Luciferian Rites – Oath of Midnight Ashes

Geschreven door op 28-01-2024 om 15:18.

Alle overdreven blackmetalposerbands krijgen er abrupt de spreekwoordelijke tering in wanneer een band als het Mexicaanse Luciferian Rites weer eens van zich laat horen. Collega redacteur Clemens was in 2015 nog niet onverdeeld positief over When The Light Dies met name door het te aangeklede imago van de band en de toch ietwat simplistische benadering. Ik probeer mijzelf voor deze maal eens bezig te houden met enkel de muziek die op Oath of Midnight Ashes, het derde album van deze licht ontvlambare Mexicaanse horde. Ik zeg met nadruk “probeer”, want ik weet niet zeker of mij dat gaat lukken bij deze afgevaardigden uit de hel.

Het viertal start op dit album met een panfluit, als intro weliswaar. De rest is van een bedompte zwartgallige origine, Finse stijl, maar dan wel met wat Mexicaans bloed. Dat wil kortweg gezegd inhouden dat de melodie er wel is, doch licht ondergeschikt aan het auditief geweld. De spijkerharde lead tijdens het furieuze Bats of Crimson Wisdom daargelaten. Man, dit knalt zo focking hard de ballen uit uw broek, het kan gewoonweg niet waar zijn. De hallucinante doodskreten zijn ijselijk van aard, volstrekt onverstaanbaar, maar hijsen u per direct in een helisch vacuüm. Verroer u niet, want het zal u bezuren, de drummer maakt daar dan gelijk korte metten mee, door loeihard op het gaspedaal te stampen. Het is vies, vettig en zo strak en onstrak tegelijk als het maar zijn kan. Wat deze band tijdens de meeste nummers doet, is in aanvang nog wat bedeesd opstarten om u dan vervolgens bij verassing een vocaal nekschot toe te dienen. Het is daarna dan aan de drummer om uw lijk volledig te verpulveren.

Een ander stilistisch kenmerk in deze is de, in dit geval nog niet eens zo beroerde, wat uitgeklede auditieve geluidsoverdracht. De oplossing is gewoonweg het volume wat opschroeven, om zo de gehoorkanalen te verpesten. En als u van deze sadomasochistische vuillakkerij kan genieten, schroef dan het volume nog maar eens extra op. De kraker Behind the Leviathan Storm gaat u vast en zeker (of zeker en vast) dwangmatig overtuigen. Tijdens Astral Decay of an Old Melancholy klinken de kreten die de heer Count Shadow uitstoot mogelijk nog gepijnigder. Het is scherpzinnig, spitsvondig, swingend en walgelijk van aard. Zelfs de meest verstandige mens ons ons, krijgt van dit soort herrie goesting om rudimentair onverantwoorde zaken te ondernemen. En dan te bedenken dat het tijdens ieder van de elf satanische muziekstukken raak voor een knaak is.

 
Deze plaat hoort, zoals de promopraat al stelt, gewoon thuis tussen de kroonjuwelen van Sargeist, Horna en Behexen. Ik ben volledig van mijn á propos door dit Oath of Midnight Ashes. Nergens voelt het werk ook maar enigszins vernieuwend aan ten aanzien van het verleden, maar het is zo indrukwekkend kwaadaardig dat zelfs het meest belachelijke (poserige) imago er geen enkele afbreuk meer aan kan doen. Mijn zwartgallige ego zit met trillende handen achter de laptop en een erectie van pure venijn onder de tafel.

Score:

89/100

Label:

Moribund Records, 2024

Tracklisting:

  1. Intro
  2. Oath of Midnight Ashes
  3. Omnia Oscura
  4. Bats of Crimson Wisdom
  5. Behind the Leviathan Storm
  6. Under The Devil’s Cross
  7. Astral Decay of an Old Melancholy
  8. Lord of The Last Abyss
  9. Void Arcane
  10. By Sacrament of Grief and Pain
  11. Spell of the November Whispers

Line-up:

  • Serpentor – Bas
  • Abomination – Gitaren
  • Count Shadow – Vocalen
  • Pagan Hate – Drums

Links: