Het is me een raadsel waarom Aphonic Threnody niet een even gekende naam is in het funeral doom genre als bijvoorbeeld een Esoteric of Shape Of Despair. Minder bombastisch en overweldigend dan die grote namen, maar minstens even emotioneel, hartverscheurend en meeslepend. The Loneliest Walk neemt je mee op een reis die niet gemakkelijk is maar wel oprecht, die confronteert, die pijn en eenzaamheid laat horen en beleven. Door de veruitwendiging verwordt de eenzaamheid zelf tot een metgezel en biedt zo ook troost, een reddingsboei in emotioneel woelige tijden, in het bijzonder voor de funeraldoomfan die zich verbonden voelt met deze emoties.
The Loneliest Walk is monumentaal. Niet door een alles wegblazende productie, maar door de vaak ontroerende muzikale vormgeving van melancholie gedurende dit twee uur en drieëntwintig minuten durende werkstuk van slepende, diepgaande (funeral) doom. De speelduur geeft elke melodie en elk nummer de ruimte die het nodig heeft, zonder in nodeloze herhaling te vervallen. De melodieën zijn repetitief en slepend, maar de muziek vertoont voortdurend accentverschuivingen: harmonieën veranderen en instrumenten zwellen aan of vallen weg, wat naar de maatstaven van het genre voor een dynamische luisterervaring zorgt. Luister maar naar de (iets) snellere doomriff die tweemaal voorbijkomt in opener Empathy. Dergelijke doomstukken worden gedragen door eenvoudige maar effectieve riffs en het basisinstrumentarium van drum, bas en gitaar. Als daarna het geluid weer open waaiert bij meer emotionele muziekstukken met gitaarharmonieën, keyboards en/of cello, omvat het je helemaal.
The Loneliest Walk is intiem. Na de voorgaande albums The Great Hatred (2020) en The All Consuming Void (2021) maakt de titel meteen duidelijk dat dit, meer dan ooit, een persoonlijk album is voor Aphonic Threnody mastermind Riccardo. Song(titel)s als To Mourn A Mother en A Worthless Life benadrukken de wanhoop en het verdriet. Ook muzikaal kent The Loneliest Walk intieme momenten: meer dan eens verdwijnt alle hevigheid, maar zeker niet de emotionele intensiteit. Leg je oren maar eens te luister in het midden van Empathy, de slotakkoorden van The Sun Will Never Rise of het titelnummer na een minuut of elf. De melancholie krijgt in al haar puurheid alle ruimte en keert de blik naar binnen tot innerlijke reflectie.
De intermezzo’s Moonlight en To Tell A Story Of Darkness – die beide CD’s netjes in twee splijten – voelen aan als rust- en ankerpunten die integraal deel uitmaken van het muzikale verhaal. Moonlight werd gecomponeerd door cellist Moha, die zijn instrument laat samenspelen met sprankelende akoestische gitaren. Kostas’ To Tell A Story Of Darkness is meer so(m)ber, bestaat uit piano en orgel en combineert duisternis en aanvaarding op gevoelige wijze. De besluitende pianotoetsen op het einde tonen nog maar eens aan hoe mooi en emotioneel krachtig één instrument kan zijn.
Beide heren hebben een grote impact op het totaalgeluid. Zoals op het debuut van Arð klinkt de cello plechtig en droevig en voegt hier extra menselijke warmte toe aan de muziek. De keyboards brengen dan weer een echte Kostas-touch. De door de keyboards opgeroepen sfeer doet me bovendien denken aan – ook al lijkt het een vreemde referentie door het andere genre – het gotische meesterwerk Dusk… And Her Embrace van Cradle Of Filth. Kostas Panagiotou was in het verleden al te horen bij Aphonic Threnody en we kennen hem natuurlijk van onder andere het geniale Pantheïst dat vorig jaar bovenaan mijn jaarlijst stond. Naast droefnis en gelatenheid weeft hij ook aanvaarding of dreiging in de donkere klanktapijten. Ook terug van weggeweest is zanger Roberto Mura. Zijn stem gaat bijlange niet zo diep als Daniel Neagoe (van onder andere Clouds) op het vorige album, en ergens vind ik dat wel jammer. Anderzijds wegen Roberto’s doorleefde en expressieve vocalen minder op het geheel, wat de muziek meer emotionele ruimte geeft.
Dieper ingaan op de aparte nummers is een onbegonnen opgave. Enerzijds door de lengte van de nummers en het lage tempo, waardoor ze tijdens het luisteren soms ongemerkt in elkaar overvloeien. Anderzijds zorgen de reeds aangehaalde kleine wijzigingen in de herhalingen voor rijk geschakeerde muziek die moeilijk in woorden te vatten is.
Van al het funeralische moois dat dit jaar reeds uitkwam, is The Loneliest Walk voor mij het meest persoonlijk. Heb je het moeilijk om aan een naaste uit te leggen hoe je je voelt of waarmee je worstelt, leg als ijsbreker eventueel deze plaat op. Onderga, leef mee, draag het als een verwarmende mantel in koude dagen.
Score:
91/100
Label:
Eigen beheer, 2022
Tracklisting:
CD1
- Empathy
- The Sun Will Never Rise
- Interlude 1 – Moonlight
- The Loneliest Walk
- To Mourn A Mother
CD2
- Condemnation
- These Four Walls
- Interlude 2 – To Tell A Story Of Darkness
- A Worthless Life
- The Beginning
Line-up:
- Riccardo Veronese – Gitaar, bas
- Justin Buller – Gitaar
- Roberto Mura – Vocalen
- Kostas Panagiotou – Keyboards, piano
- J.S. Decline – Drum, gitaar
- Moha – Cello, akoestische gitaar
Links: