Op zoek naar een lekkere bak herrie voor deze grimmige winterdagen? Dan bent u hier aan het juiste adres! Het uit Zweden afkomstige Astrophobos is terug in de ijzige schijnwerpers met album nummer twee: Malice of Antiquity.
Ik zal toegeven dat ik deze band nog niet kende, toen ik de naam in de recensielijst zag staan. Maar met mijn eeuwige dorst voor degelijke blackmetal, besloot ik de naam op te zoeken. Met H.P. Lovecraft-achtige teksten, een duister albumcover en het land van afkomst van de band was mijn interesse gewekt. Deze interesse piekte nog verder bij de eerste keer dat ik de opener, Fire of Cartharsis, aan zette. Wat een epische manier om een album te beginnen!
Pas bij Descending Shadows krijgen we een ‘momentje van rust’. Hoewel ik het niet echt rust kan noemen, want het is nog steeds zwaar, grimmig en vol gruwel. Het tempo is hier wel lager en leent zich voor een wat kalmer tempo headbangen. De sfeer in deze plaat klinkt kwellend en wanhopig en bevalt goed. Een klein puntje van kritiek bij dit nummer is dat de riffs wel vaak herhaald worden en neigen naar teveel van hetzelfde. Het zit op een kantelpunt van wel en niet oké.
Dan komen we bij de hoogtepunten van het album uit. Wat er voor mij vooral bovenuit springt, is de geweldige productie! Het is helder genoeg om elk instrument goed te kunnen onderscheiden, maar is niet glad gepolijst. Het behoudt de grimmige, rauwe kant die een blackmetalplaat nodig heeft, net als het meest recente album van Immortal. De variërende melodieën van de gitaristen zijn ook erg catchy, maar oh zo duister en kwaadaardig. Wie op dit album de drums heeft ingespeeld, is mij onbekend, maar dit is ook top gedaan. De strot van Mikael Broman is een van de meest koude en ruwe zang die ik in dit genre heb gehoord. Favoriete nummers op het album zijn de opener, Descending Shadows (ondanks het kleine puntje van kritiek), The Summoning Call met zijn prachtige akoestische opener en het tempo van een Weense wals en de bij vlagen symfonische afsluiter, Imperator Noctis.
Mijn aanmerkingen op het album zijn hoofdzakelijk gericht op twee terugkerende punten. Het eerste punt dat ik wil aanhalen is de zang. Door de klank en techniek die Mikael gebruikt, is het niet eenvoudig om te onderscheiden wanneer hij met de toonhoogte speelt. Als gevolg neigt het eentonig te worden. Punt nummer twee is dat ik op meerdere momenten gedurende het album moet denken aan het werk van landgenoten Naglfar. Dit komt voornamelijk door de compositie van verschillende nummers en bepaalde riffs waarvan de stijl erg herkenbaar klinkt.
Samengevat is het absoluut geen slecht album. Wat blackmetalreleases betreft, luistert het lekker weg en waardeer ik de heldere productie wel degelijk. Qua speelduur versus de hoeveelheid nummers zit het ook wel goed. Het niveau van de heren is ook hoog en kan ik hier zeker over kundige vakmensen spreken. Malice of Antiquity mist alleen een duidelijk eigen imago, een uniek verkooppunt als het ware. Mocht dit jou niet deren, dan raad ik je absoluut aan om deze nieuwe plaat van Astrophobos aan te zetten, want de liefhebber van blackmetal met een hoog 90’s gehalte zal niet teleurgesteld zijn.
Score:
77/100
Label:
Triumvirate Records, 2019
Tracklisting:
- Fire of Catharsis
- Begotten in Black
- Descending Shadows
- Abattoir for Flesh and Faith
- The Summoning Call
- The Wolves Between the Stars
- Until the Red of Dawn
- The Nourishing Hate
- Imperator Noctis
Line-up:
- Mikael Broman – zang, basgitaar
- Martin Andersson – gitaar
- Jonas Ehlin – gitaar
Links: