Astronoid – Astronoid

Geschreven door op 01-02-2019 om 22:21.

Dream Thrash. Een subgenre dat naar mijn weten slechts één band kent, namelijk Astronoid. In 2016 introduceerde deze band zijn met prog, post-black en shoegaze geïnjecteerde thrash middels debuutplaat Air, dat als een frisse wind door het metallandschap waaide en kon rekenen op zeer lovende kritieken. Dit tweede, titelloze album borduurt grotendeels voort op dat wat er al was.

Wat houdt dat dan precies in? Wel, denk aan een etherische storm, bestaande uit hemelse, bovenaardse wolken die botsen met een woest aards gerommel. Midden op het raakvlak tussen deze krachten is waar deze vier Bostonaren hun huis bouwen. Etherische gitaarlijnen krullen rond hypnotiserende, harmonieuze zanglijnen, welke tezamen tegen een verrassend felle bas en drums machinekamer aan kletteren. Deze combinatie voelt aan als iets nieuws en verdient een eigen naam. Het dream thrash label is dus geen gimmick. Ja, er zijn elementen te bekennen van bands als Alcest, Devin Townsend en Deafheaven, maar dat dekt de lading van deze plaat niet. Astronoid heeft een fris en eigenzinnig smoelwerk.

Dit komt onder andere door de volledig cleane, lumineuze en poppy zanglijnen die Brett Boland zijn strot uit perst, alsmede de dromerige sound van de gitaren, waarvoor de zanger samen met Casey Aylward verantwoordelijk is en die je misschien zou kunnen kennen van Vattnet Viskar. Het is alsof er een engeltje door een dozijn reverb-pedalen urineert en dit goedje rechtstreeks je oorkanaal binnensijpelt. Alles klinkt zo verdomd weelderig en kleurrijk.

Gelukzaligheid in muzikale vorm dus, al is er ook een keerzijde te bekennen. Omdat zowel de gitaren als de vocalen op plekken de ether in verdwijnen, ontstaat er een gat qua textuur. Dit wordt echter op fenomenale wijze dichtgestort door de krachtpatserij van drummer Matt St. Jean en bassist Daniel Schwartz. Vurige, donderende drums worden vergezeld door bijtende en pompende basritmes, die beide zo ranzig hard zijn afgemixt dat ze dwars door de dampende gitaren en zang heen bulldozeren. Het is deze combinatie die dit werk zo spannend maakt: de constante duw en trek mechaniek tussen het melancholische en venijnige laat je misschien wel een traantje wegpinken terwijl je tandenknarsend je hoofd heen en weer zwiert als een wildeman. Nu heeft muziek door de jaren heen al heel wat losgemaakt bij me, maar jankend headbangen is nieuw voor me. Chapeau, Astronoid, jij beeldschone klootzak dat je bent.

Na al die lovende woorden, moet ik helaas ook even de zuurpruim uithangen. Hier en daar komt de band wat melodramatisch over, met name in de stukken waar de ritmesectie de voet van het gaspedaal haalt. Daarnaast wordt er bijzonder weinig afgeweken van het ‘dream trash’ concept. Het een shtick noemen zou te kort door de bocht zijn, het voelt nog altijd bijzonder fris aan, maar iets meer variatie had dit album goed gedaan. Echter zijn dit kritiekpuntjes die snel onder het tapijt kunnen worden geveegd. Dit is tenslotte pas album nummer twee, en het is daar waar bands vaak hun identiteit pas écht vinden. Wel ben ik benieuwd naar andere invalshoeken en creatieve ideeën die in de toekomst verwerkt zouden kunnen worden in deze formule.

Dit album zal vast een verworven smaak zijn. Ik betwijfel of het zal resoneren bij de doorgewinterde luisteraar die aan de zwaardere zijde van het spectrum leeft. Mocht je echter niet vies zijn van wat lekker in het gehoor liggende, instant bevredigende melodieën, stap dan in het fluweelzachte bed dat Astronoid voor je spreidt, en laat je mee de droom invoeren terwijl je wordt gedrapeerd in hemelse walmen en wordt voortgestuwd door verheffende krachten. Mocht je de exosfeer die dit album creëert kunnen omarmen dan zou dit wel eens jaarlijstmateriaal kunnen zijn. Mijn eerste kandidaat daarvoor staat in ieder geval vast.

Astronoid - Astronoid coverScore:

84/100

Label:

Blood Music, 2019

Tracklisting:

  1. A New Color
  2. I Dream In Lines
  3. Lost
  4. Fault
  5. Breathe
  6. Water
  7. I Wish I Was There While The Sun Set
  8. Beyond The Scope
  9. Ideal World

Line-up:

  • Brett Boland – Zang, gitaar
  • Daniel Schwartz – Basgitaar
  • Casey Aylward – Gitaar
  • Matt St. Jean – Drums

Links: