Blood Red Throne – Fit to Kill

Geschreven door op 04-11-2019 om 21:42.

Over het Noorse Blood Red Throne is al veel gezegd en geschreven: ze zouden niet goed genoeg zijn voor de absolute deathmetaltop, té middelmatig, té voorspelbaar, té veel copy paste van hun illustere genregenoten (te weten: Morbid Angel, Cannibal Corpse, Suffocation…), té Amerikaans zelfs. Een one hit (album) wonder volgens sommigen. Zouden ook nooit meer een hoog niveau halen nadat vocalist Mr. Hustler en vooral gitarist Tchort (ex-Emperor, ex-Carpathian Forest, ex-Satyricon live) de band in respectievelijk 2005 en 2010 hebben verlaten. Tegelijkertijd worden ze geroemd om hun iconische album Altered Genesis (2005), vaak met de kanttekening dat het daarna zoveel minder goed was. Bekijkt men deze band dan misschien met een extra kritische blik omdat hij toch twee onvervalste klasbakken in hun rangen had/heeft? Tchort is er ondertussen niet meer bij, maar gitarist Død (ex-Satyricon live) neemt Blood Red Throne nog steeds onder zijn vleugels met zijn machtige riffwerk. Verwacht men eigenlijk teveel (of het verkeerde) van deze band, die gewoon lekker brutale, American-style death metal wil maken, of is de kritiek terecht?

Het minste wat je kan zeggen van Blood Red Throne is dat ze wisselvallig zijn in hun releases. Altered Genesis was inderdaad een uitzonderlijk album omwille van zijn uitzonderlijk ruwe, agressieve, bijna apocalyptische geluid en de bijna onverdraagbare, eindeloze stormvloed aan blastbeat-infused auditieve drukte. Vooral de wat groezelige productie met veel ruis en onvolmaaktheden viel hier op en was zeker een pluspunt. Eigenlijk was Altered Genesis in die zin een atypisch album voor deze band, die het verder vooral moet hebben van redelijk clean, snoeihard, retestrak gebeuk. Hun gewoonlijke stijl houdt dan weer het risico in dat het na een tijdje begint te vervelen, dat het ééntonig en voorspelbaar dreigt te worden.

Met het verpletterende album Blood Red Throne (2013) hebben ze echter het tegendeel bewezen en getoond dat ze de klasse hebben om ook brute death metal interessant te laten klinken. Ze zijn er namelijk in geslaagd om een aangenaam fris, scherp en episch geluid te produceren barstensvol energie, met een aangename flow, simpele maar doeltreffende riffs en mooie, evenwichtige solo’s. Dit album heeft me zeer aangenaam verrast en ik verwachtte dan ook veel van de opvolger. Die opvolger, Union of Flesh and Machine (2016), vond ik echter toch wat ontgoochelend: breierig, een beetje inspiratieloos en zelden memorabel. Ik wil er wel eerlijkheidshalve aan toevoegen dat niet iedereen die mening deelt (dit kan je lezen in de recensie van dit album door collega Ghostwriter). Met de komst van Fit to Kill was ik echter toch sceptisch, maar tegelijk hoopvol.

En die hoop was gelukkig terecht. De frisheid van Blood Red Throne (het album) is toch wat terug, gecombineerd met de melodeath van bijvoorbeeld Souls of Damnation (2009) en het old school geluid dat dateert van Affiliated with the Suffering (2003). Dit zorgt ervoor dat deze nieuweling tegelijkertijd strak en intens klinkt, maar ook zeer organisch en boeiend door de melodische, ritmische en vocale variatie. De afwisseling tussen Bolts demonisch diepe, hese grunt en zijn hoge, ijselijke krijs is ondertussen een handelsmerk geworden van de band, en het blijft echt wel behoorlijk indrukwekkend.

Eigenlijk hoor je al bij de eerste, lekker duistere noten van Requiem Mass dat er werk gemaakt is van meer afwisseling en meer diepgang dan op Union of Flesh and Machine. Na een verzorgde melodische ouverture schiet Blood Red Throne heerlijk uit de startblokken: lekker veel snelheid, een prominente rol voor de drums van Freddy Bolsø (ex-Enslaved) en een bepaald boosaardige Bolt die beestachtig de boel bij elkaar brult. Hierna volgt een portie fel gesmaakt gemeen riffwerk, in combinatie met die doodse gil van Bolt. Imposant! En dit openingsnummer blijft de luisteraar bestoken met nieuwe ingrediënten, zoals een beetje gesproken woord en een heerlijk warme solo. Dat er veel gaande is in dit nummer is niet verwonderlijk gezien het naar Blood Red Throne-normen behoorlijk lang duurt. Met een speelduur van tegen de 50 minuten behoort Fit to Kill overigens samen met Altered Genesis tot de langste albums van de band. Requiem Mass is hoe dan ook vooral heel transparant met herkenbare, herhalende riffs, en dat zorgt ervoor dat het lang blijft hangen.

Zelfs op een bruter nummer als Bloodity merk je toch dat er stappen zijn gezet sinds Union of Flesh and Machine, vooral inzake melodie en productie. Ook komen de tempoversnellingen hier veel beter uit de verf. Bloodity heeft ballen en vooral heel veel punch. Killing Machine pt.2, verwijzend naar het geweldige Primitive Killing Machine (te vinden op Blood Red Throne), is een loodzware voorhamer die regelmatig met een rotvaart je trommelvliezen om zeep timmert, maar evengoed op bezwerende wijze een koortsachtige atmosfeer kan oproepen. Whorezone opent met wat evengoed een black metal introriff zou kunnen zijn (dank u Død!), maar deze Noorse kilheid wordt netjes afgewisseld met doodse brutaliteit, terwijl ook hier weer mooi gebruik wordt gemaakt van de muzikaliteit van de lead gitaar. En brul uiteraard gerust op het einde ‘Whorezone’ mee!

Skyggemannen (‘De Schaduwman’) heeft een duidelijke (nieuwe) Vader-vibe over zich: lekker zwaar en verpletterend. Dat betekent: headbangen maar! InStructed InSanity is dan weer een nummer om van te smullen. De duisternis die deze track uitwasemt is overweldigend en de heldere akkoorden gaan door merg en been. het gitaarwerk is heel keurig en ontzettend intens, maar tegelijkertijd brengt dit nummer ook de verwoestende brutaliteit die je van Blood Red Throne mag verwachten. Dezelfde grimmige atmosfeer vinden we terug in het lekker verkapte Movement of the Parasites, dat als een logge pachyderm doorheen de ether stampt, met af en toe een onstuimige uitbarsting er tussendoor.

Met Deal It Or Die loopt Fit to Kill al bijna op zijn einde, maar krijgen we nog een heel sfeervol nummer cadeau, waarin we eindelijk eventjes die typische huiverende Blood Red Throne-basgeluiden te horen krijgen. De nadruk ligt hier duidelijk meer op de zorgvuldig uitgewerkte riffs en solo’s, en minder op de ruwe agressie. Er wordt zelfs op het einde even een wat ruwe poging tot cleane zang gedaan. Echt. Wat mij betreft het meest boeiende en veelzijdige nummer op dit album, al geef ik evengoed toe dat het misschien geen typisch Blood Red Throne-nummer is. Ik hoor er vooral de loodzware spanning van een Morbid Angel of een Nile in en zelfs eventjes wat Vader-soleerwerk, toevallig drie bands die ik heel erg kan appreciëren. En net omdat dit mijn favoriet nummer van het album is, ben ik blij dat het tevens de langste track is op Fit to Kill: maar liefst acht minuten! En nog een leuke statistiek erbij, want dit is effectief het langste Blood Red Throne-nummer ooit.

Het zeer toepasselijk getitelde End zorgt voor een passende afsluiter van een geweldig album. De openingsriff is zo vet en groovend dat dit volgens mij een geweldig live-nummer kan worden. Probeer daar maar eens stil op te blijven staan… Het valt me ook op dat de verschillende riffs zich hier in sneltempo opvolgen, wat ervoor zorgt dat je dit nummer een aantal keer opnieuw zal willen beluisteren om alles goed te kunnen bevatten. Net als op Deal It Or Die zit End ook nog eens propvol fijne details zoals opvallende korte glissando akkoordjes, amper hoorbare pruttelende bassen en een dreigende ritmesectie waarvan de melodie helemaal op het einde akoestisch wordt overgenomen.

Kort samengevat: Fit To Kill is zonder enige zweem van twijfel één van de beste Blood Red Throne-releases en is absoluut de moeite waard, zowel voor de liefhebbers van het ruwere werk als voor de old school deathmetalliefhebber die niet vies is van wat ritmische geëxperimenteer of een occasioneel solootje. Het is misschien niet de meest typische Blood Red Throne-release, net omwille van die elementen, maar er is genoeg lekkers voor iedereen. De zinderende bassen, toch wel wat het handelsmerk van deze band, zijn hier dan wel weer grotendeels afwezig, wat dan weer jammer is voor nieuwe bassist Stian Gundersen. Wie kritiek wil geven zal dat zeker niet nalaten, maar Blood Red Throne heeft toch maar mooi weer een moordend massavernietigingswapen afgeleverd. Fit to kill, het zal wel zijn potverdorie!

Het nieuwe album werd uitgebracht via het Deense Mighty Music, en daarmee is de band ondertussen al toe aan zijn zesde label als ik goed geteld heb. Om te eindigen vermeld ik toch nog graag even dat de modern ogende albumcover het werk is van Giannis Nakos.

Luistertips? Requiem Mass, InStructed InSanity, Deal It Or Die en End. Hell yeah!

Score:

78/100

Label:

Mighty Music, 2019

Tracklisting:

  1. Requiem Mass
  2. Bloodity
  3. Killing Machine pt.2
  4. WhoreZone
  5. Skyggemannen
  6. InStructed InSanity
  7. Movement Of The Parasites
  8. Deal It Or Die
  9. End

Line-up:

  • Yngve ‘Bolt’ Christiansen – Stem
  • Daniel ‘Død’ Olaisen – Gitaar
  • Ivan ‘Meathook’ Gujic – Gitaar
  • Stian ‘Gunner’ Gundersen – Basgitaar
  • Freddy Bolsø – Drums

Links: