Harm’s Way – Common Suffering

Geschreven door op 29-09-2023 om 23:11.

Haast hebben ze niet gehad, de heren van Harm’s Way. Tussen de vorige plaat Posthuman en dit Common Suffering gaapt een gat van maar liefst vijf jaar. En geef ze eens ongelijk. Terwijl de fans reikhalzend uitkeken naar een nieuw album, kwam er pas halverwege juli dit jaar witte rook uit de schoorsteen. Ineens uit het niets, alsof de band geen ongeduldige fans had ofzo. Zo rollen ze, de heren van Harm’s Way. Eigenwijs, eigenzinnig maar bovenal ijzersterk geprofileerd. Het nieuwe werk verschijnt via hetzelfde label, met dezelfde bezetting én bevat metallic hardcore zoals we gewend zijn. Wat kan er misgaan?

Niets, maar dan ook helemaal niets. Toegegeven: de eerste luisterronde was ik nog niet direct enthousiast, want hoewel het promoblad ons ook muzikale stijlverschuivingen belooft, is het vooral van-dik-hout-zaagt-men-planken in de meest positieve zin des woord. Pas na een luisterbeurt of drie viel het blok beton. Common Suffering luistert op het eerste gehoor namelijk wat eentonig weg en de karakteristieke breakdowns zijn nog beter in de songs verweven zonder dat er per sé de nadruk op ligt. Dat feit komt weliswaar ten goede aan de oerlompe, continu dreigende sfeer van de pot industriële (metallic) hardcore. Metallic omdat de knetterharde- en strakke gitaarpartijen in onder andere Silent Wolf, Denial, Hollow Cry en de bottenbrekers Heaven’s Call en Cyanide erg metal of zelfs Meshuggiaans aandoen. De breakdowns bevatten een stroperige sludge rand, het industriële ontstaat door het mechanisch en statisch karakter van de geluidsproductie en gitaarpartijen in combinatie met de nodige elektronische toevoegingen en dat alles terwijl de bulderzang van Pligge blijft voortploegen als een niet te stoppen machine. De belofte van Become A Machine (Posthuman, 2018) is daarmee inmiddels ruimschoots ingelost. Wat een bak kolossaal geweld.

Daarnaast is er nog genoeg oog voor de welbekende Harm’s Way groove, waarop frontman Pligge live weer lekker de ‘running man’ kan uithangen. Neem nu de opzwepende, uptempo ritmiek in Devour of Sadist Guilt. Je bent een hele cowboy als je op deze klanken stil kunt blijven zitten. De overtuigingskracht en overweldigende uitvoering maken dat je zwicht, vroeg of laat. Wat dat betreft is het rustigere en experimentele uitstapje tijdens Undertow een fijne bijkomstigheid. De mysterieuze vocalen van Kristina Esfandiari (King Woman) brengen een fijne, Code Orange-achtige diepgang met zich mee die perfect past in de ambiance van Common Suffering. Die lijn wordt doorgetrokken in afsluiter Wanderer, dat voor het mooi nét iets te lang voortkabbelt. Even goed een zeer coherente plaat, nog harder dan een zak vol paardenlullen: ik zeg het je! Soms is een koerswijziging overbodig en weegt authenticiteit zwaarder. Harm’s Way levert al jaren het bewijs en dat is met het massieve Common Suffering niet anders. Kennelijk heb je als band vijf albums nodig én vijf jaar pauze om met de meest destructieve plaat op de proppen te komen. Wij zullen in de toekomst weer geduldig zijn. Hulde!

Score:

86/100

Label:

Metal Blade Records, 2023

Tracklisting:

  1. Silent Wolf
  2. Denial
  3. Hollow Cry
  4. Devour
  5. Undertow
  6. Heaven’s Call
  7. Cyanide
  8. Terrorizer
  9. Sadist Guilt
  10. Wanderer

Line-up:

  • James Pligge – Zang
  • Nick Gauthier – Gitaar
  • Bo Lueders – Gitaar
  • Casey Soyk – Basgitaar
  • Christopher Mills – Drums

Links: