Roemenië zal voor mij altijd het land van Negură Bunget blijven, maar tot mijn eigen schande moet ik toegeven dat ik verder heel weinig metalbands uit dat land zou kunnen opsommen. Daar komt nu gelukkig verandering in. Hoewel Ordinul Negru (“de Zwarte Orde”) voor mij tot nog toe een nobele onbekende was, is dat niet het geval voor uw favoriete metal ezine (en mogelijks ook uzelf), want Zware Metalen heeft al driemaal een album van dit viertal gerecenseerd. Een laatste keer (met uitzondering van een aantal re-releases) was dat in 2018, voor hun vorige album, Faustian Nights, dat bijzonder goed in de smaak viel bij collega Cor. En terecht ook, want Faustian Nights is tot op heden het beste dat deze band al liet horen. Een gedetailleerde analyse van hun vorige releases (maar liefst acht full-lengths sinds hun conceptie in 2004!) toont namelijk aan dat Ordinul Negru met elk album beter is geworden, en dat op verschillende niveaus. Vooral op technisch vlak is er een serieuze kwaliteitstoename op te merken, zowel met betrekking tot de instrumenten als de stem van vocalist en kloppend hart Fulmineos. Deze laatste is overigens de grondlegger van de band, die tot en met Nostalgia of the Fullmoon Nights (2011) al het instrumentale én vocale werk voor eigen rekening nam. Ordinul Negru was dus een solo-project tot dan, maar daar kwam vanaf 2015 (Sorcery of Darkness) verandering in, wanneer drummer Andrei Jumuga (a.k.a. Putrid) én vocalist S werden aangetrokken. Op Faustian Nights gaf Fulmineos ook nog de basgitaar uit handen (aan Dan Serban, a.k.a. Orthros), waardoor hij zich vanaf dat moment volledig kon richten op zijn gitaarwerk en zijn vocale bijdrage, voor beide disciplines weliswaar bijgestaan door de heer Urmuz. Diezelfde line-up brengt ons nu ook de EP Nebuisa.
Terwijl het oudere werk van de band (vooral dan alles vóór 2011) nog heel rommelig en amateuristisch (lees: met een erbarmelijke productie) klonk (collega Joris kon de re-releases alleszins niet erg appreciëren), was er met Nostalgia of the Fullmoon Nights (2011) stilaan wat verbetering te merken: een (lichtjes) betere productie, wat meer creativiteit in de riffs, wat meer overtuiging en dramatiek in de composities en met een continue flow van snel gitaarwerk. Het werd pas écht interessant op Sorcery of Darkness (2015), wanneer Ordinul Negru definitief de atmosferische blackmetalweg leek in te slaan. Die stijl werd geperfectioneerd in 2018, met het heel sterke Faustian Nights. Terzelfdertijd merkte je toen ook dat de band door zijn jarenlange ervaring en nieuwe creatieve mogelijkheden (door de line-upwissels) in staat was om zich los te maken van het vaste stramien dat atmosferische black soms durft op te leggen en regelmatig eens verrassend uit de hoek durfde te komen, met onverwachte ritmes, het gebruik van minder voor de hand liggende instrumenten, andere vocale uitingen en heel wat extra sfeer.
En die lijn wordt effectief doorgetrokken op Nebuisa, een EP die kwalitatief zeker niet moet onderdoen voor Faustian Nights. Ordinul Negru opent onmiddellijk met het titelnummer, dat wat dromerig begint maar dan plots onverwachts gemeen uit de hoek komt: vlijmscherpe dissonanten, loodzware aanslagen en Fulmineos’ ijzige doodsreutel creëren een apocalyptisch, occult sfeertje. Enkele versnellingen en abrupte stops later komen we in een tweede hoofdstuk terecht, met groovy ritmes, meer melodie in het riffwerk en bezwerende vocalen. Onwillekeurig doet het me wat aan de helse nachtmerries van Akhlys denken. In de rustige passages is de tristesse bijna tastbaar, in de hardere stukken barst de hel in al haar felheid los. Het melodische einde getuigt dan weer van een onverwachte, melancholische schoonheid. Veel afwisseling dus. Niets wereldschokkends, maar het zwarte vuur brandt fel en dat geeft het nummer heel wat geloofwaardigheid mee.
Vodevil Isais en Maldoror zijn twee nummers die min of meer gelijktijdig werden uitgewerkt, maar volgens de band té verschillend zijn om samen op één album te verschijnen. Maar op een EP is het blijkbaar aanvaardbaar om een allegaartje samen te stellen van materiaal dat niet bij elkaar past, lees ik zo tussen de lijntjes van het promotekstje door. En ja, toegegeven, deze twee nummers zijn behoorlijk verschillend.
Vodevil Isais doet me heel erg denken aan Tenebrarum Oratorium, een nummer van de EP Under The Moonspell (1994) van Moonspell. Diezelfde dwingende, prominent aanwezige drums, die stuwende drive die het nummer aanjaagt en de half-verstaanbare vocalen die daar heel organisch overheen gedrapeerd worden. Een nummer dat barst van de energie. Maar je merkt ook andere invloeden: het tremolo picking van de Oost-Europese atmosferische blackmetalbands bijvoorbeeld, ondersteund door de wat lijzige, weemoedige stem van de Roemeense Alexandra Nedel. Hoogtepunt van dit nummer is echter de extreem rauwe passage die daar op volgt, met zijn monumentale, bijna machinale riffs, episch hoorngeschal en heerlijk demonische vocalen. Vooral wanneer de individuele riffs van elkaar worden losgemaakt is het effect écht indrukwekkend.
Het “doorbraakalbum” Sorcery of Darkness bestond uit drie nummers, waarvan het derde, In Ceas de Noapte (“In de Nacht”), met zijn 21 minuten veruit het langste was. Een heel sterk nummer met wat Drudkh-achtige riffs, maar véél te lang om live te brengen vond men (al zijn er bands die dit wel zouden aandurven natuurlijk). Fulmineos en zijn collega’s besloten daarom om een kortere versie van dit nummer te maken. Het werd uiteindelijk meer dan dat, want Triskelion and the Chronograph is een heel andere benadering van hetzelfde materiaal. “In Ceas de Noapte 2.0” is namelijk snediger, pittiger en minder atmosferisch dan het origineel. Het is allemaal wat meer to-the-point en laat dat nu net de bedoeling zijn van een synthese. In die zin zijn ze zeker in hun opzet geslaagd, al mis ik de lange dromerige passages van de 1.0 versie toch wel. Triskelion and the Chronograph is hierdoor net iets te conventioneel geworden vind ik, al kan de liefhebber ook hier de nodige melodische schoonheid en ritmische voldoening terugvinden.
Nebuisa is een heel geslaagd allegaartje geworden waarin Ordinul Negru de kwaliteit van Faustian Nights bevestigt. Het is in geen geval een opvullertje van hun discografie geworden, maar de band slaagt er niet geheel in om te blijven boeien tot het einde. Hoe dan ook een relevante release voor de Roemeense blackmetalscene én de liefhebbers van black metal die aarzelt tussen onbezonnen razernij en diep sentiment.
Label:
Loud Rage Music, 2020
Tracklisting:
- Nebuisa
- Vodevil Isais
- Maldoror
- Triskelion and the Chronograph
Line-up:
- Fulmineos – Stem, gitaar
- Urmuz – Stem, gitaar
- Orthros – Basgitaar
Links: