Onder de noemer Doomstad vinden in Domstad Utrecht met enige regelmaat concerten van het type zwart, zwaar, log en traag plaats in het prachtige pand van podium EKKO. Om bekende redenen moesten we lang wachten op editie 8, maar 25 maart stonden dan toch echt Ordigort, Grey Aura en Alkerdeel op de planken. Remco Faasen bezocht het podium waar hij in 1994 voor het eerst kwam.
Destijds lieten Celestial Season en Orphanage van zich horen op de plek waar de Utrechtse singel overgaat in het riviertje de Vecht. Anno 2022 bestijgen klokslag 20:00 uur vier man vanuit de zaal het podium. Welkom bij het eerste concert van Odrigort ooit. De volstrekt onbekende band heeft nog nooit iets uitgebracht maar scoorde al wel een deal met kwaliteitslabel Babylon Doom Cult Records en staat binnenkort op Roadburn.
Als de zanger na het eerste nummer om ‘meer vocalen in mijn monitor alstublieft’ vraagt, herkennen we een Vlaamse tongval en de muziek past uitstekend in de Vlaamse postmetaltraditie van de Church of Ra-leden en aanverwanten. Maar tegelijkertijd zit er een lekkere groove in het geheel. Ja, Ordigort is hard en is snel, maar nooit té hard, nooit té snel… een enkel moment daargelaten. De nummers bieden bovendien genoeg variatie, al zijn gitaarsolo’s verboden. Ordigort maakt als een collectief muziek, terwijl de zanger/gitarist zijn leed over de wereld maar blijft uitschreeuwen.
In het laatste nummer is plots wél plek voor solo’s en cleane vocalen, maar het klinkt als een cover in Ordigort-stijl, al kan ik het origineel niet thuisbrengen. Hoe dan ook, het wijkt nogal af van het eerdere materiaal en niet in positieve zin. Maar niet meer doen dus.
Het vanuit Utrecht opererende en dus een thuiswedstrijd spelende Grey Aura heeft een paar versterkingen aangetrokken. De heren Ruben Wijlacker (vocalen, gitaar, bas, percussie, geluidseffecten) en Tjebbe Broek (gitaar, bas, percussie, geluidseffecten en samen met Wijlacker verantwoordelijk voor het concept achter de band) hebben sinds kort gezelschap van drummer Seth van der Loo (Cthuluminati, Extreme Cold Winter, Voodoo Gods) en bassist S. (Vuur & Zijde, Nusquama en het geniale Laster) en die laatste komt doodleuk in een wit overhemdje gestoken in een spijkerbroekje het podium op wandelen. Alsof hij net de deur van de afdeling accountancy van een middelgroot bedrijf achter zich heeft dichtgetrokken. Maakt niet uit hoor, dat eeuwige zwart gaat ook wel eens vervelen en bovendien vormt het een mooi contrast met de heerlijk eigenzinnige maar vooral extreme muziek van Grey Aura.
S. legt met zijn instrument een fraaie basis onder de muziek. De lijnen die hij uit zijn snaargevaarte tovert, zijn haast dansbaar en hebben veel weg van Laster (geniale band!). Niet zo heel gek, want Grey Aura opereert wel een beetje in dezelfde richting, al trekt het vaker de gashendel open en komt vervolgens zó gruwelijk voor de dag dat menig Noorse muzikant uit het meer donkere genre er vol angst van door het bos zal inrennen.
De wisseling van stijlen binnen de muziek van Grey Aura houden het geheel bijzonder spannend en dan komt Ruben Wijlacker er ook nog eens overheen met verschillende zangstijlen. De muziek die deze band maakt is niet gemakkelijk te verteren, maar de mannen spelen het ogenschijnlijk met speels gemak en zorgen voor een erg fijn optreden. Vanavond in EKKO is deze band op zijn plaats maar lang niet iedereen zal de schoonheid in de nummers van de platen Waerachtighe beschryvinghe van drie seylagien, ter werelt noyt soo vreemt ghehoort en Zwart vierkant kunnen waarderen. Daarvoor geeft de muziek te weinig houvast. Maar wie niet zo snel van slag is, zal genieten van deze band die niet zomaar een kunstje komt doen, maar diens muziek gebruikt voor het uiten van emoties en daarmee een wonderschone, haast artistieke gebeurtenis deelt… Om dan plots weer snoeihard uit de hoek te komen.
Alkerdeel. Liveband bij uitstek. Binnen een mum van tijd na de start van het gezelschap is elke vierkante millimeter van EKKO gevuld met gruis en ruis terwijl de band zich daarbovenuit probeert te spelen. Dat gebeurt op zó’n intense, hypnotiserende wijze, dat je vergeet wat onder, boven, links, rechts, voor, achter, ondersteboven en binnenstebuiten is. Ook de bassist-van-dienst bij Alkerdeel, QW, heeft een belangrijke rol binnen de muziek, gitarist Pui speelt haast in zijn dienst. Onderwijl schreeuwt Pede zijn stembanden maniakaal schor, terwijl de droge drums van Nieke het geluid van de band voortploegen. En verder voort en nóg verder voort. Alsof er een machine aan het werk is in plaats van menschen van vleesch ende bloedt. En wat speelt deze band hard. Hard! Ik verwacht elk moment een verzameling boze buren die verhaal komen halen en eisen dat het geheel een tandje lager moet.
Dat gebeurt gelukkig niet, Alkerdeel blijft in zijn volle kracht spelen en doet dat op een wijze die haast onmogelijk is om te beschrijven. Het is zodanig intens dat het doet duizelen. Er zijn geen frivole uitstapjes, geen probeerseltjes of experimenten. Het is alleen gortdroog het publiek én de strot van Pede naar de vernieling spelen. Het lijken zulke aardige jongens, die van Alkerdeel. Maar het zijn beesten op het podium. Demonen. Ondefinieerbare entiteiten. Vertaald naar beeld komt De val van de verdoemden, het linkerpaneel van het vierluik waarmee Jheronimus Bosch begin zestiende eeuw Visioenen van het hiernamaals schilderde, naar voren. Alkerdeel klinkt wat Bosch destijds voor zich zag.
Godverdoomme, wat is dit goed. Waanzin op een podium om ademloos naar te kijken. Ik moet naar de WC, maar weglopen lukt niet. Ik heb dorst, maar drinken is slechts een futiliteit. Alkerdeel sluit af met Trok, van laatste album Slonk. Perfectie heeft een naam.
Datum en locatie
25 maart 2022, EKKO, Utrecht
Link: