Toen ik een tijdje geleden had aangegeven dat ik wel graag de nieuwste plaat van Funeral Fullmoon zou willen recenseren, werd me gevraagd om ook het debuutalbum Revelation of Evil, dat vorig jaar uitkwam, van een kritische bespreking te voorzien. Wel, laat ik daar dan maar mee beginnen.
Funeral Fullmoon is een blackmetalband uit Chili. Zo zijn er nog wel meer, al klinken ze niet altijd even overtuigend, zoals we recent nog te weten kwamen. Het gaat hier meer specifiek om een éénmansproject van een heerschap dat zich Magister Nihilifer Vendetta 218 laat noemen. Of ook soms Magus Xem Deitus. Deze duizendpoot is momenteel in een vijftal andere bands actief, waar hij de stem, gitaar en/of bas voor zijn rekening neemt. Voor Funeral Fullmoon is hij dan ook verantwoordelijk voor het hele instrumentenarsenaal (met uitzondering van het slagwerk, dat ingespeeld werd door sessie-drummer Insepultor) én de vocalen. Ik voeg hieronder een foto van de brave (maar o zo boos kijkende) man toe, gewoon om te bevestigen wat u al vermoedde: Funeral Fullmoon brengt traditionele, occulte, rauwe black metal met een duidelijke nadruk op het “zwarte” (donkere, duistere) aspect van het genre. Of met zijn eigen woorden: “Enkel voor grimmige, traditionele blackmetaldiscipels en iedereen die de donkere essentie van deze verdorven sound wil behouden. … Onderdeel van de Cirkel van de Pure Underground Rauwe Black Metal Plaag die de ware vlam van de traditionele black metal wil bewaren en niet tot doel heeft om op welke manier dan ook te innoveren.” Dat is dan duidelijk.
Met een dergelijke beschrijving en songtitels als Secret of The Moon en Cold in my Soul voelt u, als doorwinterde blackmetalliefhebber, mogelijks al een bepaalde bui hangen. U ziet waarschijnlijk de Darkthrone-druppels al vallen in de plassen vol Mayhem, enzovoort. Ja, dit is weer zo een band die begin de jaren ’90 is blijven hangen, of eerder: die met een atavistisch verlangen hunkert naar de bruutheid van weleer. Want laat ik het toch even kaderen: Magister Nihilifer Vendetta 218 was precies twee jaar wanneer A Blaze in the Northern Sky uitkwam… Voor hem zal het dus geen nostalgie zijn, maar voor veel luisteraars is dat hoogstwaarschijnlijk wél het geval.
En toch is dit geen plakje voorgekauwde eenheidsbloedworst, maar een onderhoudend en lekker in het gehoor liggend album geworden. Het is op zich geen atmosferische black metal, maar ik vind deze black metal wel bijzonder atmosferisch. Of sfeervol, dat is misschien nog een iets correctere term. De muziek is grotendeels traag tot mid-tempo gebracht en neemt je mee op een nachtelijke wandeling die melodische en licht-epische riffs met zich meebrengt. De productie is behoorlijk vlak (en wat ruw, uiteraard), en net daarom is de sfeer eerder vredig en gezapig dan bars en brutaal. Geen storm op zee, maar een zacht kabbelend beekje onder het volle-maanlicht. Saai is het ook al niet, want er wordt op openingsnummer Perpetual Hate bijvoorbeeld regelmatig van riff gewisseld en die riffs bezitten net het vermogen om je mee te voeren in dat nachtelijke verhaal dat Revelation of Evil in essentie is. Is het bewust of niet? Geen idee, maar hoe gemeen Magister Nihilifer Vendetta 218 ook knarst en krast, ik word er eigenlijk helemaal zen van. Misschien ligt dat wel aan de simpliciteit van deze muziek: een combinatie van riffs, rasps en ratels.
De riffs klinken op dit album bijzonder herkenbaar in de oren (is het Emperor, is het Mayhem of toch Burzum?), en ook dat draagt bij tot de luisterervaring. Magister Nihilifer Vendetta 218 weet wel telkens de juiste snaar te raken, want eigenlijk zijn de meeste nummers ééntonige, trage tracks, terwijl ze vreemd genoeg niet gaan vervelen. Het is een bezwering, ik zeg het u. De titelsong is wel een aanrader, met zijn melodische riffs, zijn trage, broeierige middenstuk en zijn snelle, virtuoze einde. Maar laat ik er geen doekjes om winden: dit is een atmosferische gevoelsplaat zonder echte hoogtepunten. Alle nummers volgen min of meer hetzelfde stramien en hoewel het album zeker bekoort door zijn sfeerschepping en sublieme eenvoud, is het allemaal niet opwindend of memorabel. Als gevolg hiervan lijken de nummers ook heel erg op elkaar, waardoor het onbedoeld een doorlopende totaalervaring wordt.
Eigenlijk volgt Revelation of Evil de wetmatigheden van een atmosferisch blackmetalalbum, maar dan vanuit een klassiek, old-school perspectief en met een behoorlijke doominjectie. Dat doomaspect ligt overigens niet enkel in het tempo, ook in de riffs en de algemene stemming. Het meest opvallende, of licht afwijkende, nummer op deze release is tevens het langste nummer én de afsluiter: The Whispers a Dark Dead (ok, grammaticaal is er wel nog wat werk aan). Enerzijds omwille van een vreemde sample met huilende klaaggeluiden, anderzijds wegens de wat hardere, snellere aanpak hier, die toch wel wat afwijkt van die van de andere nummers. Let hier vooral op de heerlijk donkere baspassages.
Conclusie: een meer dan degelijk, sfeervol blackmetalalbum met eenvoudige maar lekker in het gehoor liggende riffs, een veelal gezapig tempo en veel herhaling. De belangrijkste invloeden komen uit het doom- en ambientkamp. De productie is niet overdreven lo-fi, maar met name de drums klinken nogal dunnetjes en de vocalen zijn duidelijk niet in dezelfde grot opgenomen (lees: een beetje ruis, veel galm en nogal “veraf”). Het is eerder een luisteralbum, een beleefalbum of gevoelsalbum geworden: echt wild zal je er niet van worden, maar het is stroop voor de oren (van een blackmetalliefhebber).
Zoals het een old-schoolalbum betaamt werd Revelation of Evil oorspronkelijk enkel op cassette uitgebracht. Sinds dit jaar is er echter ook een cd-versie beschikbaar.
Voetnoot: De opmerkzame lezer zal misschien gemerkt hebben dat er al een recensie van dit album is verschenen op Zware Metalen. Collega Marko Bok liet er eind vorig jaar al eens zijn licht over schijnen. Toen ik de promo van het debuutalbum binnenkreeg ben ik dit echter in al mijn enthousiasme helemaal uit het oog verloren. In overleg met de eindredactie is echter besloten om deze recensie toch maar ongegeneerd online te zetten. Omdat deze muziek nu eenmaal verdient dat er over geschreven wordt, beter wat te veel dan te weinig…
Score:
80/100
Label:
Inferna Profundus Records, 2021
Tracklisting:
- Perpetual Hate
- Cursed of My Poison Mind
- Secret of the Moon
- Revelation of Evil
- Cold Is My Soul
- Malefic Incarnation
- Under the Shinning Moon
- The Whispers a Dark Dead
Line-up:
- Magister Nihilifer Vendetta 218 – Alles
Links: