Met het heengaan van Negru en het einde van Negură Bunget in 2017 is er een lacune ontstaan in de Roemeense blackmetalscene. De vraag is nu: wie vult deze leegte en wie treedt dus in de voetsporen van deze illustere atmosferische folkloreblackmetalband? Wel, Ordinul Negru zou misschien nét die band kunnen zijn. Sinds hun muziek in 2018 tot volle wasdom is gekomen (met de release van hun laatste album, Faustian Nights), lijkt de lat niet meer omlaag te komen. De stijl die ze hanteren zou je kunnen catalogeren onder atmosferische black metal, maar dan eerder “vrije stijl”, met heel wat zijsprongetjes en onverwachte keuzes. In de veertien jaar tussen het ontstaan van de band en het orgelpunt dat Faustian Nights op dit moment nog steeds is, heeft Ordinul Negru zijn stijl gesmeed en geperfectioneerd tot een uniek, eigen geluid. Een langzaam proces, maar het resultaat mag er zeker zijn.
Het is dan wel jammer dat de band de laatste tijd maar met mondjesmaat muziek uitbrengt. In 2020 was er nog de sterke EP Nebuisa, waarop opnieuw volop geëxperimenteerd werd met vrij traditionele (atmosferische) black metal als uitgangspunt. Nebuisa was soms snedig en furieus, soms broeierig en duister, soms rauw en episch. Een schaamteloos allegaartje vol sfeer en experimenten0. Alsof Ordinul Negru nog steeds niet tevreden is met wat ze op Faustian Nights hebben laten horen.
Eind vorig jaar vergastte Ordinul Negru ons wederom op een EP, deze keer met een wat langere naam: A Sojourner Wandering Through the Barren Openness. Deze bestaat slechts uit één nummer met dezelfde titel als het album, goed voor 22 minuten luisterplezier. De band noemt deze EP “De keerzijde van de medaille in ons experimenteren dat startte met het uitbrengen van de EP Nebuisa”. En inderdaad: A Sojourner Wandering Through the Barren Openness klinkt weer anders dan Nebuisa. En anders dan Faustian Nights.
Wat wel gebleven is, is het experimentele karakter. Niets is voorspelbaar, alles is mogelijk bij Ordinul Negru. De start van het nummer is alvast mysterieus, maar na minder dan een minuut gaat de gaspedaal toch omlaag. De Roemenen trekken al onmiddellijk de aandacht met onconventionele maar energieke, stuwende drumritmes. Uiteindelijk vervallen de drums toch in die typische atmosferische blackmetalroffels die we bijvoorbeeld kennen van Mgła. Vocaal komen de langgerekte, getergde uithalen van Fulmineos overigens ook in de buurt van wat we kennen van M., de vocalist van de laatstgenoemde band. A Sojourner Wandering Through the Barren Openness wisselt af tussen trage tremolopassages en lekker gemene uptempo stukken. Een fijne wisselwerking! Alsof het één organisch proces is gaat Ordinul Negru steeds meer los in zijn zucht naar vernieuwing en verrassing. Verrassen doet het bijvoorbeeld in het vocale compartiment: boze schreeuwen, diepe grommen, spoken word, cleane, viking metal-achtige zang (doet wat denken aan Enslaved) en een vreemde, half gesproken, half gezongen solostem… Alle vocale registers worden hier opengetrokken.
Ook bij de instrumenten is afwisseling het codewoord: op verschillende momenten ontwikkelt er zich een gestage, harmonieuze ‘riffflow’ met melodische leads erdoorheen en verwacht je dat het nummer zich naar hogere, consistent constante sferen gaat begeven, maar telkens wordt deze evolutie abrupt afgebroken (zoals bijvoorbeeld op 10:26). Gelukkig krijgen deze dromerige-atmosferische passages eerst nog wel voldoende tijd om zich te ontplooien en te ontwikkelen. De mate waarin gevarieerd wordt in ritme, tempo, intensiteit, melodie en snaargebruik is hier enorm. Op deze manier verzeilt het nummer ook continu in een andere gemoedstoestand en dat maakt het er voor de luisteraar niet makkelijker op. Anderzijds blijft het op die manier wel continu boeiend.
Ondanks dit alles is het laatste derde deel van het nummer dan weer wel wat consistenter, gestoeld op een mooie melodische wisselwerking tussen ritme- en leadgitaar en zachte vrouwenzang. “And I will destroy…” zingt ze op kalme toon, waarna de gitaren hun innerlijke chaos op een opvallend ingetogen wijze loslaten, terwijl Fulmineos bozer klinkt dan nooit tevoren en Ordinul Negru progressiever klinkt dan nooit tevoren. Even klinkt het als een Roemeense versie van Blut aus Nord. Een zeer sterk en doordringend einde.
Dat er zoveel te zeggen valt over één enkel nummer is volledig de verdienste van Ordinul Negru, de band die zich stilaan in de schijnwerpers manoeuvreert met zijn unieke kijk op atmosferische black metal. Wat men presteert op A Sojourner Wandering Through the Barren Openness is best wel indrukwekkend te noemen en daarvoor moeten deze drie heren niet eens catchy, spectaculair of uptempo uit de hoek komen. Ik ben heel erg onder de indruk!
Label:
Loud Rage Music, 2021
Tracklisting:
- A Sojourner Wandering Through the Barren Openness
Line-up:
- Fulmineos – Stem, gitaar
- Urmuz – Stem, gitaar
- Putrid – Drums, basgitaar
Links: