In het jaar 2005 richt ene Desolate het soloproject Austere op. Na circa twee jaar krijgt hij de hulp van ene Sorrow. Wat volgt in 2007 is de debuutplaat Withering Illusions and Desolation. Een dijk van een DSBM plaat waar uw redacteur van dienst pas in een later stadium kennis mee zal maken. Karakteristiek op dit debuut zijn de huilende, scherpe vocalen als het ware getormenteerde zielenroerselen die zijn uitweg vinden om de luisteraars stante pede te laten verbleken. De mix van het geheel is redelijk dun, zoals we ook van de kelder- en zolder-doe-het-zelf-blackmetalreleases gewend zijn. Mijn eerste kennismaking met Austere is de opvolgende tweede plaat met de titel To Lay like Old Ashes. Hierop is de mix vele malen beter. Het drumwerk en de gitaarriffs op dit uitmuntende vervolg zijn van grote klasse. Het aanhoren van de vocalen is gelijk aan één grote lijdensweg. Dit is in de meest positieve zin van het woord, want lijden en lust komen op deze plaat akelig dicht bij elkaar. Het is zoals collega Bart al zei in zijn recensie toentertijd “Sommige mensen doen aan S.M., andere mensen luisteren Austere” en “In paranoïde leefwerelden vol nagedachtenissen en associaties aan de Pharmacon, de medische warmasters, is Austere de onweerstaanbare aanzet tot antidepressiva, de zwarte pest die de geest van ieder ontvankelijk mens zou bewustmaken van de ziekelijke eindigheid en agonische pijnen die het eilandisch bestaan met zich meebrengt”. U begrijpt wel dat ik dit als uw redacteur van dienst niet beter had kunnen verwoorden. Wel merk ik op dat Austere zich niet laat beperken door pijnen die het eilandisch bestaan met zich meebrengt, desalniettemin is dit klaarblijkelijk wel de voedingsbodem voor de heren. Of in ieder geval een inspiratiebron ter omzetting in een auditief gegeven. En ondanks het feit dat de band zich met het geniale To Lay like Old Ashes in de kijker wist te spelen, kwam er in 2010 een einde aan de samenwerking van de Aussies. De echte liefhebbers moesten dan maar hun gerief zoeken bij het eveneens Australische Woods of Desolation, Pestilential Shadows of Nazxul (geen DSBM). Ik zocht mijn uitweg vooral in het iets eerdere werk van het Amerikaanse Krohm, om nog specifieker te zijn, vooral het in 2004 verschenen A World Through Dead Eyes om mijn lust naar auditief sadomasochisme te bevredigen.
In de kern gaat het bij dit soort muziek natuurlijk vooral om de totale sfeer die hoorbaar is voor de aandachtige luisteraars. Ik durf te beweren dat in het geval van Austere met name de sfeer nimmer is geëvenaard. Wat waren we daarom compleet verrukt om te vernemen dat de heren sinds 2021 weer aan het werk zijn. Corrosion of Hearts is daarvan het resultaat, zijnde het derde volwaardige album na maar liefst veertien jaar! Binnen een dergelijke tijdspanne is het altijd goed om de voorgaande werken nogmaals te laten passeren, zodat verschillen en overeenkomsten duidelijk aan de oppervlakte komen ter beschrijving. Bovendien is het geen straf om mij nog eens onder te dompelen in de waanzin van Withering Illusions and Desolation en To Lay like Old Ashes. En kunnen we naast het duiden van de verschillen en overeenkomsten ook de vraag beantwoorden of Austere de toch hooggespannen verwachtingen kan inlossen?
Laat ik op de eerste plaats benoemen dat het Austere van 2023 de voorgaande platen ontgroeid is. Zoals de promo aangeeft, hebben de verstreken jaren invloed gehad op de volwassenheid van dit product. Dit heeft als resultante dat met name de vocale waanzin iets meer is uitgebalanceerd. De overeenkomst is dat het hypnotiserende riffwerk intact is gebleven. Verwacht ook nog iets meer melodie en transparantie in de geluidsmix. Al direct bij aanvang van het eerder vrijgegeven openingsnummer Sullen zuigt Austere de luisteraar ogenschijnlijk moeiteloos mee in zijn auditieve draaikolk. Tokkelende en hypnotiserende gitaarmanifestaties komen tezamen en worden onder invloed van het grauwgebekte stemgeluid het luchtledige in geslingerd. Niet pretentieus, maar op het eerste gehoor een tikkeltje quasi nonchalant. En dat past de band anno 2023 wel, wanneer we ons bedenken dat de heren natuurlijk niet veertien jaar lang stil hebben gezeten. Zo recenseerde ik onlangs nog Pall Of Endless Perdition van Unfelled, waar Mitchell ‘Desolate’ Keepin de vocalen voor zijn rekening neemt. De strot van Mitch is ook op deze plaat minstens even indrukwekkend. Sporadisch horen we zelfs ook nog de huilende vocaal, die evengoed van Tim ‘Sorrow’ Yatras afkomstig kan zijn. Hetzelfde gaat op voor de zuivere vocalen, die ook hun bijdrage weten te leveren aan de dromerige sfeer. En toch overtuigen de penetrante wanhoopsvocalen hier het hardst. Het is vooral wanneer A Ravenous Oblivion aanbreekt dat we toch wel regelmatig auditieve flashbacks ervaren. En dat is fijn, want Austere hoeft zich in essentie niet te vernieuwen. En toch ervaren we heel nadrukkelijk dat de ideeën goed en zorgvuldig zijn uitgewerkt.
Het eveneens lang uitgesponnen nummer -opener Sullen duurt bijna twaalf minuten– weet met zijn dertien minuten lange dromerige sfeerescapades en onderliggende keyboardtapijten continu de luisteraar bij de les te houden. Er is geen ontsnappen aan als de malende drumcadans, die niet al te prominent in de mix is geplaatst, ons dwingt om aandachtig te luisteren. Interessante gitaarmelodieën brengen een zucht van verlichting. Door het geheel zo tot ons te nemen concluderen we al vrij snel dat dit geen pijniging is in de absolute zin van het woord. In vergelijking met het oudere werk is het vooral wonderschoon en vrij aardig in balans. En toch is er ruim voldoende emotieve DSBM-bagage aan boord, met name door de vocale uitwerking. Zo ruw en onverstoord als in de oude dagen is Austere niet meer, maar zeg nu eerlijk, dat had toch niemand verwacht? Zelfs het hier aangehaalde Unfelled is een stuk ruiger en vuiger, maar daar is het drumwerk vooral debet aan. We kunnen met een gerust hart concluderen dat de band van deze Aussies de sfeerbeleving als uitgangspunt heeft genomen voor dit Corrosion of Hearts. Al trekt het derde nummer The Poisoned Core nog wel erg hard en onversneden van leer. Tijdens dit nummer horen we wel degelijk flarden van uitermate gestoorde waanzin, waarbij de vocalen een hoofdrol opeisen.
De grenzen van het auditieve spectrum zijn opgerekt, doch in de kern ervaren we een duo dat het vakmanschap verstaat. Enerzijds door beroering op te wekken, anderzijds door u als luisteraar op de ziel te trappen. En dit tijdens het 46 minuten durende Corrosion of Hearts met de nodige afwisseling. Tja, wat willen we dan nog meer? Voorlopig zijn de fans hier wel even mee zoet, maar we willen niet nog eens veertien jaar moeten wachten tot de opvolger van deze toch wel geniale comebackschijf!
Tot slot merken we op dat de heren de verwachtingen waar weten te maken, waarbij de te doorgronden sfeertapijten op dit album een stuk complexer zijn dan voorheen. Dit is dus een groeiplaat bij uitstek, die wel een aantal luisterbeurten nodig heeft om volledig tot zijn recht te komen. Wees u daarvan bewust, alvorens te snel een oordeel te vellen, want eenmaal in de juiste flow is het intens genieten! Voor degene die Austere eens live aan het werk willen zien, op zondag 28 mei staat de band gepland voor Throne Fest te Kuurne (BE). Iets waar uw redacteur van dienst reikhalzend naar uitkijkt.
Score:
93/100
Label:
Prophecy Productions / Lupus Lounge, 2023
Tracklisting:
1. Sullen
2. A Ravenous Oblivion
3. The Poisoned Core
4. Pale
Line-up:
- Mitchell ‘Desolate’ Keepin – Gitaar, basgitaar, keyboards, vocalen
- Tim ‘Sorrow’ Yatras – Drums, keyboards, vocalen
Links: