Naar jaarlijkse gewoonte zakken we weer af naar het West-Vlaamse Kortrijk voor Belgiës tweede grootste metalfestival Alcatraz. Daar was wel even wat over te doen dit jaar omdat er geen échte headliners waren. Volgens mensen die het kunnen weten zou dat een onvermijdelijke neerslag hebben op de bezoekersaantallen en onlosmakelijk daarmee verbonden, met het voortbestaan van het festival onder deze vorm. Wel, zij dwaalden. Maar daarover later veel meer.
Lees ook ons verslag van dag 2.
Lees ook ons verslag van dag 3.
Vandaag, vrijdag 9 augustus, gaat uw verslaggever helemaal alleen op pad en na een paar uur krijg ik meteen door dat het een zelfmoordmissie is. Veel bands en vanaf dit jaar ook overlapping. Er is namelijk naast The Prison en The Swamp een derde podium bijgekomen: The Morgue: een kleinere tent waar uitsluitend Belgische bands aantreden. Een heel mooi initiatief, maar het is vanaf nu dus ook onmogelijk alles te gaan bekijken. Het begint ook al meteen goed. Over een afstand van 120 kilometerdoe ik ruim drie uur, want wegenwerken en wolkbreuken gaan niet goed samen. Crobot en Nervosa zijn dus al afgelopen als ik het terrein betreed,en het is meteen al kiezen wegens de eerste overlapping! Ik laat dus chauvinisme de overhand nemen en ga voor The Morgue.
Alkerdeel (The Morgue)
Wie een beschrijving leest van Alkerdeel komt te weten dat men dronige black/doom metal speelt met veel overstuurde instrumenten, ook de drums. Dat klopt ook als je naar hun opnames luistert. Live zit alles echter compleet dicht gebetonneerd, op de zang na dan. Zowat elke nuance gaat verloren, de verwachtte psychedelische invloeden worden teniet gedaan en monden uit in een brij van geluid. Ik heb de groep nooit eerder gezien en kan dus niet oordelen of dit eenmalig is of gewoon hun gebruikelijke sound. Hoe het ook zit, het hééft wel iets. Maar eerlijk is eerlijk, misschien moet ik na al die snelwegellende eerst nog wat in de sfeer zien te komen.
Crystal Lake (Swamp)
In de Swamp niets dan thrash- en metalcoregroepen vandaag. Het Japanse Crystal Lake is waanzinnig populair in Azië, hier zijn ze echter eerder een pareltje voor de meer ingewijden in het genre. Al actief sinds 2002, maar pas sinds enkele jaren maakt de band al eens de oversteek naar onze contreien. En gelukkig maar, want wat hier vandaag te horen en te zien valt behoort tot het beste wat metalcore zoal te bieden heeft. De eerste pits ontstaan en zijn nog redelijk bescheiden, maar de muziek slaat duidelijk aan bij het publiek. ‘Iedereen dansen’, schreeuwt de zanger een paar keer en voor het podium gaat men daar maar al te graag op in. Leuke verrassing, deze band.
Helstar (Prison Stage)
Tijd voor Amerikaanse power metal nu. Helstar draait al aardig wat jaartjes mee in dat genre, zij het dan met de nodige onderbrekingen. Gitarist Larry Barraghan ging en kwam weer terug en herhaalde dit verschillende keren. Tot hij in 2006 besloot definitief terug te keren. Sindsdien levert de groep weer regelmatig plaatwerk af op hoog niveau. Het is ook zo’n groep die je ligt, of net helemaal niet. Slecht is het zeker niet, maar origineel al evenmin. Dus veel verder dan een aangenaam, niet storend achtergrondgeluid komen ze bij mij vandaag niet echt.
Demolition Hammer (Swamp)
Het New Yorkse Demolition Hammer is precies wat de groepsnaam omschrijft: een sloophamer. Na enkele schitterende thrashplaten begin jaren ’90, gaven ze er de brui aan en het duurde tot 2016 vooraleer ze terug bij elkaar kwamen. Wat een geweldig idee! Werkelijk alles wordt hier vandaag plat gebeukt met dodelijk efficiënte precisie, als is zeggen dat de groep aan fijnzinnigheid doet een brug te ver. Brutaal en rot agressief is een betere omschrijving. Een tapijt van onbeschrijfelijke horror, zo omschrijven ze het zelf. Ik had een zelf niet beter kunnen verzinnen. De fans vinden het in elk geval prima, want het optreden kent veel bijval. Die oude thrash blijft het hem nu eenmaal doen.
Firewind (Prison Stage)
Het Griekse Firewind is vooral bekend omwille van zijn gitarist, de illustere Gus G. Hij is de man die ooit Zakk Wylde kwam vervangen bij Ozzy. Sindsdien speelde hij ook samen met zowat alles wat naam heeft in de ietwat melodische power metal. Zeggen dat dit het privé-project van de beste man is gaat misschien wat ver, maar het blijft een feit dat alle songs staan of vallen met Gus G. Ze hebben wat pech vandaag wegens de regen, maar krijgen ondanks dat toch aardig wat bijval. Het is dan ook zonder meer klasse te noemen wat we te horen krijgen. Zijn de songs eerder mainstream en van het gehalte ‘dit heb ik al duizend keer gehoord’, toch blijven de gitaarpassages alleen al van een niveau om je vingers bij af te likken. Goed gezien van de organisatie om deze groep hierheen te halen, al zal het feit dat ze toeren met Queensrÿche (dat hier vandaag ook speelt, zie later) er niet vreemd aan zijn natuurlijk.
Vltimas (Swamp)
Dit voorjaar kwam er een plaat uit die veel dingen duidelijk maakte. Namelijk dat David Vincent onwaarschijnlijk relevant is als het op death en black metal aankomt. Ja, hij speelde bas bij Morbid Angel, ja hij ging weg en stichtte I Am Morbid en kreeg daarbij bakken kritiek over zich heen wegen verraad aan de originele groep. Maar voorál, hij bracht met Vltimas een plaat uit die je gewoonweg omver blaast. Dat kunstje doet hij live moeiteloos over. Het is even wennen, want bas speelt hij niet. Wel wordt hij bijgestaan door Blaphemer (Aura Noir, Mayhem) en drummer Flo Mounier (Crytopsy). Valt daar nog iets aan toe te voegen. O jawel. Dat wat dit drietal hier vandaag neerzet zo een energie in zich draagt dat zwangere vrouwen in een straal van 5 kilometer spontaan weeën krijgen.
Maudlin (The Morgue)
Oostendse stoner, het is weer eens wat anders. Voorál omdat het geen stoner is. Verwarrend zegt u? Niet echt, eerder verrassend. Maudlin brengt het soort mix van stijlen die niet in één hokje te stoppen zijn. Het is even wennen aan de meestal vrij cleane zang, maar storen doet het niet in het minst. Het geheel klinkt soms heel groovy, maar altijd wel met enkele onverwachte passages. En dan wordt het moeilijk want hoe omschrijf je deze groep? Als een trip doorheen een bizar brein, met mooie gedachtekronkels. Het is heerlijk mee dwalen op hun soms uitgesponnen songs, maar nooit één moment vervelend. Dit concert duurde een uurtje, het hadden er gerust twee mogen zijn. Die bas, die zeer aanwezige drums en die gitaren met god weet welke lsd-effecten! Die bezwerende stem! Wat een groep!
Napalm Death (Swamp)
Het grindcore gezelschap Napalm Death, ooit berucht omwille van nummers die een volle 2 seconden duurden, gaat er in de aardig gevulde Swamp meteen voluit tegenaan. Dat ze niet bepaald doetjes zijn bewijzen ze ten volle door er op een uur 23 nummers doorheen te jassen, het ene al bloedagressiever dan het andere. Niet bepaald een zwaktebod van een band die al bijna 40 jaar bezig is! Ok, You Suffer, toch een episch nummer van ruim 3 seconden, spelen ze ook, maar dat is logisch, het is dan ook een stuk geschiedenis. Ook de Dead Kennedy-cover Nazi Punks Fuck Off wordt van stal gehaald, weliswaar met een hele preek over verdraagzaamheid erbovenop. Naarmate het optreden vordert geraakt men ook beter op dreef en het is dan ook met enige verwondering dat je zanger Mark “Barney” Greenway en vooràl bassist Shane Embury bezig ziet. Zalig optreden van een band in bloedvorm.
Queensrÿche (Prison Stage)
Over deze band is al veel geschreven, vooral dan sinds het vertrek van zanger Geoff Tate. Bakt de voormalige zanger er tegenwoordig niet veel meer van, dit Queensrÿche klinkt als vanouds en dat is niet in het minst te danken aan de zanger Todd La Torre (ex-Crimson Glory). Wat een gouden strot heeft die beste man! Tel daar de setlist bij die deze groep kan voorleggen en je kan je misschien iets voorstellen bij dit concert. Operation Mindcrime komt al vroeg voorbij en krijgt een schitterende uitvoering mee. Queen Of The Reich gaat op dat elan verder. Het voorlaatste nummer Empire zorgt ervoor dat iedereen die staat te kijken en te luisteren finaal overstag gaat, iets wat zo blijft tijdens de afsluiter Eye Of A Stranger, mijn persoonlijke favoriet van Operation Mindcrime, dit geheel terzijde trouwens. Het was een hele poos geleden dat ik Queensrÿche nog eens live gezien had, maar dit optreden maakte alles meteen goed. Al blijft het natuurlijk wel een objectieve vaststelling dat deze groep het van hun oude successen moet hebben.
Sodom (Swamp)
Als er eentje van de Big Four of Teutonic Thrash langskomt en ze heten dan ook nog Sodom, dan staat er op deze jongen geen rem meer. Misschien omdat ze al even lang meegaan als ikzelf naar concerten ga, namelijk sinds 1981. Veel échter dan deze thrashlegende bestaan ze niet en het is dan ook met volle Deutsche Gründlichkeit dat het gezelschap de zaal bestookt. De ene thrashgranaat na de andere wordt op de moeiteloos gevulde Swamp afgevuurd, met telkens evenveel bijval. Als je een optreden kan geven waarbij je zelfs je beste nummer Ausgebombt niet eens hoeft te spelen, dan zegt dat veel. Vooral ook omdat vorig jaar de helft van de band aan de deur werd gezet en de zoveelste personeelswissel zich voltrok. Maar goed, zolang Tom Angelripper, zowat het Duitse neefje van Lemmy, de touwen strak in handen heeft is er niet veel aan de hand. En dat doet hij met verve. Vooral afsluiter Bombenhagel wordt vurig en vol donder gebracht, in een lang uitgesponnen versie met enkele hernemingen. Dit Sodom is nog verre van afgeschreven. En dan zeggen dat Angelripper een bloedhekel heeft aan toeren!
Uriah Heep (Prison Stage)
49 jaar! Zolang bestaat deze groep al. Dat op zich is al een half mirakel, maar wat alles compleet maakt is de manier waarop Uriah Heep dat toont aan het publiek. Ik zag de band nog niet zolang geleden in Tilburg en toen maakten ze diepe indruk. Vandaag hier in Kortrijk doen ze dat nog eens even over! Als er één groep dit weekend de boel aan flarden heeft gespeeld dan is het wel dit Uriah Heep! Niet door veel spektakel en tonnen explosieven, maar door pure muzikale klasse. Wie alleen nog maar die setlist bekijkt kan zijn ogen amper geloven. Ze openen met twee nieuwe nummers, prima nummers trouwens, maar vanaf nummer drie gaan we heel ver terug in de tijd. Als dan Rainbow Demon van start gaat wordt pas duidelijk hoe fantastisch goed deze groep nog is. Bernie Shaw, aan boord vanaf 1986 en ondertussen toch ook al vrolijk 63, haalt moeiteloos de hoge noten nog. Er is een bepaalde slangenbezweerder die er een lesje aan kan nemen.
Gypsy haalt moeiteloos hetzelfde niveau. Hierna gebeurt dan wat je eigenlijk niet verwacht, maar ze flikken het elke keer dat ik ze zie: ze stijgen boven zichzelf uit en worden per minuut beter en gedrevener. Vooral gitarist Mick Box (72!) speelt de sterren van de hemel. Met een gemak waar je versteld van staat. Niets pose, niets allures, maar met een brede glimlach en een ogenschijnlijk gemak dat laat zien wat een legende hij eigenlijk wel is. De lange solo tijdens Sunrise is gewoonweg fantastisch. De afsluiter is traditioneel het legendarische Easy Livin’, door zowat iedereen luid meegezongen. Bernie vraagt tussendoor of ze volgend jaar mogen terugkomen, want dan bestaan ze 50 jaar. De organisatie weet wat te doen. Dit is de headliner voor volgend jaar. Boeken die handel, en wel snel! Ze spelen vanavond negen nummers, het hadden er twintig mogen zijn. Beste optreden van het jaar tot nu toe.
Vio-lence (Swamp)
Door de overlapping kom ik wat te laat bij Vio-lence en is er geen doorkomen meer aan in de Swamp. Logisch ook, want dit optreden stond al lang geboekt als een absolute must. De thrashers uit de Bay Area stonden in de jaren ’80 bekend als de meest agressieve live band van hun generatie. Regelmatig werden optredens onderbroken wegens compleet uit hand gelopen pits. Daarnaast leverden ze ook enkele parels van platen af. Wat dit optreden vandaag zo uniek moet maken is dat ze speciaal voor dit festival werden overgevlogen voor hun allereerste optreden in Europa ooit. Het debuutalbum, Eternal Nightmare, wordt in zijn geheel gespeeld, aangevuld met een viertal songs uit de tweede plaat, Opressing The Masses. Latere platen worden vandaag compleet genegeerd en zo is het goed. Het niveau van deze twee hebben ze nooit geëvenaard. Die verhalen over uit de hand gelopen optredens zijn niet zo moeilijk voor te stellen als je het publiek ziet losbarsten. Niet dat het zover komt, maar uitstapjes van zanger Sean Killian tot vooraan in het publiek zwepen de boel wel aardig op. Overvliegen, zien en overwinnen, zo kan je deze veldslag aardig samenvatten.
Saxon (Prison Stage)
Als we dan toch over metallegendes praten, mag Saxon natuurlijk niet in dat rijtje ontbreken. Het gezelschap bestaat veertig jaar en dat vieren ze met een Anniversary Tour. Niets op tegen natuurlijk. Wie zijn show begint met Motorcycle Man, Battering Ram, Wheels of Steel, Strong Arm of the Law en Denim and Leather, heeft al weinig meer te bewijzen, niet? We krijgen een soort overzicht vanavond, maar anderzijds, dat is elke show van Saxon die ik de laatste twintig jaar gezien heb. Het geeft een mooi beeld van wat er de voorbije vertig jaar zoal op de mensheid is losgelaten. Helaas ook met mindere nummers. Backs to Wall, Dogs of War en Solid Ball of Rock vallen duidelijk zwakker uit dan al hun andere broertjes. En de ode aan Motörhead genaamd They Played Rock and Roll, komt voorbij in een karaoke versie met de tekst netjes op de grote videowall. Volstrekt overbodig, vooral omdat nu opeens héél duidelijk word dat het wel om héél simplistische lyrics gaat. Maar laat dit slechts enkele schoonheidsfoutjes zijn in een verder zeer geslaagd concert. Crusader is verkillend goed, 747 (Strangers in the Night) zeer sfeervol en Princess of the Night wordt als vanouds uit volle borst meegezongen. Al bij al een geslaagde headliner, al speelt de groep vanavond wat op routine. Maar een Saxon op routine blijft nog altijd zeer de moeite waard natuurlijk!
Lees ook ons verslag van dag 2.
Lees ook ons verslag van dag 3.
En dan zit voor mij deze eerste dag erop. Het is ondertussen 00.45 uur en deze jongen heeft nog een ritje van op zijn minst twee uur voor de boeg. Zondag keer ik terug, maar morgen neemt collega Bart het even over.
Foto’s:
Tessa Verstraete
Datum en locatie:
9 augustus 2019, Kortrijk
Link: