Geschreven door Remco Faasen op 14-09-2022 om 23:17.
Daar is ‘ie dan: het twaalfde album van de grootste extreemste metalband op planeet Aarde. Opvs Contra Natvram van Behemoth. Nog steeds een blackmetalband in naam, maar niet meer in doen en laten. Dat liefhebbers van de band bijna een dagtaak hebben aan het in de gaten houden van allerlei te verschijnen gelimiteerde EP’s, heruitgaves en live-albums is tot daar aan toe: dat gaat immers om de muziek. Dat de webshop uitpuilt van babyrompers, sleutelhangers, sokken en portemonnees kan er ook nog mee door: een band mag best geld verdienen. Maar dat er VIP-tickets (exclusief entree) à 100 euro worden verkocht voor een meet & greet en een fotomoment voorafgaand aan concerten, zijn toch meer Kiss-praktijken.
In de uitstraling en muziek van Behemoth is de toenemende populariteit op het eerste gezicht niet te merken; de band doet geen concessies op afgeven richting de aartsvijand: het christendom. Ook dit album is weer voorzien van de nodige symbolen die de gemiddelde gelovige de stuipen op het lijf dient te jagen. Muzikaal gooit Nergal er nog steeds zijn grunt tegenaan en Inferno blijft prominent aanwezig op de drums. Dat neemt niet weg dat er op het vorige album I Loved You At Your Darkest een meer toegankelijk pad werd ingeslagen. Behemoth vond er een mix tussen extremiteit en toegankelijkheid. Op Opvs Contra Natvram slaat die mix meer door naar toegankelijkheid.
Post-God Nirvana is een onheilspellend intro wat aardig hypend werkt voor wat komen gaat. Malaria Vvlgata doet de hel vervolgens losbarsten, al is het met zijn 2:18 minuten een wat korte en anonieme doorbeuker in de Behemoth-discografie. The Deathless Sun borduurt voort op de vorige plaat, met koortjes en een ronkende gitaarlijn. Ov My Herculean Exile is een typisch Behemoth-anno-nu-nummer: veel dreiging in de gitaar en zang en voorzien van het (letterlijk) nodige vuur zal het niet misstaan op de setlist de komende jaren, maar er blijft tegelijkertijd ook weer niet heel veel van hangen.
Neo-Spartacvs begint lekker fel, schakelt ook weer wat terug in tempo maar haalt de eindstreep met een dikke voldoende. Disinheritance is een nummer zoals we de Polen graag horen: alles uit de kast, alles moet kapot, maar wel met voldoende variatie. Het niveau stijgt duidelijk, al worden er geen grootse daden verricht. Off to War! is spannend, een hoogtepunt op dit album. In Once Upon A Pale Horse mag Inferno laten horen wat hij in huis heeft: zelden heeft een nummer meer om de drummer gedraaid dan hier. De rest van de band sjokt er eigenlijk een beetje achteraan. Met Thy Becoming Eternal wordt het niveau weer omhoog getrokken met een fel spelende band en halverwege een heerlijke, verrassende break. Het beste nummer van de plaat tot nu toe.
Versvs Christvs is het langste nummer van de plaat en moet een plekje krijgen in kippenvelopwekkende afsluiters als O Father O Satan O Sun!, The Reign ov Shemsu-Hor en Chant for Ezkaton 2000. Dat lukt ten dele en eigenlijk staat dit nummer symbool voor het hele album. Het is teveel nèt niet, op een enkele uitzondering na. Nergal heeft de corona-periode goed benut om zonder druk en deadline aan Opvs Contra Natvram te werken en het resultaat is er omdat Behemoth gewoon een goede band is, maar nergens word je écht omver geblazen zoals de band dat in het verleden heeft gedaan. Sterker nog: zelfs in de felle stukken klinkt de band niet écht fel en lijkt de echte passie te ontbreken. En uiteindelijk staan er vier echt goede nummers op dit album en een paar die daarbij aansluiten. Tijdens de laatste editie van Alcatraz stonden Behemoth en Watain tegelijkertijd geprogrammeerd en werden bezoekers gedwongen te kiezen. Als ik die keuze zou moeten maken op basis van de laatste studioplaten (waarbij die van Behemoth overigens in zeventien (!) verschillende uitgaves verschijnt), dan weet ik wel wie er wint: Watain. En dat vind ik als Behemoth-liefhebber eigenlijk best schokkend. Schokkender dan 100 euro vragen voor een fotomoment.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
