Enkele weken geleden maakte ik voor het eerst kennis met het werk van Magister Nihilifer Vendetta 218, de man achter dit Funeral Fullmoon. Hoewel ik de band reeds uitvoerig heb ingeleid in mijn recensie van hun debuutalbum Revelation of Evil (2020), wil ik de belangrijkste gegevens hier graag nog eens kort herhalen. Funeral Fullmoon is een Chileense blackmetalband die mid-tempo, lo-fi black maakt met invloeden uit het doom- en ambient-kamp. En dat betekent dus: rauwe, occulte, op zich weinig verrassende black met een bewust lamlendige productie. Dat klinkt allemaal niet erg positief, maar eigenlijk slaagde de Magister er op Revelation of Evil wél in om een zeer aangenaam in het gehoor liggend album te maken. “Stroop voor de oren van een blackmetalliefhebber”, om mezelf even ongegeneerd te quoten. Geen echte hoogtepunten, maar een hypnotizerend totaalconcept vol duisternis en mystiek. Een naargeestig, nachtelijk ritueel als het ware.
Een jaartje na Revelation of Evil ligt nummer twee al in de rekken: als vinyl, als CD én op cassette. Poetry of the Death Poison heeft eigenlijk veel weg van een EP, met zijn speelduur van slechts 28 minuten. Het album bestaat uit slechts vier tracks, waarvan de laatste, het bijna tien minuten durende In the Night of Dark Ruins, een sfeervolle ambientcompositie is. Op dit afsluitende nummer hoor je de regen gestaag neervallen en de donder losbarsten, terwijl een piano zich van zijn meest doodse en spookachtige kant laat horen. Hiermee bevestigt Funeral Fullmoon eigenlijk wat Revelation of Evil al liet doorschemeren zónder instrumentaal nummer: dat de Magister heel veel gevoel heeft voor sfeerschepping en zijn project ondanks de overduidelijke old-school, lo-fi blackmetalinsteek zeer veel raakpunten heeft met ambient muziek. Deze keer is dat dan ook letterlijk het geval. Hoe hard en rauw Funeral Fullmoon ook klinkt: de muziek lijkt een verhaal te vertellen dat je ondanks al die bruutheid toch meesleept. In the Night of Dark Ruins is even somber als het rustgevend en poëtisch is: het is de poëzie van het gif des doods. Poetry of the Death Poison.
Wat de echte blackmetaltracks betreft, ben ik er zeker van dat het helemaal niet de bedoeling is om verhalend of sfeervol over te komen. Funeral Fullmoon wil helemaal niet atmosferisch, dromerig of melancholisch klinken. Nee, Funeral Fullmoon wil extréém klinken. En dus koos Magister Nihilifer Vendetta 218 deze keer voor een nóg iets beroerdere productie: luider, killer, scherp, schril en schraal. Het openingsnummer is onmiddellijk ook het titelnummer, dat een mooi bruggetje maakt naar Revelation of Evil door op een gelijkaardige manier te starten: traag tot mid-tempo, slepend en broedend. Deze passage lijkt als een soort intro te fungeren, waarna het tempo plots opgevoerd wordt. Met uitzondering van een korte reprise van die broedende start ligt het tempo hier wel hoog. De drums nemen het voortouw, met doffe roffels en een hoofdrol voor de cimbalen. Ze klinken gejaagd en vol energie en staan vrij luid in de mix. De riffs worden simpel, repetitief en licht-melodisch gehouden, waardoor het nummer in een soort dynamische flow terechtkomt. Ondertussen krast de Magister alles aan elkaar als Abbaths schrille broertje. Je kan het bezwaarlijk toegankelijk noemen, en op dat vlak is er dan wel weer een stap achteruit gezet in vergelijking met Revelation of Evil. Er is namelijk minder evenwicht tussen de snelle en tragere stukken (lees: de zweep wordt er veel vaker opgelegd), waardoor het allemaal wat monotoner is. Dat nachtelijke verhaal van duistere rituelen onder de volle maan, wat ik als de essentie van deze band beschouw, is nog steeds aanwezig, maar op Poetry of the Death Poison moet je eerst de gecorrodeerde toplaag eraf schrapen om het terug te vinden.
Alles bij elkaar is Poetry of the Death Poison toch grotendeels een ontgoocheling geworden. Veel evolutie is er eigenlijk niet in vergelijking met het debuutalbum, en wat er wél veranderd is, komt de luisterervaring niet ten goede. Gelukkig is er nog In the Night of Dark Ruins als tegengewicht voor de vrij harde en eentonige nummers die daarvoor geprogrammeerd staan. Met uitzondering van dit nummer een weinig memorabele release dus. Op zich was Revelation of Evil dat ook niet, maar dat album had tenminste een aangename flow en veel meer atmosfeer in àlle nummers. En dat mis ik nu wel.
Score:
65/100
Label:
Inferna Profundus Records, 2021
Tracklisting:
- Poetry of the Death Poison
- Beyond the Pain
- Nokturnal Prayer
- In the Night of Dark Ruins
Line-up:
- Magister Nihilifer Vendetta 218 – Alles
Links: