Wat krijgen we als we D. (Woods of Desolation, Remete), Mitch (Austere, Dearthe) en Vlad (Drudkh, Windswept) bij elkaar zetten in een studio om een album op te nemen? Het antwoord is simpel, dan krijgen we Unfelled. Gelukkig hoeven we de heren niet aan te sporen, want zij hebben zelf de touwtjes in handen genomen om Pall Of Endless Perdition bij elkaar te musiceren. D. bracht eerder al onder de naam Unfelled de demo Beneath Distant Skies uit, maar nu heeft hij gezelschap gekregen van de twee andere heren. Niet de minste wat mij betreft, dus de verwachtingen zijn op basis daarvan hooggespannen.
De Australische (black)metalscene bestaat en is de laatste jaren aan een ware opmars bezig. Ik heb geen zin om dat hier allemaal uiteen te zetten met namen van bands en welke invloeden deze hadden. Dat zoek je maar fijn zelf uit. Waar ik wel zin in heb? Nou, om te vertellen hoe deze combo tussen de twee Aussies en de beste (nou ja ongetwijfeld snelste) Oekraïense drummer uitpakt. Het werk van die laatste ken ik vrij goed, zowel vanuit de band Drudkh, maar zeker ook vanuit Windswept. Wat Vlad presteerde op het album The Onlooker (Windswept) vond ik fenomenaal, zowel qua variatie als ook op tempo(risering). Zijn blasts zijn van een onaardse cadans en snelheid. En ook het werk van Woods of Desolation (Torn Beyond Reason) en Austere (To Lay like Old Ashes) is zeker aan mij besteed. Maar nu genoeg gezever over de bandleden, we gaan ons opmaken voor Pall Of Endless Perdition. Concreet gezien bevinden we ons op het terrein van de pagan blackmetal volgens de promo en moeten we ons wagen aan agressieve zware blackmetal, met oog voor detail en melodie. Nou, dat zal me wat worden.
De titel van het album laat zich vrij vertalen als “bleek van de eindeloze verdoemenis”. Wel, als dat niet de opmaat is van een gezellig stukje carnavaleske muziek, dan weet ik het niet meer. Niet dus! Vanaf de openingsstrofe in An Epoch in Bloodshed strooien de heren direct een stevige lading zand in de ogen. We worden verguisd aan alle kanten, lijden zullen wij. Zonder enige opsmuk krijgen we direct een partij stevig drumwerk in het gehoor, dof, grauw en vermalen zingen we dat uit. Het donkere en tegelijkertijd snerpende stemgeluid laat ons nauwelijks naar adem happen. Onversneden, korrelige blackmetal met prachtig gitaarwerk met die typische zanderige geluidswaarneming, wat mij betreft een handelsmerk uit Australië. Het is allemaal niet te schoon van de graat, ondanks dat alle instrumenten goed waarneembaar zijn, zit er wel degelijk een vuil en vuig randje wat kleeft aan de cymbalen en de gitaren. Het is een kwestie van smaak of je daar voor warm loopt.
Doordat de muziek in zijn algemeen vol met melodie is doorweven, blijft er ruim voldoende variatie intact. Waarbij ik er dan gelijk aan toe wil voegen dat er ruimte is gemaakt voor de kwaliteiten van Vlad. Dat is mijn inziens ook logisch, want anders zou er maar weinig reden zijn om hem “uit te nodigen” voor Unfelled. Zijn eerste staaltje turbowerk komt naar voren op The Opposer, dat vrijwel direct aanvangt met verwoestende blastbeats. Daarnaast heerlijk opzichtig dissonant gitaarwerk en bezeten vocalen. Wauw, dit is een kraker van jewelste hoor! En ook hier krijgen de heren het voor elkaar om van de luisteraar in kwestie de volle aandacht op te eisen. De razernij en het absurde gebeuk gaat verder tijdens Wreathed Wings om er vervolgens een gewaagd stukje blackmetalgroove in te gooien, afgewisseld met intens mooie gitaarriffs en keeluitingen vol wanhoop en misère. Totdat het tomeloze blastwerk van Vlad het weer overneemt en met ons aan de haal gaat. De strot van Mitch gaat dan ook direct wat dwingender klinken. Op Veil of Perdition belanden we plotsklaps in een zandstorm. Een wervelwind die enigszins doet denken aan het werk van Windswept. De cirkeldraaiende gitaarriffs, het duizelingwekkend drumwerk en de gortdroge vocale uitingen kenmerken dit nummer. Walgelijk indrukwekkend!
Op Transcendent Legacy krijgt het gitaarwerk nog iets meer kleur en zoeken de heren de afwisseling nog wat meer op, met name door rustige stukken af te wisselen met de snelle reeds gekende cadans. Er zijn momenten tijdens dit nummer, zoals even na de derde minuut, dat we overvallen worden door het intense stemgeluid van Mitch. De teksten die dit heerschap ten gehore brengt zijn zo krachtig en tegelijkertijd vol van een (oer)emotie dat ze beklijven, ontroeren en bij uw redacteur van dienst eventjes bijblijven. Hieronder de laatste strofe
“For what survives is not the ephemeral I
But the overcoming of a defiant will
In the synthesis of primordial blood
Ascend, eternal rebirth awaits”
Een schitterend stukje gitaargetokkel wat de emotie nog even openbreekt vangt aan, Evanescent is daar om ons te beroeren. Op het afsluitende en tevens langste nummer A Diadem Embattled gaat Unfelled nog eenmaal voluit los. Alle eerder genoemde elementen komen ook gedurende dit nummer ruimschoots aan bod. Er is wel wat meer ruimte voor harmonische melodieën, stilistisch gitaarwerk en een tot de verbeelding sprekend bruggedeelte. De impact van het afsluitende muzikale bombardement en de bijbehorende tremolo gitaren is groot. Dikke, dikke, dikke lagen kippenvel! Voor iedere, zichzelf respecterende blackmetalfan kan ik maar één ding zeggen, ga dit luisteren. Want als je het niet hebt gedaan, dan heb je wel degelijk een prachtstuk gemist! Jaarlijstmateriaal? Gegarandeerd!
Score:
94/100
Label:
Season of Mist, 2023
Tracklisting:
1. An Epoch in Bloodshed
2. The Opposer
3. Wreathed Wings
4. Veil of Perdition
5. Transcendent Legacy
6. Evanescent
7. A Diadem Embattled
Line-up:
- D. – Gitaren, bas
- Mitch – Zang
- Vlad – Drums
Links: