De muzikale plundertocht van Amon Amarth is nog lang niet voorbij. Op weg naar wereldheerschappij werd 21 juni 013 in Tilburg aangedaan, met het machtige Asphyx in het voorprogramma. Namens Zware Metalen voegden schrijver Remco Faasen en fotograaf Casper Houtepen zich bij The Great Heathen Army, hesen schild, zwaard en hoorn en kwamen terug met onderstaand verslag.
Het is best dapper om Asphyx als voorprogramma van Amon Amarth neer te zetten. De leek zal beide bands in dezelfde hoek plaatsen, maar het contrast kan niet groter zijn: De Nederlanders maken pure death metal zonder enige vorm van poespas: de Zweden kiezen voor een veel melodieuzer inslag en hebben de nodige theaterattributen in hun reiskoffer. Daar komt bij dat de Dutch Death Doom Division doorgaans een spoor van gebroken nekken achter laat, maar Vikingen hebben natuurlijk wel voor hetere vuren gestaan.
Eerder dan gepland meldt Asphyx zich op het podium en hoewel het voor de liefhebber leuk is om de band op een groot podium als dit te zien, zijn de heren voor de meeste aanwezigen toch gewoon ‘slechts’ het voorprogramma. Een nummer als Deathhammer is normaal gesproken genoeg om het dak van een zaal te laten schieten of een festivalweide te laten omploegen, maar vandaag lukt dan vandaag niet. Aan de kwaliteit ligt het niet: ik zie Asphyx voor de eerste, tweede, derde, vierde keer dit jaar en voor de vierde keer is het puur genot. Bijvoorbeeld met Forerunners of the Apocalypse: een machtig cadeautje dat de eerste rijen voor het podium dankbaar wordt uitgepakt. Ik hoor Duits, Frans en Nederlands om mij heen maar de taal van bewondering voor deze grootse band is universeel. Last One on Earth? Kip! Pen! Vel! Asphyx bewijst zichzelf een grote dienst en sluit de set furieus af.
Een nanoseconde twijfel ik of ik naar huis zal gaan nu het hoogtepunt is geweest maar ach, we zijn er nu toch en Amon Amarth is toch ook bepaald geen straf om te aanschouwen. Terwijl de A-runen op het doek voor het podium dansen, gaan de eerste telefoontjes de lucht in om het lichttafereel vast te leggen en als het doek valt starten we net als vorig jaar in AFAS Live met het uiterst pakkende Guardians of Asgaard. Tijdens Raven’s Fligth stuitert de halve zaal al in het rond en melden de eerste crowdsurfers zich voor het podium waar het drumstel van Jocke Wallgren is verstopt in een reusachtige vikinghelm en twee enorme vikingbeelden de zaal in staren. De muziek van Amon Amarth staat volledig in dienst van frontman Johan Hegg en zijn meest toegankelijke grunt in de geschiedenis van death metal. De podiumpresentatie van de band verschilt daar niet veel van: er is slechts één blikvanger: Hegg. De rest doet mee omdat hij nu eenmaal niet met een geluidsband op wil treden.
Tijdens The Great Heathen Army melden zich twee vikingkrijgers op het podium en bij de eerste klanken van het nummer gaan de vuisten tot achterin de zaal enthousiast de lucht in. Amon Amarth hoeft vandaag niet veel te doen om 013 om te toveren in een dansende en dampende massa. Gewoon er zijn is voldoende, het publiek doet de rest. De sfeer is uitgelaten, wie stil staat is in de minderheid en Hegg blijft het publiek maar opjutten. Dat lukt gemakkelijk want de groove die Amon Amarth in ieder nummer weet te stoppen zet zelfs een bejaardentehuis nog in beweging. Omdat zo’n beetje elk nummer ook nog eens gemakkelijk is mee te brullen (Heidrun! Death in Fire! The Pursuit of Vikings!) schrijft zo’n concert zich haast vanzelf.
Wegens technische problemen is er vanavond geen pyro maar het vuurwerk wordt niet gemist. Deceiver of Gods wordt met massaal gejuich onthaald, ook al omdat Loki zijn opwachting maakt en bij het opvolgende Find a Way or Make One klappen we massaal mee. Ja: 013 is niet van plan dit zomaar een concertavondje te laten zijn: het moet blijkbaar memorabel worden. De crowdsurfers komen intussen in niet-aflatende golven en als de twee vikingbeelden op het podium plaatsmaken voor schepen weet iedereen waar het tijd voor is: roeien! Een enorm stuk van de vloer verandert op slag in een roeiende massa voor Put Your Back Into the Oar. Het levert goedkeurende blikken op van de heren musicerende vikings. We stampen door met Destroyer of the Universe en het immer kleverige The Way of Vikings. Er wordt gebruld, geheadbangd, gecrowdsurft en bovenal gelachen want Amon Amarth is feest. Er is even een adempauze met The Berserker at Stamford Bridge maar met First Kill kunnen de vuisten weer de lucht in. Shield Wall wordt kiezelhard uitgevoerd en voor een lesje choreografie kijken we naar de weer teruggekeerde strijders op het podium die de beentjes los gooien.
Als de laatste tonen van Shield Wall wegsterven, rennen de strijders naar de zijkant van het podium om de bandleden te voorzien van wat nattigheid: de drinkhoorns worden gevuld waarbij Hegg uiteraard de grootste heeft. Hij slaat ‘m in één keer achterover om nog maar eens te onderstrepen dat er in de wereld van Amon Amarth maar één op de troon zit. Hij. En niemand anders. De afsluiter van deze avond is geen verrassing: het is een laatste keer meebrullen, zwaaien en proosten met Twilight of the Thunder God, terwijl Hegg met een hamer een plots opduikend zeemonster te lijf gaat. Natuurlijk verslaat hij hem want anno 2023 zijn Vikingen overslaanbaar, zeker als het gaat om het maken van pakkende, toegankelijke, melodieuze death metal die zelfs je oma nog mee kan neuriën. Wat daar mis mee is? Helemaal niets. Skål!
Datum en locatie
21 juni 2023, 013, Tilburg
Foto's:
Casper Houtepen (Instagram)
Link: