In juli 2017 bracht het Schotse DVNE (spreek uit als “djoen”) zijn eerste langspeler uit, genaamd Asheran. Deze release bleef grotendeels onder de radar, wat een doodzonde is, gezien de achterlijk hoge kwaliteit van het materiaal dat er op deze schijf te vinden is. Om die reden wist deze plaat het te schoppen tot de toppositie in mijn jaarlijst. Ik leg graag uit waarom.
DVNE maakt een mix van post, prog, doom en sludge metal. Neem de conceptuele en progressieve kanten van Mastodon, voeg een loodzware scheut Neurosis toe, besprenkel het geheel met de doom die Pallbearer maakt en je hebt een recept dat aardig in de buurt komt van het soort muziek dat dit kwartet voort brengt. Hierbij valt vooral de immense dynamiek op. In een tijdsbestek van enkele seconden schakelt de band van ruimtelijke en ademende passages naar verpulverend zware bulldozer riffs en overrompelende drumpatronen. Hetzelfde kan worden gezegd over de vocalen: het cleane/brullende samenspel tussen Victor Vicart en Dan Barter is rauw en bruut maar bij vlagen ook delicaat, als de muziek hierom vraagt. Bovenop dit alles vinden er meerdere malen in hetzelfde nummer tempo wisselingen plaats, waardoor de voorspelbaarheid volledig de kop in wordt gedrukt.
Uniformiteit aanbrengen in al deze haaks op elkaar staande passages is een bijzonder lastige opgave, al blijkt deze taak kinderspel te zijn voor de band. Hoewel alle nummers een unieke insteek hebben en deze individueel tevens uitpuilen van de contrasten, is een album dat zo coherent klinkt als Asheran iets dat men slechts zelden tegenkomt. De band neemt je mee over de hoogste bergtoppen en door de diepste valleien van hun progressieve landschap en weet dit op een sublieme manier te doen: riffs passen als puzzelstukjes in elkaar, passages vloeien in elkaar over als water en nummers grenzen als continenten aan elkaar. Trachten individuele nummers te omschrijven is onbegonnen werk gezien dit album als één geheel geconsumeerd dient te worden.
Deze homogeniteit is niet alleen te horen in het geluid, maar tevens terug te vinden in de thema’s die er worden aangesneden. Het betreft hier namelijk een “cli-fi” concept album. Dit science fiction subgenre behandelt ecologische ideeën, veelal over de oppositie of samenhorigheid van de mensheid ten opzichte van de natuur. Het bekendste voorbeeld hiervan is Frank Hebert’s boek Dune, wat niet geheel toevallig ook de naam is van de band in kwestie. Het materiaal op de plaat beschrijft een eeuwenoude beschaving die terugkeert naar hun thuisplaneet, welke inmiddels is overgroeid met vegetatie, en de weerstand die hierbij wordt bevonden. Diepzinnig spul dus. De ruimte om hier dieper op in te gaan is er echter niet, waardoor de doorgronding van dit concept hier dan ook ophoudt, al biedt een online zoektocht uitkomst bij interesse.
Niet alleen conceptueel is Asheran complex, ook muzikaal is er een gelaagdheid te bekennen die buitengewoon indrukwekkend is. Natuurlijk staan de overstuurde gitaren vaak op de voorgrond maar onder die toplaag bevindt zich een schatkist aan rijke texturen welke doorspekt zijn met akoestisch getokkel, in galm verdrinkende achtergrond vocalen of genuanceerde verschuivingen in de ritme sectie. Ik adviseer dan ook sterk om deze plaat op een goed paar headphones te beluisteren en het de aandacht en tijd te gunnen die het verdient. Elke luisterbeurt onthult nieuwe verborgen deuren welke erom smeken geopend te worden. Mede hierdoor weet de band ruim een uur lang mijn aandacht moeiteloos vast te houden, wat bijzonder knap is, gezien ik het concentratievermogen van een fruitvlieg heb.
DVNE schept met Asheran een wereld waarin ik voor eeuwig verdwaald wil zijn. Het overkoepelende concept gecombineerd met de diepgang en complexiteit van de muziek vormt zich tot een geheel dat enkel omschreven kan worden als een tijdloos meesterwerk. Het kiezen van favoriete momenten hierin is vrijwel onmogelijk, gezien deze plaat meer hoogtepunten kent dan Ron Jeremy in zijn gehele carrière heeft gehad. Het meesterlijke vakmanschap dat hier wordt tentoongesteld en de feilloosheid waarmee deze acht muziekstukken emotie weten te ontlokken, maar met tijden ook verpulverend zwaar kunnen zijn, is iets waar ik enkel diep ontzag voor kan hebben. Dit is wat muziek moet zijn.
Score:
94/100
Label:
Wasted State Records, 2017
Tracklisting:
- The Crimson Path
- Viridian Bloom
- Thirst
- Descent Of The Asheran
- Sunsets Grace
- Rite Of Seven Mournings
- Edenfall
- Scion
Line-up:
- Victor Vicart – Gitaar, vocalen, toetsen
- Dan Barter – Gitaar, vocalen
- Dudley Tait – Drums
- Allan Paterson – Basgitaar
Links: