Als muzikant en liefhebber van de zware metalen ontleed ik altijd de lagen in een muziekstuk om zo de individuele instrumenten te bestuderen. Het genre dat mij het meeste gelegenheid geeft om deze aanpak te hanteren is progressieve/technische death metal. Complexe en soms wiskundige lagen, briljante muzikanten en veelal een haast overwelmend concept zijn hier geen uitzondering. Het Duitse Obscura is dan ook een perfect voorbeeld van dit genre: zinderend snelle arpeggio’s, belachelijk goede baspartijen en een hoop polyritmiek karakter in het geheel.
Het nieuwe album Diluvium komt op 13 juli uit en is alweer het vijfde studioalbum van deze giganten. Verdeeld over elf nummers in 53 minuten is het een reis van vele uitersten. Neem zo de opener Clandestine Stars. Gelijk vanaf de start vliegen de gruwelijk snelle riffs op de gitaren om je oren en gaat Sebastian Lanser los op de drums. Het is een hoop om in één keer te absorberen, maar jeetje wat een begin! Verder in het nummer gebeurt iets interessants: de zang in het refrein is gedaan met een vocoder. Dit heb ik nog niet eerder gehoord op de vorige albums van de band en is even wennen. Desalniettemin werkt het wel!
De genialiteit zet zich voort in de rest van de nummers. Neem zo het eerder genoemde polyritmieke karakter, wat uitstekend te horen is in de titeltrack. De gitaarsolo’s zijn van een andere dimensie en de riffs op de fretloze basgitaar zijn absurd goed. Elke keer als ik de baspartijen hoor bij Obscura, moet ik denken aan het niveau van de legende Steve DiGiorgio (Death, Testament). Het nummer bevat immens veel lagen en moet vast enorm lastig zijn om in te studeren. Desondanks weten de heren er een goed lopend geheel van te maken.
De muzikale explosie zet zich voort in Convergence, wat een acoustisch intro heeft voordat de chaos weer begint. De overige uitblinkers zijn The Seventh Aeon, het iets makkelijker verteerbare The Conjuration, het kalmere An Epilogue to Infinity en de afsluiter A Last Farewell. Bij het laatste nummer krijgt de basgitaar een hoofdrol met een zeer bijzonder spel. Er zijn stukken waarop het haast lijkt alsof hier een heel ander instrument aan het spelen is.
Obscura laat met dit nieuwe album horen waar zij goed in zijn: meesterlijke composities schrijven van een ongekend hoog niveau. Ondanks de complexiteit en de polyritmiek die de band gebruikt, weten deze genieën het geheel samen te binden met voldoende melodie en logica. De afwisseling in zang van Steffen Kummerer is ook briljant gedaan en de vocoder voegt een extra laag toe (hoewel het nog wel een beetje wennen is).
Het is niet een album voor op de achtergrond, maar echt een om eens goed voor te zitten en grondig te gaan luisteren. Er gebeurd zoveel op het album, dat het niet goed tot zijn recht komt als het niet de aandacht krijgt. Dus pak een glas drinken, zet de speakers aan, ga er voor zitten en geniet van het meesterwerk Diluvium!
Score:
87/100
Label:
Relapse Records, 2018
Tracklist:
- Clandestine Stars
- Emergent Evolution
- Diluvium
- Mortification of the Vulgar Sun
- Ethereal Skies
- Convergence
- Ekpyrosis
- The Seventh Aeon
- The Conjuration
- An Epilogue to Infinity
- A Last Farewell
Line-up:
- Steffen Kummerer – zang, gitaar
- Rafael Trujillo – gitaar
- Linus Klausenitzer – basgitaar
- Sebastian Lanser – drums
Links: