Klone – Le Grand Voyage

Geschreven door op 22-09-2019 om 15:11.

Het Franse Klone treffen we met enige regelmaat op een Nederlands podium. Zo stond de band dit jaar al op het niche festival Complexity Fest te Haarlem en de (gratis) zondag van Into The Grave in Leeuwarden. Opvallend is dat de band op beide festivals, die qua doelgroep toch behoorlijk uit elkaar lopen, aan het eind van zijn optreden een groot applaus in ontvangst mocht nemen. Helemaal verbazingwekkend is dat echter niet. De muziek is in de details namelijk progressief genoeg voor de meerwaardezoeker, terwijl de grootse melodieën en goed in het gehoor liggende zang juist de argeloze luisteraar zullen bevallen.

Op het nieuwe album Le Grand Voyage – het zesde onder de naam Klone – is dat niet anders. Daarop zet de band de op de laatste platen ingeslagen koers verder door. We krijgen dan ook slechts sporadisch een heftige riff, maar eerder mooi uitgewerkte luisterliedjes. In die zin is de weg die het gezelschap aflegt vergelijkbaar met die van Anathema, welke door gitarist Guillaume Bernard wordt genoemd als één van zijn grootste invloeden, zij het dat Klone nooit een deathmetalband is geweest.

Wie de band aan het werk heeft gezien op Into The Grave heeft daar al kennis kunnen maken met albumopener Yonder. Het is een relaxte door de urgente zang van Yann Ligner gedragen song. Met een kleine korrel op de stem, die bij het voorbeeld Anathema al jarenlang ver te zoeken is, moedigt hij iemand (en zichzelf?) aan om vooral licht uit te dragen wanneer de duisternis zich opdringt. Naast deze bemoedigende boodschap klinkt er vooral wanhoop door in de zang en de norse riff die midden in het nummer dan toch wordt ingezet. Naar het einde toe wordt de emotie nog steviger aangezet door fraaie koorzang over de traag voort stampende gitaren. Juist omdat heftigheid en schoonheid hier zo fraai samenkomen is Yonder de beste song van het album.

In de nummers die volgen wordt de kracht van de riff nog maar met mondjesmaat bezocht. Nummers als Breach, Sealed, Indelible en Sad And Low kennen namelijk eenzelfde stramien. Rustige baslijnen en drums dragen gitaarakkoorden met weinig tot geen distortie, waarover Ligner zijn mooie open zanglijnen brengt en gitaarsolo’s worden neergelegd in de vorm van in reverb gedrenkte noten. Dit maakt dat het album als een echte eenheid klinkt, maar ook dat het soms moeilijk is de aandacht erbij te houden. De saxofoonriedels die her en der op duiken veranderen daar niets aan.  

Zevende track The Great Oblivion breekt nog wel uit het format. De song begint met een lekkere riff die het midden houdt tussen nu-metal en post-metal en doet je direct de oren spitsen. Ook de zang en gitaarsolo’s rocken hier een stuk harder dan op de rest van het album. De meer en meer wringende riff aan het einde tilt de song naar een nog hoger niveau. Na Yonder is dit dan ook onze favoriet van de plaat.

Kijken we naar het grotere plaatje dan is Le Grand Voyage echter eerder een intelligente en charmante luisterplaat om eens lekker bij weg te dromen. Ruwe randjes worden (helaas te) vaak zorgvuldig vermeden en te weinig komen we een onweerstaanbare hook tegen als die in Immersion van het Here Comes The Sun-album. Daarmee klinkt Le Grand Voyage eerlijk gezegd een beetje als een overgangsplaat. Benieuwd waar dat naartoe gaat.

Score:

78/100

Label:

KScope, 2019

Tracklisting:

  1. Yonder
  2. Breach
  3. Sealed
  4. Indelible
  5. Keystone
  6. Hidden Passenger
  7. The Great Oblivion
  8. Sad And Slow
  9. Silver Gate

Line-up:

  • Yann Ligner – Vocalen
  • Guillaume Bernard – Gitaar
  • Aldrick Guadagnino – Gitaar
  • Morgan Berthet – Drums
  • Jean Etienne Maillard – Basgitaar
  • Matthieu Metzger – Saxofoon, samples

Links: