Alcatraz 2019: over kazige metalcore, terugwijkende haarlijnen en ontladingssessies (dag 2)

De tweede dag van Alcatraz festival begint heel erg winderig. Het weer bedoelen we dan. Zo winderig zelfs dat de Prison Stage tot een eind in de namiddag gesloten blijft uit veiligheidsoverwegingen. Daardoor vinden er veranderingen plaats in het schema en wordt er driftig met bands geschoven, sommige optredens verplaatsen zelfs naar morgen. Gelukkig hebben we een rots in de branding die stormen kan doorstaan: Bart Alfvoet. Hij loopt zich vandaag te pletter om zoveel mogelijk orde te scheppen in deze waanzin. Let’s go!

Lees ook ons verslag van dag 3.
Lees ook ons verslag van dag 1.

Of Mice and Men (Swamp)

Mijn zaterdag begint alvast niet al te best, met Of Mice and Men. Veel Mice en weinig Men, zo omschreef ik het ik het ooit in een review, en ook live is dat het geval. Springerige nu metal en cleane emozangerigheid, vermengd met wat harde brokjes kazige metalcore. Ondanks het enthousiasme, het fijne weer en de eerste kan bier, kan het mij niet raken. De jongere generatie die denkt dat ze met gemak de avond zullen halen, maakt er een soort fitness/zumbasessie van, daar hebben we natuurlijk niets tegen.

Soilwork (Swamp)

Het is ondertussen kiezen of verliezen, want telkens is er wel ergens een overlap die ervoor zorgt dat bands niet of amper gezien kunnen worden. Cherrypicking dus, een zegen voor de meeste bezoekers, een vloek voor de reviewer. Veel moet er echter niet nagedacht worden over de volgende keuze: Soilwork. Strid en de zijnen hebben nog maar eens een uiterst lekkere plaat uitgebracht dit jaar, waar zelfs de fans van het eerste uur mee kunnen leven. Verkligheten is weliswaar geen Chainheart Machine of Natural Born Chaos (hun beste album toch?) maar we zijn er blij mee. Er wordt van wal gestoken met het titelnummer Verkligheten, en meteen zie je dat ook mensen die het nieuwe album niet kennen of (zo zijn er velen) afhaakten toen het dramatische Stabbing The Drama verscheen, hun geliefde Soilwork herkennen en opnieuw erkennen als topband. Heerlijke melodie, veel show op het podium, een mooie mix van melodie en macht. Arrival, ook van de nieuwe plaat, bevestigt de klasse van de band. Daarna volgt het matige Nerve en opnieuw een nummer van de nieuwe schijf, Full Moon Shoals. Bastard Chain is helaas het enige oude nummer dat gespeeld wordt van de eerste vijf platen (een kleine schande is het). Gelukkig doen The Phantom en The Ride Majestic het live erg goed en wordt na het zwakke Stabbing the Drama mooi afgesloten met Stålfågel. Al bij al dik tevreden.

Sanctuary (Swamp)

In de verte weerklinkt ondertussen Sanctuary, de relatief legendarische band die begin jaren ’90 Refuge Denied en Into The Black Mirror uitbracht. Persoonlijk krijg ik het niet echt over mijn hart om de band met nieuwe frontman Joseph Michael op eenzelfde wijze te waarderen, Warrel Dane (RIP) blijft toch echt een deel van Sanctuary en het klinkt gewoon niet hetzelfde. Niet dat Sanctuary niet oké was, de stretch is voor mij persoonlijk te groot. Sommigen delen dat idee, anderen hebben minder gevoelsmatige bezwaren of zetten zich stoer over hun weerstand heen en genieten in hun afgedragen grijze Sanctuary-shirts mee van de muziek.

Nailed to Obscurity (Morgue)

Over naar La Morgue waar de verrassing van de dag mij staat op te wachten. Geen Belgische band maar het Duitse Nailed to Obscurity, dat met zijn melodische doomdeath via Apostasy Records in het verleden leuke dingen liet horen en sinds kort op Nuclear Blast vertoeft. Live brengen ze een overtuigende set in de kleine tent, een set die het midden houdt tussen midtempo Opeth, Finse melodoom en Gothenborg melodeath genre Dark Tranquillity. De aanwezigen kijken om zich heen en vragen zich af hoe het komt dat deze degelijke band hier plots staat te spelen, hetgeen te wijten is aan het wegvallen of verschuiven van de line-up. Je hoort in ieder geval niemand klagen.

Crossfaith (Prison)

Wat ik vervolgens bij Crossfaith moet ondergaan is een portie Japanse electrojumpmetal. Geen industrial, daar is het veel te hyper en trancy voor, wel moderne ‘jump da fuck up’. Wobbles, samples en loops, met opruiende vocalisten, een zak vol amfetamines en positivisme, en djenterige core. Veel diepgang zit er niet in, maar ambiance des te meer. Er gebeurt van alles, er zit veel leven in, het publiek beweegt in grote mate. Tijd voor een durum.

Hypocrisy (Swamp)

U.D.O. heb ik al vier of vijf keer gezien, en aangezien die mens toch onsterfelijk is zal dat nog wel eens gebeuren in de toekomst. Met een gerust hart gaan we dus naar Hypocrisy, waar we reikhalzend naar hebben uitgekeken. Peter en co zijn in vorm en doen de fans alle eer aan door een zak oude nummers te brengen. Bruutheid troef, met na nummers als Fractured Millennium, Valley of the Damned en End of Disclosure het drieluik Pleasure of Molestation-Osculum Obscenum- Penetralia. Daarna volgen onder andere The Fourth Dimension en het überbrute War-Path. Met The Final Chapter en Roswell 47 wordt in stijl afgesloten. Een absolute topper, dit Hypocrisy. Op de knietjes wuivend blijven we achter. O ja, Horgh is een van de beste drummers out there. Zonder twijfel.

Thin Lizzy (Prison)

Thin Lizzy gebruik ik vervolgens om te bekomen van het machtige Hypocrisy, met een biertje in de ene hand en iets (anders) vegetarisch in de andere (bier is ook vegetarisch, dat klopt). Ik sta behoorlijk vooraan en plots besef ik dat het ‘kikker in warm water’-effect heeft toegeslagen. De kikker ben ik, het warm water is de oplopende gemiddelde leeftijd in mijn omgeving. Teruglopende haarlijnen en steeds meer mensen met niet-zwarte kledij omringen mij en genieten van het herkenbare gitaarspel van de band, die zovele andere bands beïnvloedt heeft. Iedereen kent natuurlijk nummers als The Boys Are Back in Town (al is het maar van Toy Story) en Whisky in the Jar (al is het maar van Metallica) waarmee ze de set afsluiten. Vanaf nu zullen mensen die ze voor het eerst zien automatisch de link leggen met Ierland. De percussie, de vlaggen, de ritmes… Thin Lizzy is proudly Irish en laat dat duidelijk merken. Terecht natuurlijk.

Mayhem (Swamp)

Over naar Mayhem, de band waar ik persoonlijk het meest naar uitkijk. Nog niet wetende dat er een nieuwe plaat komt eind dit jaar en volledig in de veronderstelling dat het een rommelige set zal gaan worden, schuif ik gezellig aan in de donkere massa. Meteen kippenvel met de intro The Vortex Void en het daaropvolgende Ancient Skin, twee nummers van het begenadigde Wolf’s Lair Abyss. Direct valt op hoe extreem strak Mayhem is. Het optreden van enige tijd geleden op Avelgem Rock Fest waar De Mysteriis Dom Sathanas integraal werd gespeeld was dus geen uitzondering. Ook Grand Declaration of War’s To Daimonion komt uiterst strak ingespeeld langs, terwijl het podium steeds mistiger wordt en spookachtige silhouetten de sfeer zieker en zieker maken. De meeste aanwezigen beginnen pas echt te kwijlen bij de nummers Freezing Moon, Life Eternal en De Mysteriis Dom Sathanas, maar ook de liefhebbers van het eerste uur worden verwend met Deathcrush, Carnage en het afsluitende Pure Fucking Armageddon. Een prima uitgewerkte set waar menigeen blij van wordt. Het was enorm strak en professioneel, opnieuw, maar de chaotiek en begeestering komt er helemaal uit.

Avatar (Prison)

Nog twee bands te gaan, te beginnen met Avatar. Vanaf het begin is duidelijk dat de showelementen hier een niet te onderschatten groot deel uitmaken van de performance en veel fans laten zich makkelijk inpakken door het vuur, de circustoestanden en de theatrale trucs. Metal zou metal niet zijn zonder, dat weten we ondertussen wel. En hoe je het ook draait of keert, of je nu fan bent van de act of niet, nummers als Hail the Apocalypse, King’s Harvest of The Eagle Has Landed kent menig metalhead ondertussen, fan of niet. Voor mij is het veel te ongevaarlijk en ontbreekt ieder spoor van agressie of venijn, maar opnieuw: Avatar trekt heel wat volk en de helft van het publiek huppelt vrolijk mee op de clowneske nummers. Morgen zal Powerwolf hetzelfde effect hebben.

Amenra (Swamp)

Over naar Amenra. Er is al genoeg gezegd en geschreven over deze Belgische band, die ondertussen meer volgelingen en bands in zijn spoor heeft dan pakweg Slayer als je de line-up bekijkt en het aantal shirts optelt op de festivalweide. Amenra maakt op Alcatraz gewoontegetrouw gebruik van fenomenale visuele effecten, die zo congruent als mogelijk samengaan met de hypnotiserende nummers. Lang uitgerekte velden vol wanhoop, melancholie, angst, die glooiend streven naar een climax die nooit echt bereikt wordt. Diep ontroerende ontladingssessies die inwerken op alle zintuigen. De enige voorwaarde is dat je er effectief in meegaat, dat je de trance vasthoudt, dat je van begin tot einde vasthoudt aan de verdoemenis. Niet iedereen slaagt daarin, het is een komen en gaan van mensen die het vooraan een kans willen geven. Persoonlijk lukt het me wel, met dank aan de vermoeidheid en het uitzonderlijk hoge drankverbruik. Extra lokmiddel voor mij is naast de cleane zang de apart klinkende rauwe vocalen, die uit een aluminium buis lijken te komen (ik moet denken aan The Body). Op plaat vallen die niet zo hard op, live des te meer. Al bij al een indrukwekkende afsluiter van deze dag door een band die echt wel op dit uur en in deze tent moet spelen. Goed ingeschat.