Harms Way – Posthuman

Geschreven door op 18-04-2018 om 21:31.

De stoere boys van Harms Way zijn terug met een vijfde album. Ditmaal wordt de testosteronoverladen metalen hardcore gebracht door het metallabel Metal Blade Records, dat in Harms Way waarschijnlijk een geduchte tegenstander ziet voor het tevens bij Deathwish Inc. weggekaapte en inmiddels bij Roadrunner Records getekende Code Orange. Het in 2015 uitgebrachte Rust leek wat onder de radar gevlogen te zijn in vergelijking met de enthousiast ontvangen EP Blinded. Met Posthuman probeert dit vijftal een inhaalslag te maken.

Wederom schotelt Harms Way ons tien nummers aan groovende en machinale hardcore voor, maar op productioneel vlak is Posthuman een grote verbetering ten opzichte van Rust. Op dat laatstgenoemde album verschoof deze formatie van de old-school death metal geïnspireerde bruutheid van de Blinded EP naar een wat industriëler geluid. Minder tempo, meer hakkerig, bij momenten haast nu-metal. Daardoor vloeide het geheel wat minder en vond de agressie geen weerklank. Harms Way zat qua geluidsbeeld in een split: het gruizige Isolation werd achtergelaten en daarmee verloor het zijn powerviolence-allure, maar tegelijkertijd klonk Rust niet gladgestreken genoeg voor een bruut dichtgetimmerde plaat waar geen speld tussen te krijgen is.

Posthuman verbetert in dat opzicht. Het is een stuk vlottere plaat met veel groove, alsof het devies van Heraclitus dat alles stroomt ter harte genomen is. Het geheel moordend machinaal inspelend wordt niets aan het toeval overgelaten en daarmee wordt het idiosyncratische hardcoregeluid van Isolation voorgoed ingeruild. Denk echter niet dat daarmee de ongebreidelde agressie en roekeloze krachtuitspattingen ook verleden tijd zijn. Integendeel, zoals zo vaak in dit genre, de opgefokte emoties dragen de muziekwereld op hun schouders en compenseren voor het relatief monogame geluidsbeeld.

Echter, bij het opnieuw beluisteren van Rust kan de luisteraar opmerken dat de productie van Posthuman nu ook weer niet ontzettend anders is. Dat klopt, maar in combinatie met de stuk pakkendere tempowisselingen in breakdowns en de enerverend slepende riffs koelt Harms Way ditmaal nooit af tot onder het kookpunt. Posthuman is een gepolijster versie van zijn voorganger, welke niet geheel slaagde in zijn innovatie. De ruwe kantjes van de productie zijn verder weg geslepen en de industriële invloeden wat minder prominent. Desondanks is het lastig om tijdens Temptation door de benadrukte basgitaar en hypnotiserende zang op de achtergrond of tijdens de dreunende elektronica van The Gift niet te denken aan de manier waarop Code Orange een industrieel geluid in zijn muziek weeft. Maar die geluidsverfijning heeft een genuanceerdere plek gekregen. Alles staat nu volledig in dienst van de bruut groovende hardcore met daarboven het gebrul van de iconische voorman en kledingkast James Pligge. En dat is Harms Way op z’n best.

Score:

82/100

Label:

Metal Blade Records, 2018

Tracklisting:

  1. Human Carrying Capacity
  2. Last Man
  3. Sink
  4. Temptation
  5. Become a Machine
  6. Call My Name
  7. Unreality
  8. Dissect Me
  9. The Gift
  10. Dead Space

Line-up:

  • James Pligge – zang
  • Bo Lueders – gitaar
  • Nick Gauthier – gitaar
  • Casey Soyk – basgitaar
  • Chris Mills – drums

Links: