Op dit zevende album zet Revocation een tandje bij. Niet dat vorige album Great Is Our Sin nu zo slecht was. Revocation heeft naar mijn bescheiden mening immers nog nooit een slechte plaat gemaakt. Daar is de band technisch te begaafd voor. The Outer Ones heeft naast het gebruikelijke spierballenwerk echter ook een pak sfeer en een diepte meegekregen die op vorige releases wel eens ontbraken.
Deze verandering laat zich maar deels verklaren door een warmere productie. Minstens zo belangrijk is dat de band zich voor dit album liet inspireren door de grote science fiction/horrorschrijvers. De albumtitel is al een verwijzing naar de in metal onvermijdelijke meester van de gotische duisternis H.P. Lovecraft. Deze inspiratie is niet alleen overduidelijk in de teksten en het prachtige artwork maar sijpelt gelukkig ook door in de muziek.
Dat valt misschien nog wel het meest op in de melodieuze en meeslepende gitaarsolo’s die de nummers sieren. Mede door het ruimtelijke geluid schieten deze de luisteraar met regelmaat ver het universum in. Daarna wordt diezelfde luisteraar vaak weer even stevig met beide voeten op de grond gezet door een heftige riff of zware grunt van zanger Dave Davidson. Openingstrack Of Unworldly Origin is daar direct een mooi voorbeeld van.
De grunts zijn overigens niet altijd zwaar maar in overwegende mate juist aan de hoge kant. Bij tijd en wijle neigt de zang zelfs wat naar een metalcore scream. Voor sommige deathmetal fans misschien een brug te ver, maar juist voor hen komt met regelmaat ook een sappige old school grunt voorbij.
Revocation heeft afwisseling namelijk hoog in het vaandel staan. Zo draait That Which Consumes All Things om snelle gecompliceerde drumpatronen, worden de melodieuze leads van Blood Atonement onderbroken door een Cynic-achtige break waar de bassist even sfeervol aan de slag mag en is Fathomless Catacombs weer een slepende track vol dreiging.
Bijzondere vermelding verdient nog het instrumentale Ex Nihilo. Vaak is zo’n instrumentaaltje even doorbijten. Dat is hier geenszins het geval. De track blijkt een pareltje te zijn waarop de zang door de prachtige en lyrische gitaarleads geen seconde wordt gemist. Het gitaarwerk doet meer dan eens denken aan Megadeth (ten tijde van Rust In Peace) en dat is wat mij betreft een serieus compliment.
Met Starless Darkness worden we nog één keer meegenomen in de onmetelijke duisternis. Een slepende riff en nog slepender zang zetten het kippenvel dik op de armen. Alleen de stem maakt dat hier nog sprake is van extreme metal. Na een korte versnelling sterft het nummer en daarmee het album weg met een trage door Morbid Angel geïnspireerde riff. Episch!
Dit album zouden we over een paar maanden zo maar eens in een aantal jaarlijstjes kunnen aantreffen. Met eerdere releases van onder meer Obscura en Alkaloid is de concurrentie in techdeath dit jaar echter moordend.
Score:
90/100
Label:
Metal Blade, 2018
Tracklisting;
1. Of Unworldly Origin
2. That Which Consumes All Things
3. Blood Atonement
4. Fathomless Catacombs
5. The Outer Ones
6. Vanitas
7. Ex Nihilo
8. Luciferous
9. A Starless Darkness
Line-up:
David Davidson – Vocalen, gitaar
Dan Gargiulo – Gitaar, vocalen
Brett Bamberger – Bas, vocalen
Ash Pearson – Drums
Links: