Watain, waar ‘Wat’ Thais is voor tempel en ‘Ain’ Hebreeuws voor het kabbalistische concept van het oneindige niets vóór de schepping. Tegenwoordig is de Zweedse blackmetalformatie een van de weinige die nog oprecht spannende optredens geeft. Erik Danielsson cum suis geeft het publiek ten minste nog een beetje dat ‘gevaarlijke’ gevoel van black metal, terwijl Mayhem een beetje als posers staat te paraderen op het podium. Want nee, Attila, het is niet indrukwekkend als je als frontman met een schedel gaat kussen. Het podium met vuur op stormen en een kelk bloed het publiek in smijten, zoals Erik Danielsson dat met maniakale ogen altijd doet, ja, dat begint erop te lijken.
Het is tijd voor studioalbum nummer zeven, dat is opgenomen in de kapel van een oude kerk op het Zweedse platteland. Het begint dus al goed. Getiteld The Agony & Ecstasy of Watain zijn de verwachtingen hooggespannen. Mogen we dan inderdaad een album verwachten dat de integrale genialiteit van deze band in al haar facetten omvat?
Openingstrack Ecstasies In Night Infinite zuigt je er meteen in, zoals Nuclear Alchemy dat ook zo mooi met een bombastisch venijn kon doen in het vorige album. Een overdaad aan blastbeats doet mijn mondhoeken richting mijn oren bewegen. Wat klinkt dit nummer lekker opgefokt en wat zijn die uithalen van Erik Danielsson smerig! Een groovy gitaarpartij maakt het feest compleet. Ik kan niet wachten om de rest van dit album te horen!
En dan, Serimosa! Even iets heel anders, een tikkeltje meer luisterrijk dan de voorgaande twee brut(al)e tracks. Watain geeft ons -heel aardig- de gelegenheid om even op adem te komen. Vergezeld door meeslepende en smeuïge gitaarsolo’s brengt Erik Danielsson een quasi serenade met de oproep: fuck the world! Wat een heerlijke strot heeft die man toch. En die melodie… Wat kan een blackmetalfan nog meer wensen?!
Ah, daar hebben we een instrumentaal intermezzo, waar een piano duelleert met de gitaar. Nor Sun Nor Man Nor God benadrukt maar even de grootsheid van de donkerte. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat dit tussenstukje van anderhalve minuut zou fungeren als intro op de eerder verschenen single We Remain, maar ik heb het mis. De vantazwarte klanken van Before The Cataclysm marcheren vervolgens door de luidsprekers. Het samenspel tussen gitaar en basgitaar vallen in positief opzicht op. Wat zit die tremolopicking subliem in de mix verwerkt!
Waar je bij We Remain kippenvel krijgt van de briljante songwriting, doet Funeral Winter je haren overeind staan met zijn ijskoude rechttoe rechtaan black metal. Maar wacht, het melodieuze slotstuk genaamd Septentrion laat je voor een laatste keer epateren. Dit is lekker, dit is goed. Septentrion (een woord uit het Latijn om ‘het Noorden’ uit te drukken) komt met een denderend tempo binnen. Dit nummer komt niet alleen muzikaal als een mokerslag binnen, maar weet ook in filosofisch opzicht te boeien:
What if we lived our lives to the fullest extent
Free unto ourselves, unbound by law
What if we were to walk
Like pilgrims on a sacred path
What if we truly believed
That life is our sacrifice
Death the reward
Septentrion is een waardig, verheven einde van een uitmuntend album dat gegarandeerd in de bovenste regionen van vele jaarlijsten zal pronken. De titel The Agony & Ecstasy of Watain vind ik dan ook uitstekend gekozen: deze tien nummers geven het lijden en de vervoering van Watain perfect weer. Furieus, melodieus en opjagend, maar tegelijkertijd ook diepgaand, senang en opwindend. Dit zou dan ook een perfecte ‘schoenlepel’ zijn voor de jonge metalfan die nog kennis moet maken met Watain. Als je dit nieuwste album aan zet en verkocht raakt, kun je met veel interesse de rest van de discografie verkennen.
Petje af voor deze Zweden! Ik houd echt van hun muzikale extremiteit en heb enorm ontzag voor de knappe afwisseling richting rustigere, epische tracks op The Agony & Ecstasy of Watain. Normaalgesproken zou je bij live optredens van dit soort bands, die al langer meegaan, eigenlijk zo min mogelijk nieuw werk willen horen. Maar wat gaan de tracks van The Agony & Ecstasy of Watain het live geweldig doen! Natuurlijk wil Devil’s Blood uit 2003 nog steeds graag live horen, maar ik heb echt geen bezwaar tegen een grote vertegenwoordiging van dit album in de setlist. Watain komt de boel namelijk weer lekker plat branden. De zevende cirkel van Dante’s Inferno heeft zijn soundtrack gevonden, waarbij zonden niet worden verworpen, maar worden erkend. Het is alsof Watain bij ieder album alsmaar meer facetten krijgt geslepen, waardoor de band extra licht uit de duisternis weet op te vangen en meer weet te schitteren. Mijn blackmetalfavorietje van 2022 tot nu toe staat dan ook vast!
Score:
95/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2022
Tracklisting:
- Ecstasies In Night Infinite
- The Howling
- Serimosa
- Black Cunt
- Leper’s Grace
- Not Sun Nor Man Nor God
- Before The Cataclysm
- We Remain
- Funeral Winter
- Septentrion
Line-up:
- E. Danielsson – Vocalen
- A. Lillo – Basgitaar
- E. Forcas – Drums
- H. Eriksson – Gitaar
- P. Forsberg – Gitaar
Links: