Svalbard – When I Die, Will It Get Better?

Geschreven door op 14-10-2020 om 18:56.

Het uit Bristol (UK) afkomstige Svalbard is geen dertien-in-één-dozijn-band. Het gezelschap combineert al sinds de start genres als post hardcore, punk en shoegaze. Het brede muzikale spectrum waar dit viertal zich in bevindt, is dus ook niet bepaald de standaard. Vocaliste en zangeres Serena Cherry is één van de gezichten van Svalbard en de dame deelt in haar teksten lief, maar vooral leed met de luisteraars. Vrouwen in de punk en hardcore zijn helaas nog steeds (te) schaars. Het derde album When I Die, Will It Get Better? zou eigenlijk verschijnen via Holy Roar Records, maar dat verhaal kreeg wegens vervelende perikelen rondom de eigenaar van dat label, een onverwachte wending. Uiteindelijk is in Church Road Records alsnog de juiste partij gevonden en kwam de releasedatum niet in het gedrang.

Op When I Die, Will It Get Better? graaft het gezelschap nog dieper in zijn eigen DNA en dat komt, mede door de loepzuivere productie, tot een mooi en sfeervol eindresultaat. Op de voorgaande twee albums was al te horen dat Svalbard van veel walletjes eet en ondanks dat gegeven alsnog een eigen geluid weet te bewerkstelligen. Opener Open Wounds is in dat opzicht dan ook één van de meest experimentele nummers in de oeuvre van de band tot nu toe, en tevens is dit startschot een voltreffer. De zang van Serena schakelt zonder enige moeite van dromerig naar intens en van mooi clean stemgeluid naar ijzige krijs. Het grillige drumwerk is de rode draad voor de ritmesectie die in het kielzog volgt met sfeervolle, shoegaze gitaarpartijen die regelmatig doen denken aan ons eigen Dool. De ruim vijf minuten zijn voorbij voordat dat je er erg in hebt. Die lijn is, zij het met een iets hoger post-gehalte, keurig doorgetrokken in Click Bait. Ook hierin horen we herkenbare gitaarpartijen die met de snijdende vocalen zorgen voor een felle en oprechte boodschap die raakt. Als titel laat Throw Your Heart Away vervolgens weinig te raden over. Het nummer werd geschreven in een moeilijke periode van de zangeres en ook nu hoor je de oprechtheid in de teksten en zang doorsijpelen. Het vocaal een-tweetje met gitarist Liam Phelan blijkt wederom een krachtige wisselwerking te zijn die naadloos aansluit bij de gecreëerde sfeer. Dat deze sfeer regelmatig zorgt voor een veelgemaakte vergelijking met post-black metal, is best te begrijpen. Het resultaat is immers drukkend, intens en grijpt je door de uitstekende instrumentbeheersing bij de strot zoals lang niet alle bands dat lukt.

Na deze drie nummers gooit Svalbard het vervolgens over een andere boeg. Tijdens de tweede single Listen To Someone klinkt Svalbard ingetogener en fragieler dan ooit tevoren. De tekstuele boodschap weegt weliswaar even zwaar, in muzikaal opzicht horen we een gematigde opbouw en weinig tot geen krachtige erupties meer uit de instrumenten knallen. What Was She Wearing? is in dat opzicht de overtreffende trap en de gezapige ballad is nauwelijks noemenswaardig. Zonde na zo’n overweldigende start van het album. Gelukkig heeft de band daar met het swingende Silent Restraint en The Currency Of Beauty nog twee goede, levendige tracks tussen geplaatst. Het tempo ligt daarbij weer wat hoger, de dubbele basspedalen raken de kickdrum weer wat meer ook hier is de wisselwerking in zang weer een positief punt. Zeker tijdens Silent Restraint levert dat een erg sterk nummer op. Uiteindelijk eindigt de plaat zoals het tweede deel van dit album overwegend is: een stuk rustiger en melodieuzer dan het begin. Sfeervol, maar een stuk minder intens dat de eerste drie nummers die overduidelijk meer indruk maken.

Onder aan de streep blijft er een prima album over. Fans van de band zullen ongetwijfeld kunnen leven met de lichte stijlwijziging en tegelijkertijd hebben liefhebbers van het hardere werk een aantal uitstekende nummers te pakken op When I Die, Will It Get Better?. Svalbard slaagt met vlag en wimpel in het overbrengen van sfeer en dat komt uiteraard door het hoge shoegaze gehalte. De kennis en kunde is zonder meer aanwezig, maar met een betere positionering van de harde en rustigere nummers was het eindresultaat meer in balans geweest. Ik klik nog maar eens op die heerlijke opener van de plaat. Die gaat sowieso nog heel wat keren afgespeeld worden. Geniet hierboven van de clip en het nummer!

Score:

78/100

Label:

Church Road Records, 2020

Tracklisting:

  1. Open Wound
  2. Click Bait
  3. Throw Your Heart Away
  4. Listen To Someone
  5. Silent Restrained
  6. What Was She Wearing
  7. The Currency Of Beauty
  8. Pearlescent

Line-up:

  • Serena Cherry – Vocalen, gitaar
  • Mark Lilley – Drums
  • Alex Heffernan – Basgitaar
  • Liam Phelan – Gitaar, vocalen

Links: