met een nieuw album óf misschien wel door voortaan klassiekers in de set op te nemen. (Quintus)
Hoewel velen de tel kwijt zijn geraakt hoe vaak ze Sick Of It All live hebben gezien, reageren velen alsof ze de band net ontdekt hebben. Net als Ignite weet deze band verschillende generaties liefhebbers aan te spreken met als grootste verschil dat Sick of it all wél een goede balans tussen oude en nieuwe nummers maakt. Dit wordt ook door het publiek gewaardeerd: klassiekers als Just Look Around, Step Down en Injustice System worden gespeeld naast moderne klassiekers als Death Or Jail en Take The Night Off. De meeste nummers worden gespeeld van hun laatste album uit 2014 Last Act of Defiance en tracks als Road Less Travelled, Get Bronx en DNC kunnen zonder problemen naast de klassiekers bestaan. De band is zichtbaar onder de indruk van de opkomst en het enthousiasme van het publiek op deze “Blue Monday”. Sommige nummers worden wat rommelig gespeeld, maar dat wordt goedgemaakt door de energie van het publiek en de band. Bij Machete ontstaat een cirkelpit terwijl bij Scratch The Surface de “wall of death” wordt geïnitieerd. Sterk is dat ze het nummer Busted (waarin bassist Greg Setari de vocalen op zich neemt) weer hebben opgenomen in de set. De band sluit sterk af met Us vs. Them en laat iedereen met een positief gevoel achter. (Quintus)
Links: