Heb ik al gezegd dat de concurrentie voor de titel ‘Techdeath Plaat van het Jaar 2018’ moordend is? IJzersterke inzendingen van onder andere Obscura en Revocation weerhouden de Fransen van Gorod er niet van om mee te willen dingen. En het moet gezegd: ze komen een heel eind!
Gorod klinkt op Aethra zwaarder en in zekere zin ook traditioneler dan voornoemde (en veel andere) techdeath bands. Dat lijkt vooral te komen door de zwaarder aangezette slaggitaren en bas. Deze klinken in een track als Bekhten’s Curse beukend om niet te zeggen “crunchy”. Ook de prachtig melodieuze gitaarsolo’s zijn wat conventioneler. Wat zegt u? “Minder tech en meer death”? Dat lijkt mij een prima omschrijving!
Daarmee is uiteraard niet gezegd dat er helemaal geen technische kunststukjes te vinden zijn. In tegendeel: de instrumentalisten staan (met al hun ervaring) op hoog niveau. Met een chirurgische precisie legt de ritmesectie keer op keer een strakke fundering neer. Als men zich eens laat gaan met start and stop breaks, bijvoorbeeld in een nummer als The Sentry, dienen namen als Meshuggah en/of Gojira zich zelfs voorzichtig aan. Vaker kiezen drummer en bassist er echter voor in dienst van het nummer en de gitaristen te spelen. Als gezegd maken laatstgenoemden hun solo’s niet overdreven vernieuwend of ingewikkeld. Daarbuiten razen zij echter veelal over hun snaren om snelle riffjes, toonladders en lijntjes te spelen.
Met Julien “Nutz” Deyers heeft Gorod (overigens ook live) een zeer overtuigende zanger. Dat in de bio achter zijn naam “voices” in meervoud staat, is alleen maar terecht. In het titelnummer wordt een gefluisterd “ocean of stars” bijvoorbeeld direct gevolgd door een bulderend gegrunt “ocean of stars”. Ook screams komen voorbij, een sporadische robotstem en zelfs een semi-cleane zangstem, alle steeds naar gelang een passage erom vraagt. Nu gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de cleane zang uiteraard niet het niveau haalt van zangers die voor hun brood mooi zingen. De zeggingskracht is echter ruim voldoende.
Het eerder genoemde Bekhten’s Curse is op dit moment favoriet. De zang is meeslepend. De muziek is catchy, hakkend en zwaar. Een aantal opruiende samples doet de rest. Gorod maakt ook hier de flow van het nummer belangrijker dan het tentoonspreiden van de (in ruime mate aanwezige) virtuositeit. Een keuze die ik alleen maar kan toejuichen.
Hoewel ik de plaat inmiddels meer dan tien keer heb beluisterd, kan ik bij Hina overigens een glimlach nog steeds niet onderdrukken. Na een prachtig instrumentaal stuk, komt een zeer formele vertelstem een verhaal ophangen over een man die twee dozen van zijn vader krijgt waarvan hij er één moet kiezen zonder erin te kijken. Middenin wordt het verhaal zonder waarschuwing overgenomen door een volledig over de top gekrijst: “But he couldn’t resist …… looking inside!!!”. De “cheesiness” waarover werd gesproken in de recensie van het 2012 album A Perfect Absolution is kennelijk nog niet helemaal verdwenen.
Mogelijk komt Aethra nèt wat virtuositeit en vooruitstrevendheid tekort om aanspraak te kunnen maken op de in de inleiding genoemde titel. Zelf luister ik het album echter vaker dan de andere techdeath releases van dit jaar. Daar zullen het zwaardere geluid en goede flow zeker iets mee van doen hebben.
Score:
88/100
Label:
Overpowered Records, 2018
Tracklisting:
- Wolfsmond
- Bekhten’s Curse
- Aethra
- The Sentry
- Hina
- And The Moon Turned Black
- Chandra And The Maiden
- Godess Of Dirt
- Inexorable
- A Light Unseen
Line-up:
- Julien “Nutz” Deyres – Vocalen
- Mathieu Pascal – Gitaar
- Ben “Barby” Claus – Bas
- Nicholas Alberny – Gitaar
- Karol Diers – Drums
Links: