Death Angel, Exodus en Testament stormen door Utrecht

Een week nadat Ciara de drie Bay Area-bands bijna naar de bodem van de zee had geholpen doen Death Angel, Exodus en Testament onder de noemer The Bay Strikes Back dan toch Utrecht aan. En hoewel buiten de wind alweer stevig huis houdt, ditmaal onder de noemer Dennis, gaat het er vanavond in het fraaie TivoliVredenburg nog veel onstuimiger aan toe. Redacteuren Michiel Hoogkamer en Marco Paasman trekken hun zuidwester aan om voor Zware Metalen verslag te doen van deze wel zeer plaatselijke thrashwervelwind.

Om even voor zevenen maakt Death Angel als eerste van de triple thrash threat zijn opwachting. De voormalig Dynamo Open Air-headliner maakt gelijk maar even duidelijk dat het vanavond niet alleen een nostalgische trip naar de jaren ’80 van de vorige eeuw wordt. Afgetrapt wordt namelijk met de titeltrack van het vorig jaar verschenen Humanicide. Geen probleem natuurlijk want in snelheid en verbetenheid doet de track niet onder voor klassieke nummers als Voracious Souls en Seemingly Endless Time die ook hun plek in de setlist hebben gevonden. Bijna nodeloos te zeggen dat de beide songs er goed ingaan bij het moshende publiek, maar Mark Osegueda en zijn mannen zullen toch met genoegen gade slaan dat de publieksparticipatie bij het pakkende The Moth, toch een vrij nieuw nummer, zelfs nog groter is. En zo blijft Death Angel toch verrassend actueel.

In het interview dat wij vorig jaar met gitarist Ted Aguilar hadden, legde hij uit hoe de band zijn setlist samenstelt en vandaag krijgen we daar een mooi voorbeeld van. Anders dan op Graspop Metal Meeting worden namelijk ook “deep cuts” als Claws In So Deep en Agressor gespeeld. Het zijn nummers die door afwijkende, soms zelfs wringende ritmes en rustige passages wat meer van het publiek vragen, maar juist daarom iets extra’s brengen.

In al die jaren hebben we Death Angel nog nooit slecht, of zelfs maar een beetje ongeïnspireerd zien optreden en vandaag wordt niet de eerste keer. De enige licht storende traditie van ellenlange aankondigingen is alweer enige tijd geleden de nek om gedraaid en om er zeker van te zijn dat de bloedfanatieke Osegueda niet in oude gewoonten vervalt, gebruikt men nu zelfs samples tussen de nummers door. De nimmer ouder wordende Rob Cavestany laat als gebruikelijk de meest fraaie solo’s uit zijn vingers vloeien, maar vandaag maakt drummer Will Carroll (misschien, ik wil niemand voor de schenen schoppen) nog wel de meeste indruk. De man koppelt agressie en kracht aan subtiele afwisseling en maakt zo vooral de magistrale afsluiter Thrown To The Wolves van het comebackalbum The Art Of Dying (toch ook alweer uit 2004) een heuse belevenis. De immer lachende Damien Sisson pakt in hetzelfde nummer trouwens ook nog even de spotlights door een kort stukje freestyle te riffen. Het zijn details die de meeste fans mogelijk zullen ontgaan, want de vloer is inmiddels een vrolijk slagveld geworden van rondrennende en headbangende lichamen. Zowel publiek als band genieten volop en dat zal vermoedelijk niet anders zijn wanneer de band op 3 juli op het podium van Dokk’em Open Air staat. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.

De rol van Exodus in de ontwikkeling van thrash metal kan niet worden onderschat. Niet eens zozeer omdat Metallica Kirk Hammett bij de band wegkaapte, maar eerder omdat men begin jaren ’80 – middels de heftige drums van Tom Hunting en de ruige maar altijd pakkende riffs van Gary Holt – begin jaren ’80 een nieuwe standaard voor metal neerzette. Het is dan ook niet meer dan terecht dat de band vaak in een adem genoemd wordt met de Big Four. Grote arena’s heeft de band echter nooit gevuld, maar dat lijkt band noch aanwezigen te deren. Wanneer Exodus speelt is het feest!

Dat feest begint voor een deel van de aanwezigen (de Belgen naast me begrepen er niets van) al wanneer de introtape Viva Hollandia van Wolter Kroes wordt ingezet. Het verraadt niet alleen de goede zin van de band maar ook dat men nogal wat weet van de Nederlandse “cultuur”. Dat de vrouw van zanger Zetro Nederlandse is, zal er wel iets mee van doen hebben.

Wanneer Kroes wegsterft, is het tijd voor het serieuze werk. Exodus zet de boel op scherp met Body Harvest en Blood In Blood, Blood Out, de meest aansprekende songs van de meest recente plaat die inmiddels toch ook alweer bijna zes jaar oud is. Hoog tijd voor een nieuw album zeg je? Dat komt goed uit, want later in het optreden kondigt Zetro aan dat er nieuw werk in de pijplijn zit dat zo maar eens nog in 2020 zou kunnen uitkomen.

Vervolgens duikt de band het rijke verleden in. Met oudjes Deliver Us To Evil en Fabulous Disaster wordt het enthousiasme nog wat verder opgepookt. Maar ook de platen die door Rob Dukes werden ingezongen worden niet volledig genegeerd. Van Shovel Headed Kill Machine wordt Deathamphetamine de zaal in geslingerd. Die gaat er zowaar mee aan de haal middels de grootste pit tot op heden. Meer reden heeft Zetro niet nodig om te vertellen dat Nederland favoriet is en de tour veel uitverkochte shows kent, maar dat de kaarten voor deze show toch echt het eerst de deur uit waren.

Hij wijst ons er ook op – alsof we dat niet wisten (!) – dat de tour de terugkeer op het podium betekent van Gary Holt bij “zijn” Exodus. In een Holt Awaits shirt rent Gary blazend en puffend over het podium onderwijl de ene na de andere klassieke riff uit zijn gitaar schuddend. Wel merken we inmiddels dat de sound minder scherp en gedefinieerd is dan bij Death Angel. Het maakt dat de machtige riffs wel eens harder zijn binnengekomen. Maar dat is muggenziften en daarvoor zijn we hier vandaag niet.

We zijn hier vandaag om mee te schreeuwen met de licht geniale zanglijnen van Blacklist, te headbangen op het onverwoestbare Bonded By Blood (u weet wel: ‘bang your head against the stage!’), rond te rennen op het uiterst dansbare Toxic Waltz en gewoon ongegeneerd los te gaan op afsluiter Strike Of The Beast. Het aftellen naar Dynamo Metalfest, waar de band het debuut in zijn geheel zal spelen is begonnen!

Toen Exodus dit legendarische debuutalbum uitbracht met Paul Baloff, bracht Legacy, zoals Testament eerst heette, net zijn eerste demo uit met – inderdaad – Steve ‘Zetro’ Souza op zang. Inmiddels zijn de rollen wel omgedraaid, want ondanks de door vele thrashmetalfans erkende invloed van Exodus op het genre, is het Testament die als headliner van deze tour fungeert. Dat wordt ook duidelijk op het podium. De opgestapelde buizenversterkers maken plaats voor uit het zicht geplaatste digitale versterkers en het podium wordt netjes aangekleed met schermen en backdrops.

De band start met Eerie Inhabitants en van meet af aan staat het geluid loepzuiver afgesteld. Als een goed geoliede machine werkt de band klassiekers als The New Order, The Haunting en Greenhouze Effect af waarmee de band het publiek, ondanks dat de voorprogramma’s al de nodige energiebronnen aanspraken, andermaal tot een moshpit weet te verleiden.

Daarna is het tijd voor wat recent werk met een blok waarin materiaal van de laatste twee albums wordt gespeeld, waarbij vooral het felle Last Stand for Independence op veel bijval van het publiek mag rekenen. Drummer Gene ‘Atomic Clock’ Hoglan demonstreert op dit nummer nog maar eens waarom hij een van de absolute topdrummers in het genre is. Het is op zijn verzoek dat Testament dit deel van de set afsluit met Fall Of Sipledome van misschien wel het beste album van deze band.

Blijkbaar is het nieuwere werk van Testament aan veel bezoekers niet besteed, of is het publiek moegestreden na zoveel thrashgeweld. In ieder geval vallen er naarmate de avond vordert steeds meer gaten in het publiek. De volhouders worden echter beloond als de band na een korte break terugkomt op het podium. Eerst laat de band Night Of The Witch van het aankomende album horen, dat live beter kan bekoren dan op de studioversie. Daarna trekt de band flink van leer met een aantal klassiekers van de eerste drie platen. Into The Pit gaat erin als zoete koek en van de vrijgekomen ruimte in het publiek wordt dankbaar gebruik gemaakt om de de band al moshend bij te vallen. De band lijkt er steeds meer plezier in te krijgen en van de soms wat plichtmatige houding van de band is tijdens klassiekers als Practice What You Preach en Over The Wall niets meer te merken. Als de band na Dicliples Of The Watch afscheid neemt kan het publiek tevreden naar huis.