Ik heb het even nagekeken: ik ben nog geen tweeëneenhalf jaar werkzaam bij Zware Metalen, maar dit is toch al het vierde werk van Downcross dat mijn pad kruist. Deze Wit-Russische band zal wel altijd een undergroundleven beschoren blijven, maar het is binnen de huidige blackmetalwereld ondertussen een kracht waar rekening mee moet gehouden worden. Dat is zowel letterlijk als figuurlijk te nemen overigens. LDZMR (drummer en vocalist) en DZMTR (gitarist) zijn twee Slavische krachtpatsers die “kaosofische” spierballenblackmetal maken, gestoeld op een stevig fundament van toegankelijke maar krachtige, melodische riffs die heel wat emoties oproepen. Het is een opgedreven vorm van atmosferische black metal met een dodelijke testosteroninjectie, maar niet geheel verstoken van sentiment. Niet je doordeweekse beukmachine dus, maar een combinatie van kracht en passie. Chaos met een filosofische inslag, vandaar de beschrijving. Wat vooral opviel bij de eerste twee albums, Mysteries Of Left Path en What Light Covers Not, waren de beklijvende melodieën en catchy riffs, die ervoor zorgden dat de nummers, ook lang nadat de speakers waren uitgeraasd, nog lang bleven ronddraaien in het onderbewustzijn van de luisteraar. Dé exponent hiervan is zonder twijfel het heerlijke Where Veil Of Flesh Will Tear, te vinden op de EP Current Towards End. Door zijn thrashy karakter geen typisch Downcross-nummer, maar wél eentje dat je gehoord moet hebben. Hun laatste studioalbum, What Light Covers Not (2019), blonk vooral uit in afwisseling op vlak van tempo en intensiteit, gebracht op een lovenswaardig evenwichtige manier. Zoals ik het toen ook al verwoordde: Downcross brengt ons duisternis en woede, maar evenwichtig gedoseerd en af en toe met een onverwachte twist. Dat vat het wel mooi samen. Downcross is redelijk herkenbaar en standvastig qua stijl, maar met de komst van een nieuw album rijzen toch enkele vragen. Kan de band opnieuw creatief uit de hoek komen en dezelfde kwaliteit leveren? En is er enige evolutie merkbaar in hun werk, één jaar na de EP en twee jaar na hun (toch wel grotendeels gelijklopende) debuutalbums?
Thru Singularity To Multitude trekt zich langzaam op gang, maar na vijf seconden kan je al die typische klankkleur van Downcross horen: dreigend, bezwerend, beklemmend. Zeer herkenbaar, deze band. De Wit-Russen kiezen ervoor om niet onmiddellijk met de deur in huis te vallen, maar bouwen gestaag op, waarbij de nadruk ligt op het creëren van een drukkende atmosfeer. Vooral de beestachtige stem van LDZMR, die lekker vooraan in de mix staat, komt loodzwaar binnen. Wanneer het nummer dan toch losbarst, merk je onmiddellijk waar de sterkte van deze band ligt: venijnige maar oerdegelijke riffs, heel wat mid-tempo tremolo picking (vandaar dat het soms wat “atmosferisch” aandoet, ondanks de evidente agressie-uitbarstingen) en flink wat melodie, waarbij de akkoorden glashelder te onderscheiden zijn. Dit komt de herkenbaarheid uiteraard ten goede. Ook het gebruik van vocale dialoog (de ene een ruige, geblafte grauw, de andere een hogere scream) helpt om de aandacht te trekken.
Conclusie na één nummer: niks nieuws onder de Wit-Russische zon. Downcross doet nog steeds waar het goed in is: smerige, agressieve, viriele black metal maken, maar tegelijkertijd verrassen met melodische finesses die je niet direct bij dit soort muziek zou verwachten. Op Darkness Would Ascend On Onyx Throne doen ze dit zelfs openlijk, door aan een rotvaart tekeer te gaan, om dan plotsklaps een zeer delicaat akoestisch intermezzo op te voeren. Dat dan snel weer in de kiem gesmoord wordt door een herneming van het voorgaande deel. Opnieuw valt op hoeveel verschillende melodische riffs er gebruikt worden in één nummer. Dit op zich geeft de muziek van Downcross al een enorme voorsprong op veel genregenoten. Nee, aan creativiteit is niet ingeboet!
Inhoudelijk is er overigens ook heel wat diepgang terug te vinden. Satanisme en occulte filosofie zijn de belangrijkste onderwerpen, en men spreekt hier duidelijk met kennis van zaken. Het openingsnummer is bijvoorbeeld gebaseerd op de Liber Azerate, een boek dat ook al als inspiratiebron diende voor het Dissection-album Reinkaos. Met al die melodie in de riffs zou je Dissection zeker ook als een inspiratiebron voor de muziek van Downcross kunnen zien, al hoor ik er ook soms wat Rotting Christ in. Misschien wel om dezelfde reden. Downcross is echter boven alles zichzelf, en daar wijkt het zelden vanaf.
Na het meer beschrijvende en repetitieve Lightbearer Of Chaos Fire gaat het mes toch weer tussen de tanden. De vlijmscherpe tanden van de oppermachtige drakengodin Tiamat om precies te zijn. With Omnipotence Of Ancient Dragon stuwt zichzelf vooruit met het vuur van vele millennia drakenaanbidding. Downcross schakelt echter tijdig naar mid-tempo, om zo een gevoel van overdaad te vermijden. Ik val eigenlijk in herhaling (zij doen dat hier ook, dus why not?), maar wat een heerlijk pakkende melodieën, en leuk om te horen hoe er creatief op gevarieerd wordt. Dit is zo een nummer dat je met elke luisterbeurt een beetje meer naar zich toe zuigt, een ruwe groeidiamant.
Wat mogen we nu concluderen na toch wel heel wat luisterbeurten voor To The Last Sunset At The Gates Of Collapse? Wel, heel wat eigenlijk. Dat de muziek heel wat meer to-the-point is dan de albumtitel, bijvoorbeeld. Dat Downcross heel standvastig is gebleven: trouw aan de eigen aanpak, zonder opvallende stijlveranderingen. Daardoor is de band al vier releases lang heel herkenbaar gebleven, wat in dezen wel een pluspunt is eigenlijk. We mogen ook tot de slotsom komen dat LDZMR en DZMTR nog niets aan creativiteit hebben ingeboet, en dat is gezien hun hoge release-frequentie best wel verdienstelijk te noemen. Kijk, dit is een band die het niet moet hebben van grote woorden of dure producties, maar de gitaren, de drums en dat heerlijk brute strot laten spreken. En die boodschap komt klaar en duidelijk over. Topband!
Score:
85/100
Label:
Cavum Atrum Rex, 2021
Tracklisting:
- Thru Singularity To Multitude
- Darkness Would Ascend On Onyx Throne
- To The Last Sunset At The Gates Of Collapse
- Lightbearer Of Chaos Fire
- With Omnipotence Of Ancient Dragon
- Grail Of Thanatoerotic Bane
- In The Black Moon Principality
- Void That Comes After
Line-up:
- LDZMR – Stem, drums
- DZMTR – Gitaar
Links: