Austere – To Lay Like Old Ashes
Eisenwald, 2009
Lichten uit. Een uitdaging, wanneer blind typen geen vaardigheid is. Zekerheid. Na een zoveelste luisterbeurt integreer je al gauw de muzikale trappen van Austere, gevoelsmatig. Het azerty-toetsenbord net iets minder. Austere baande zich, door middel van vorige werkjes, in menigeens auditieve archief een weg, bijna archetypisch genesteld, in het beeld van depressiviteit en black metal. Austere, je moet er mee opletten, maar preventie verraadt zichzelf. Sommige mensen doen aan S.M., andere mensen luisteren Austere.
Net zoals Smashing Pumpkins een grote massa “alternatieve” mensen bitterzoete dromen bezorgde, ontdeed van positieve vooruitzichten, op diezelfde manier ontneemt Austere jou die hardnekkige “sprietjes” van positivisme. Het ultieme pincet voor de trichotillomaan als het ware. Huiverend van opluchting bij, dat laatste haarworteltje dat hij als een kreupel twijgje ontnomen voelt worden uit dienst huid, zo blijf je haar- en hopeloos achter met een puur en oprecht gevoel van leegte…
een soundtrack van je laatste trein missen… bevend in de kou de uren moeten verduren, wachten op die eerste trein, tram, bus… ding met wielen. Doordrongen van alcohol en kotsgeur, en toch… jezelf hatend dat die 50 cent geen euro was, om toch nog dat ene laatste biertje te kunnen gaan halen … een moment kunnen genieten van de muffe warmte van de marginale nachtwinkel The Star Corner.
Om je nog dieper te duwen hoor je ook de directe heldere stem, de emotie-beladen vocalen, die je een vooruitzicht geven van een beter verleden. Allemaal vergeefse moeite, zowel instrumentaal als mentaal. Want melancholie maakt zich meester over je. In de lange ritmiek van double-bass aangedreven verdoemenis en dubbelzinnige melodie, tot in de aanhoudende blijkbaar eindeloze repetitiviteit van de gitaarspeler zijn idee over wat wanhoop nu echt wel is. En zelfs, zelfs die kille digitale beat die erbij komt is je teveel, het gaat verkeerd jongen.
Austere treitert je. Sommige Katatonia melodieën blijven je eeuwig bij. In momenten van wanhoop en desillusie. In momenten dat je denkt dat de muziek even je gehele bestaan definieert. Austere maakt op deze plaat ondankbaar gebruik van de Kafkaiaanse sfeer om je vol te gieten met desolate cleane refreinen, bijna Solefaldische en deontologisch traumatiserende, zelf na-neuriënde echozang. (Viva) Dreadfull Emptiness, Sell your Soul to Death.
In paranoïde leefwerelden vol nagedachtenissen en asociaties aan de Pharmacon, de medische warmasters, is Austere de onweerstaanbare aanzet tot anti-depressiva, de zwarte pest die de geest van ieder ontvankelijk mens zou bewustmaken van de ziekelijke eindigheid en agonische pijnen die het eilandisch bestaan met zich meebrengt. Machteloos sta je tegenover dergelijk denkbeeld. Alleen de immuniteit door de inname ervan kan je redden tegen een extreme gelatenheid jegens je eigen existentie. If you can’t beat it, join it. Nog één keer, tot de riff zich blijft herhalen, alsook met de oren gesloten.
Tracklisting:
- Down
- To fade with the dusk
- This dreadful emptiness
- To lay like old ashes
- Just for a moment…
- Coma II
Line-up:
- Desolate – Guitar, bass, vocals
- Sorrow – Drums, vocals
Links: