De Duitsers van Farsot zijn wel eens eerder op onze website gepasseerd. Debuutalbum IIII werd in 2007 uitgebracht en van een recensie voorzien. Nadien volgde Insects in 2011, maar deze plaat bleef bij ons onbeschreven. Fail·Lure uit 2017 daarentegen werd wel met een schrijfsel door collega-redacteur Yves Pelgrims gewaardeerd. Voornaamste kritiek in zijn recensie was toch wel dat de nummers wat langgerekt van aard waren en weinig beklemmend. Of, zoals hij het eerder benoemt: “De band werkt zelden naar een climax toe”. Misschien lagen de verwachtingen na een niet-productieve periode van zes jaar ook wel wat aan de hoge kant. Evengoed hebben we nu wederom zeven jaar moeten wachten op deze opvolger Life Promised Death. Akkoord, tussentijds ontvingen we nog een split met die gast van Coldworld onder de naam Toteninsel welke door collega redacteur Clemens Schaap werd opgepakt.
Het nu te beschrijven album bevat een zevental lang uitgesponnen nummers die tezamen éénenvijftig minuten klokken. Enerzijds hoor ik tijdens de eerste luisterbeurten een heel scala aan blackmetalinvloeden, zoals blasts, grillige gitaarriffs en keelgeluiden met een raspende nuance. Anderzijds laat de band ook een heel aantal akoestische passages horen ter afwisseling, onder andere tijdens Chimera. Dit geeft de muziek op zich zelf een heel dromerige karakter, naast de forse, ruwere aanzet waarmee de band ook tracht te imponeren. Echte pure black blijft wat dat betreft achterwege. Ik denk dat de heren proberen om een eigentijdse interpretatie te laten horen, waarbij volgens de promo ook grunge een belangrijke inspiratiebron is geweest. U weet wel, die Amerikaanse gitaarrock die in de late jaren ’80 ontstond in Seattle, Verenigde Staten. Thematisch draait het album om het leven dat uit de hand loopt. De redenen daarvoor zijn talrijk en worden in de nummers uitgediept: lusteloosheid en overdaad, depressie en hedonisme, grootheidswaan en volslagen egoïsme zijn slechts enkele van de onderwerpen die worden aangesneden.
Persoonlijk ben ik van mening dat de rustige, akoestische momenten tijdens ieder van de hier gepresenteerde nummers de vaart teveel uit de muziek zelf halen. Als meest sprekende voorbeeld noem ik het nummer Stray Dogs. Waar de up-tempo drumklopperij en bijbehorende spanning in het gitaarwerk mij nog weet te overtuigen, zakt het geheel tussentijds meerdere keren in elkaar. De zuivere, niet onaardige zang lijkt in eerste instantie een fijne afwisseling te zijn, maar voor mijn gevoel gaat het teveel alle kanten op. Het Opeth van de laatste jaren is al eerder genoemd in één van de voorgaande recensies als referentie om dit soort contemporary invloeden te duiden. En ook hier lijkt deze referentie op zijn plaats te zijn. Zonder een al te negatieve connotatie op het geheel te plakken, want de overtuiging en de lust om te spelen met dit soort muziek hoor ik wel degelijk. Naar het einde toe weten de Duitsers mij dan ook wat meer te beroeren dan tijdens de beginfase van Life Promised Death. Het nummer Descent kent een wat meer samenhangend geheel, waarbij de cleane passages een beter onderdeel zijn geworden binnen de songwriting zelf. Het heeft, zoals gezegd, dan onder de streep maar weinig met black metal te maken, maar dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet. Althans wanneer u daarvoor te porren bent. Zelf ben ik niet helemaal voor de volle 100% overtuigd als het gaat om dit nieuwste album van Farsot. Het geheel is wat mij betreft te glad getrokken, waarbij de vele gefluisterde teksten eerder een gevoel van irritatie dan begeestering opwekken. Dit komt dan met name terug tijdens het afsluitende Lost Momentum. In de basis nog niet eens een slecht nummer, maar het totaalplaatje weet mij niet of nauwelijks te raken.
En zo gaat dat eigenlijk op voor het hele album. Ik hoor en begrijp de intentie van deze band, maar het komt bij mij als luisteraar niet helemaal binnen in de kern van mijn gevoelsmatige wezen. De songwriting zelf is niet onverdienstelijk, maar de ideeën gaan voor mij wat teveel van de hak-op-de-tak. En waar u denkt tijdens het eerste nummer Nausea dat we hier te maken hebben met het volgende geweldige blackmetalalbum, komt u even later toch wat bedrogen uit doordat er te weinig urgentie en momentum vanaf spat. De goed hoorbare en fijne basgitaar, die we op het vorige werk ook al hoorden, wil ik dan nog wel als pluspunt benoemen, maar uiteindelijk is Life Promised Death een vrij middelmatig, doch zeker geen anoniem album. Uiteraard mag u het zelf eens proberen door te luisteren naar de hier toegevoegde eerste twee nummers Nausea en Buoyant Flames.
Score:
66/100
Label:
Lupus Lounge, 2024
Tracklisting:
1. Nausea
2. Buoyant Flames
3. Into Vertigo
4. Chimera
5. Stray Dogs
6. Descent
7. Lost Momentum
Line-up:
- X.XIX – Vocalen
- III.XXIII – Gitaren
- I.XVI – Gitaren
- XX.VIII – Bas, keyboard
- XIX.XVII – Drums, percussie
Links: