Svalbard – It’s Hard To Have Hope

Geschreven door op 25-05-2018 om 20:49.

Svalbard is, naast een eilandengroep ten noorden van Noorwegen die aan het einde van de zestiende eeuw door een Nederlander werd ontdekt en daarom tevens Spitsbergen als naam draagt, ook een uit Bristol afkomstige post-hardcore band. Dit tweede album It’s Hard To Have Hope wordt in Europa door Translation Loss Records en Holy Roar Records tezamen uitgebracht. Die laatste bracht in de afgelopen maanden de ene na de andere topplaat uit, en gezien het debuut van dit kwartet zowel mij zelf als mijn collega ook al wist te bekoren, gaf ik me blind op voor deze recensie. Ik betwijfel of dit een goed idee was, gezien ik inmiddels een gebitsrestauratie achter de rug heb wegens overmatig tandenknarsen. Ik loop hiermee echter vooruit op de zaken en zal beginnen bij de positieve kanten van deze plaat.

Muzikaal steekt dit schijfje prima in elkaar. Als een stroomversnelling die gevuld is met etherische gitaarlijnen wordt je als luisteraar meegenomen in de sleur, die op plekken een onverwachte wending neemt, botst en uitmondt in wat ruwer ragwerk. Ook transformeert deze woestheid hier en daar in wat kalmer water, wat de songs van de nodige ademruimte en contrasten voorziet. Op plekken voelen deze rustige stukken wellicht wat clichématig aan met hun cleane gitaargalmen en delicate, melodische zang, alsof de band iets te graag een emotioneel fragiele staat probeert af te dwingen. Dit wordt echter goedgemaakt door de hardere zijde, die met zijn emotioneel geladen akkoorden veelal wel meeslepend weet te zijn. Tevens wordt er met wat prog gepeperd, gezien veel van de nummers uit meerdere strofes bestaan die slechts één keer worden gespeeld en traditionele couplet/refreinen structuren doorgaans ontbreken. Ondanks die invloeden is dit werk op emotioneel gedreven hardcore fundamenten gebouwd, waardoor een vergelijking met grootmeesters Touché Amoré en La Dispute onvermijdelijk is, ook al is het wat meer D-beat gedreven dan dat.

Die laatste twee bands onderscheiden zich met name op het tekstuele vlak: Jeremy Bolm en Jordan Dreyer mogen zich moderne woordkunstenaars noemen, en weten met hun zorgvuldig gekozen woorden simpele doch snijdende beelden te schetsen op het uitstekende muzikale canvas dat hun bands voor ze neerzetten. Svalbard probeert deze doeltreffende manier van schrijven te imiteren maar faalt hierin helaas op spectaculaire wijze. Dit is bijzonder treurig, gezien het belichten van de beladen onderwerpen die worden aangesneden haast essentieel is. Zo zijn er nummers te vinden over feminismehaat, dierenleed en de pro-life beweging. Hoewel de standpunten die de band inneemt door iedere ziel gedeeld zouden moeten worden (het is immers belachelijk dat deze problemen anno 2018 nog altijd bestaan), is het de manier waarop deze worden overgebracht wat me mijn halve pensioen liet ophoesten bij de tandarts. Teksten als “Standing up for your right, doesn’t make you right wing”, “Call me a feminazi, I’ll call you ignorant” of “Is it pro-life, to have no right?” zijn van een dusdanig basisniveau dat ze eerder op de lachspieren werken dan het intellect stimuleren, zeker omdat deze op een bloedserieuze toon worden gebracht. Nergens wordt er een nuttige bijdrage geleverd aan de discussies rondom deze onderwerpen: niets is gehuld in metaforen, er is geen diepere laag of nieuwe invalshoek te bekennen, dit is enkel het eindeloos herhalen van dezelfde punten en vragen, maar dan op het tekstuele niveau van een kleuter. Toegegeven, als muzikant kun je niet veel meer doen dan dit soort kwesties tot in den treure onder de aandacht van de kortzichtigen blijven brengen, in de hoop dat hun achterhaalde denkwijze langzaam maar zeker uitsterft. Echter kan een beetje symboliek of tact geen kwaad, en het compleet ontbreken hiervan is dan ook het grootste minpunt aan dit album.

Dit album forceert me als recensent in een split: enerzijds is er de urgentie van de boodschap die ik graag steun en de solide instrumentale basis waarover deze wordt uitgespreid, anderzijds is er de tergende manier waarop deze wordt overgebracht. Dus rijst de vraag: weegt de intentie zwaarder dan de uitvoering? Persoonlijk ken ik over het algemeen meer waarde toe aan het muzikale aspect, en volgt de strekking van de woorden pas later. Echter gooien de ronduit matige teksten hier te veel roet in het eten, waardoor er afbreuk wordt gedaan aan een verder prima album. Mocht je echter geen problemen hebben met de bijna lachwekkend eenvoudige teksten die doorspekt zijn met infantiele rijm, dan is It’s Hard To Have Hope muzikaal gezien een zeer degelijk plaatje. Verwacht geen wereldschokkende heruitvinding van het wiel, maar in plaats daarvan zeven emo-core knallers en één reinigende afsluitende track die gevuld zijn met meeslepende dynamiek en muzikale afwisseling.

Score:

72/100

Label:

Translation Loss Records, 2018

Tracklisting:

  1. Unpaid Intern
  2. Revenge Porn
  3. Feminazi?!
  4. Pro-Life?
  5. For The Sake Of The Breed
  6. How Do We Stop It?
  7. Try Not To Die Until You’re Dead
  8. Iorek

Line-up:

  • Serena Cherry – Gitaar, vocalen, teksten, artwork
  • Mark Lilley – Drums
  • Adam Parrish – Basgitaar
  • Liam Phelan – Gitaar, vocalen

Links: