Het Litouwse Inferna Profundus Records vergast ons dit jaar op het derde studioalbum van het Chileense soloproject Funeral Fullmoon. Het label was ook al verantwoordelijk voor de release van de vorige twee albums, Revelation of Evil (2020) en Poetry of the Death Poison (2021). Hoewel Funeral Fullmoon pas in 2019 werd opgericht, zitten we ondertussen toch al aan release nummer elf: drie demo’s, twee EPs, twee splits, een compilatie en dus drie volwaardige albums. Al moet ik wel zeggen dat dat onderscheid niet altijd even duidelijk is. Zo duurde de demo De occulta symphonie Part II uit 2020 tien minuten langer dan “full-length” Poetry of the Death Poison, dat met een totale duur van net onder het half uur zelfs korter was dan de EP Under the Fullmoon Night, die een jaar voordien was uitgebracht. Het nieuwe album dat we hier onder de loep nemen, Unholy Kingdom of Diabolic Emperors, is zelfs nóg enkele seconden korter dan zijn voorganger. Met zo een korte speelduur zorgt Magister Nihilifer Vendetta 218 – de man achter dit project – er dus best voor dat elke seconde de moeite waard is!
De opmerkzame lezer, die gelet heeft op de bandnaam, tracktitels, promofoto en cover art, kan waarschijnlijk al voorspellen wat voor vlees we hier in de spreekwoordelijk kuip hebben. Jawel: rauwe, lo-fi black metal van de traditionele soort, met prominent occulte ondertonen en hier en daar dungeon synth-achtige, ambient passages. En vooral trve tot op het bot. Alhoewel dat niet onmiddellijk gesofisticeerd of verfijnd klinkt, verraste het debuutalbum toch door zijn sfeervolle, mystieke aanpak en kleurrijke, repetitieve riffs. Ik heb het indertijd als bezwerend en hypnotisch beschreven: een “nachtelijke verhaal van duistere rituelen onder de volle maan”. Je kan het ook zien als een geslaagde mix van klassieke Emperor, Mayhem en Burzum in een wat treurig, bij momenten doomachtig jasje. Jammer genoeg werd deze positieve lijn niet verdergezet op Poetry of the Death Poison, dat een té monotoon album was, met name door een gebrek aan afwisseling in het tempo. Ook het sfeervolle, wat mysterieuze karakter van Revelation of Evil ontbrak.
Voor sfeer wordt er op Unholy Kingdom of Diabolic Emperors gelukkig wél gezorgd. Intro, op eenzame piano, druipt van de tristesse maar brengt vooral tot rust, iets wat je eerder van een outro zou verwachten. Ik weet niet of het de bedoeling is of niet, maar de pianist in kwestie (vermoedelijk Magister Nihilifer Vendetta 218 zelf) heeft het wat moeilijk om de juiste maat te houden. Nu verwacht ik op een lo-fi blackmetalalbum geen pianovirtuoos aan het werk te horen, maar dit lijken me foutjes die in de productie achteraf rechtgezet hadden kunnen worden. Al is het ook mogelijk dat de Magister er bewust voor heeft gekozen om die schoonheidsfoutjes er niet uit te halen. Kan ook natuurlijk bij deze muziekstijl…
Er zijn, in vergelijking met de vorige twee releases, enkele pluspuntjes en minpuntjes op te merken. Het veel te scherpe geluid van Poetry of the Death Poison is gelukkig terug naar de prullenmand verwezen en voor dit album heeft Magister Nihilifer Vendetta 218 (gelukkig bestaat copy-paste, want wat een gigantisch lange alias zeg) gekozen voor een heel erg doffe, groezelige productie met veel ruis en rafels. Er is behoorlijk wat afwisseling in het tempo (veel trage en midtempo passages, maar af en toe ook een versnelling, al worden blastbeatsnelheden nergens gehaald), maar (te) weinig in het ritme. Zo rommelt de muziek maar door, van de ambient intro naar de ambient outro. Gelukkig is er halverwege nog een instrumentaal dungeon-synth-intermezzo om de rauwe brij wat te doorbreken, al vraag ik me tegelijk af wat de relevantie hiervan is op een album van maar 27 minuten. Het moet wel gezegd dat die instrumentale stukken typisch zijn voor de stijl van deze band en dus de facto niet mochten ontbreken, maar drie?
Het geknoei met feedback en kabels tussen Pact with the Insane Spirits en Misanthropic Obssession is typerend voor het totale gebrek aan belangstelling dat deze man heeft als het aankomt op productionele detaillering en esthetiek. Misanthropic Obssession komt zelfs in eerste instantie wat frisser en furieuzer uit de hoek (al is het woord “fris” bij de bespreking van deze plaat eigenlijk een belachelijk gekozen adjectief), maar het nummer vervalt uiteindelijk toch weer in hetzelfde vaste patroon als zijn voorganger.
Het (gebrek aan) tempo en de prominente rol van de vocalen doen vermoeden dat de boodschap hier belangrijker is dan de vorm. Jammer genoeg kan ik voor deze bespreking niet terugvallen op de lyrics van dit album aangezien die niet werden meegeleverd. Ik kan dus ook weinig zeggen over de thematische inhoud van dit werk, maar op basis van de titels lijkt het mij om de klassieke thematiek te gaan: duisternis, dood en demonen. Of is het misschien toch een (niet al te) verdoken eerbetoon aan de Keizers van het blackmetalgenre? Leg er gerust Wrath Of The Tyrant van Emperor eens naast en je hoort toch wel wat gelijkenissen. Al is Unholy Kingdom of Diabolic Emperors qua productie toch nog een stuk grauwer. En zijn de riffs nog geen tiende zo memorabel.
Na de Interlude heeft Magister Nihilifer Vendetta 218 er duidelijk opnieuw zin in, want Demonic Visions wordt lachend ingezet. Het komt ook energieker voor de dag en klinkt iets transparanter, maar het slaagt er jammer genoeg opnieuw niet in om de middelmaat te overstijgen. Kijk, de tremoloriffs zijn op zich eenvoudig maar degelijk, en ook het wat bonkige, ronkerige gitaargeluid ligt goed in het gehoor. Als er dan toch twee gitaarlagen te horen zijn, wat op Demonic Visions meer het geval lijkt dan op de voorgaande tracks, is het samenspel mooi evenwichtig en zorgt het in zijn repetitiviteit voor een zekere aangename flow. Toch mist het de sfeer, epiek, diepgang en melodische afwisseling van het debuutalbum, dat nog steeds moeiteloos overeind blijft als het beste werk dat Funeral Fullmoon tot op heden heeft uitgebracht. Dat je binnen het lo-fi blackmetalgenre opzettelijk kiest voor lelijkheid is begrijpelijk en absoluut aanvaardbaar, maar dan moet je het wel interessant kunnen houden. En dat is op Unholy Kingdom of Diabolic Emperors eigenlijk zelden het geval.
Het meest opvallende aan het laatste nummer, Enter the Abyss, is dat het stiller en dunner klinkt dan de andere nummers. Hoewel productioneel afwijkend is dat stilistisch niet het geval. Eventjes wordt een korte, scherpe riff losgelaten uit de omknelling van deze duistere modderpoel en eventjes wordt die herhaald, maar het is slechts een kortstondige bevlieging. Dan is de doodse dreiging van de minimalistische synths op de Outro eigenlijk gewoon een stuk interessanter.
Eindconclusie: het blijft wachten tot Funeral Fullmoon de inspiratie terugvindt om de riffs en sfeerschepping van Revelation of Evil te evenaren. Unholy Kingdom of Diabolic Emperors brengt wat mij betreft (als fan van het genre nota bene) veel te weinig om aanbevolen te kunnen worden.
Score:
63/100
Label:
Inferna Profundus Records , 2023
Tracklisting:
- Intro
- Pact with the Insane Spirits
- Misanthropic Obssession
- Interlude
- Demonic Visions
- Enter the Abyss
- Outro
Line-up:
- Magister Nihilfer Vendetta 218 – Stem, instrumenten
- Sepulchral Augury – Drums
Links: