De eerste interessante metalpackage van het jaar is te zien in TivoliVredenburg te Utrecht, waar Napalm Death, Crowbar en Full of Hell hun krachten bundelen. Op het eerste gezicht is het misschien een merkwaardige package, met Crowbar tussen de twee grindcore grootmeesters, maar eigenlijk blijkt dat juist die set juist een welkome afwisseling is. Zware Metalen was niet de enige die dit wou zien, de show was al weken van tevoren uitverkocht. Aan de bands om te bewijzen dat dit terecht was. Friso Veltkamp doet verslag.
Brat mis ik net, maar uit de verhalen heb ik begrepen dat dat geen doodzonde moet zijn geweest. Wel kan ik in alle rust een veel te duur bier (€7,- een 0.4, en dan krijg je ook nog Budweiser) halen om me vooraan het podium klaar te maken voor Full of Hell. De band krijt vandaag veertig minuten speeltijd, maar ik vraag me af of het viertal ooit een set heeft gespeeld van meer dan dertig minuten.
Dat zal vanavond niet anders zijn. De bandleden zien er uit alsof ze net weggelopen zijn uit een willekeurig gemeentehuis. Doorsnee. Dat is de muziek natuurlijk niet. Al vanaf de eerste tonen van Deliminate knalt de band vol in je gezicht. Uiteraard weer onder aanvoering van de dolle hond die Dylan Walker is wanneer hij zingt. Waar hij tussen de nummers de rust zelve is en vandaag ook bijzonder sympathiek en humoristisch overkomt, ziet hij er demonisch uit als hij schuimbekkend zijn krijsstem de zaal inramt. En het blijft elke keer weer vet om te horen.
De band heeft vorig jaar het uitstekende (en overigens van werkelijk fabuleus artwork voorziene) Coagulated Bliss uitgebracht, waar Full of Hell af en toe wat gas terugneemt en meer ruimte laat voor grooves. Dat werkt live ontzettend goed en maakt de setlist boeiend om naar te luisteren. Zo is er een fijne balans tussen een bruut snelheidsmonster zoals Asphyxiant Blessing en het donker rockende van Doors To Mental Agony. Dat heeft ook een uitwerking op het publiek; het is cool om te zien hoe na een snel grindcorestuk een groove erin wordt geklapt en het hele publiek als één golf meedeint. Dat het de muziek een extra punch meegeeft is daarbij mooi meegenomen.
Dylan zelf is goedgemutst. Het is het begin van de tour, de mannen zijn waarschijnlijk nog fit. Zo draagt hij een nummer aan een willekeurig persoon in het publiek op en geeft aan dat hij microplastics nodig heeft, of mensen willen stoppen met de wereld te verbeteren. Je had er bij moeten zijn zeg maar. De band heeft niet zulke lange nummers, al worden sommige wel voorzien van outro’s vol met elektronica en noise en heeft Dylan zijn blaasapparaat ok weer meegenomen. Kan iemand me uitleggen wat dat ding eigenlijk doet?
De band is dus goed in vorm, waarbij drummer Dave grote indruk maakt met zijn fitness voorkomen en dito spel. Wat kan die gast beuken zeg. Het ziet er bruut uit en zo klinkt het ook, want de drums hebben vanavond echt een teringvet geluid, vooral dat van de snare. Hoogtepunten? Reeking Tunnels is zoals altijd weer een vette livebanger en Gelding of Men knalt er, mede door het geluid, venijnig uit. Overigens wordt er voor dat nummer nog even een gitaarwissel gedaan. Dylan geeft dan aan dat de band nog 64 nummers heeft, om daarna het laatste nummer in te zetten.
Topshow! Overigens mag de band volgende keer wel een half minuutje meer aandacht besteden aan de backdrop, die is op studentikoze wijze lukraak en achteloos over die van Napalm Death geslingerd.
Dan is het tijd voor Crowbar, die ook alweer 35 jaar bestaan… Dan was Kirk Windstein waarschijnlijk 45 toen hij de band begon. Hij begint steeds meer op een soort metal-kerstman te lijken. Niet dat dat uitmaakt, want hij levert nog altijd met zijn gitaarspel en zang. Dat verdient wel respect. Met zijn band heeft hij inmiddels ook een aardig omvangrijk oeuvre bij elkaar gepend, waarvan Zero and Below uit 2022 de meest recente worp is. De hoes van die plaat vormt ook de backdrop van deze show. Een heavy show. Want vergis je niet: Crowbar weet nog altijd rake klappen uit te delen met diens sludgecore.
Wat vanavond vooral opvalt is hoe goed de setlist is samengesteld. Nieuwer, melodieus werk zoals Chemical Godz wordt moeiteloos afgewisseld met Negative Pollution, afkomstig van de titelplaat uit 1993. Een nummer dat door de vette ritmiek live nog altijd nog eruit springt. Maar de gemene deler van Crowbar is natuurlijk groove. Het klinkt als een massief blok vandaag. Kirk mag een man van weinig woorden zijn – afgezien van het af toe stompzinnige schreeuwen van de bandnaam – maar hij zingt en schreeuwt nog altijd indrukwekkend.
Het einde van de set kent een goede balans tussen een flinke dosis agressie en herkenbaarheid. Vaste setlisknaller Planets Collide klinkt nog altijd indrukwekkend, maar het is voor mij vanavond vooral Cemetery Angels dat de beste performance krijgt, met die knakenharde breakdown. De band sluit uiteindelijk af met All I Had (I Gave) en ik denk dat dat ook wel voor de band geldt. Ook voor Crowbar geldt: goede show!
Mark ‘Barney’ Greenway ziet er vanavond eerder uit als een Britse hooligan dan een bijna pensionado, met zijn bretels en kenmerkende spastische bewegingen. Dat oogt nog altijd onbeholpen, maar wel vol passie, wat ook valt te zeggen voor de hele band, die gedurende het optreden nog altijd spelen alsof er nog wat te bewijzen valt. Dat heeft Napalm Death natuurlijk niet; die hebben een discografie van topalbums waar menig band jaloers op kan zijn. Toch weigert de band lui te worden en hebben de vier mannen speciaal voor deze tour de setlist weer eens aangepast.
Zo wordt van het laatste wapenfeit Resentment Is Always Seismic het nummer Resentment Always Simmers gespeeld, waarin Barney zijn baritonstem weer eens laat horen. Dat is af en toe een welkome afwisseling tussen al het geweld, maar geeft ook aan dat Napalm Death invloeden haalt uit genrevreemde bands zoals bijvorbeeld Swans. Het is niet de enige keer dat er wat rust wordt gebouwd in de nummers. Na zestien fragmentatiebommen geeft Barney aan dat het tijd is voor wat meer kalmte en dat de band het tempo wat naar beneden wil schroeven in de vorm van Cold Forgiveness van Diatribes.
Maar in de basis is Napalm Death is een allesvermorzelende machine en brengt het vanavond een bloemlezing uit het oeuvre, waarbij de laatste volledige plaat Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism goed vertegenwoordigd is met onder andere Contagion en Fuck the Factoid. De band is in vorm en krijgt een vet geluid, met name het basgeluid van Shane Emburry klinkt erg goed, gelijk zijn zang overigens. Hij neemt ook een deel van de zang over in Amoral waar hij naast krijszang ook imponerend gebrul laat horen.
Link: